Lessen van Armand
Ik las laatst ergens dat je blij moet zijn dat je ouder wordt. Oudere mensen zijn gelukkiger. Ik weet niet of het waar is, ik was altijd al behoorlijk gelukkig en dat de dood steeds dichterbij komt vind ik een moeilijk te verteren gedachte. Nog een geluk dat ik geen popmuzikant ben. Die hebben hun populariteitspiek doorgaans ergens tussen hun twintigste en vijfentwintigste. Daarna gaan ze bij een bank werken of erger, ze blijven muzikant en krijgen nooit meer de roem waar ze heel even aan mochten ruiken.
Ik ben daar als muziekjournalist natuurlijk debet aan. Het liefst bespreek ik nieuwe bands. Waarschijnlijk vanwege het plezier van het ontdekken. Het is leuker om één euro te vinden dan om er twee door je strot gedouwd te krijgen. Daarom interesseren de nieuwe albums van Adele en Coldplay me zo weinig.
Adele en Coldplay krijgen om de een of andere reden nog steeds veel aandacht, maar de meeste snoepjes van de maand worden bij album nummer zeven nergens meer geboekt of besproken. Het enige wat hen rest is doodgaan. Pas dan kom je weer in de krant en zelfs op het journaal. Vervolgens komt er een revival op gang die weliswaar nooit lang duurt, maar toch. Blijkbaar lag het niet aan de muziek maar aan het verhaal eromheen.
Thé Lau
Het mooie aan het verder zo tragische lot van Thé Lau, was dat zijn dood zich aangekondigde. Hij vond dat zelf ook fijn. Zo kon hij genieten van de roem en de liefde die hem anders pas na zijn overlijden ten deel was gevallen.
Nog meer geluk had Armand. Retrobeatband The Kik was zo enthousiast over diens werk, dat ze een album met hem opnamen en hem meenamen op tour. Kik-frontman Dave von Raven, die er niet bepaald om bekendstaat dat hij de spotlights schuwt, gaf Armand de volle ruimte om het applaus op te eisen.
Ik had de eer om in die laatste festivalzomer een middag met Armand te hangen. Sorry voor die zin. Ik bedoel, ik haat het als collega’s iemands dood verwelkomen met een tweet waarin ze quasi-zijdelings vertellen wanneer ze hem of haar voor het laatst geïnterviewd hebben. Ik kreeg nog een plectrum van hem. Aardige man. Hashtag rest in peace. Maar voor dit verhaal moet ik het benoemen.
Wederopstanding
Armand vertelde over zijn wederopstanding. Dat zijn boodschap vanwege de bankencrisis weer relevant was geworden.
‘Dat is goed voor mij, maar kut voor de maatschappij.’
Die quote had hij standaard op zak, ik had hem in meerdere interviews gelezen. Ik vroeg hem of hij vond dat hij niets bereikt had. Dat toch niet. Hij had luv gegeven en ontvangen. Maar ook: hij had het podium benut als de vrijplaats die het is. Om dingen te zeggen en te doen die buiten het podium niet zouden mogen of op zijn minst raar zouden worden gevonden. Dat vond hij misschien nog wel belangrijker.
Dat vind ik eigenlijk ook. Vandaar dat ik Armands dood aangrijp om dat nog eens te benadrukken. Hij had het vast niet erg gevonden. En zo wel, dan nog steeds niet. Hij had belangrijkere zaken om zich druk over te maken. Ik mag hopen dat ze in de rij staan om zijn stokje over te nemen.
