Star Wars stijgt tot grote hoogte; Carol is dé kerstfilm
De eindejaarsstrijd is losgebarsten in de bioscopen. Naast Star Wars: The Force Awakens raden wij u het prachtige liefdesdrama Carol aan, en het intieme Japanse Our Little Sister.
Star Wars: The Force Awakens (****)
Je moet echt in een ander melkwegstelsel leven wil je niets hebben gemerkt van de hype rond de nieuwe Star Wars. De Force was overal aanwezig en nieuwsberichten over kaartverkooprecords en middernachtelijke vertoningen buitelden over elkaar heen. Filmmaatschappij Disney bereikte de grande finale van een zorgvuldig geregisseerde marketingcampagne waarbij alles rond de film, waaronder natuurlijk het verhaal, haast militaristisch geheim is gehouden. En het moet gezegd: Star Wars: The Force Awakens is misschien wel de beste film uit de Star Wars-saga.
Nadat Disney in 2012 Lucasfilm, de studio van Star Wars-geestesvader George Lucas, opkocht, kondigde de maatschappij onmiddellijk aan drie nieuwe Star Wars-films te maken, als vervolg op de originele trilogie (Episode IV: A New Hope uit 1977, Episode V: The Empire Strikes Back uit 1980 en Episode VI: Return of the Jedi uit 1983). Drie films die intussen meerdere generaties liefde voor het Star Wars-universum had bijgebracht.
De drie prequels daarentegen, die tussen 1999 en 2005 uitkwamen en werden geregisseerd door bedenker George Lucas, mogen van zowel fans als critici op veel hoon rekenen door kinderachtige scenario’s en rammelende dialogen. Lucas had het sowieso bij zijn fans verbruid, omdat hij de eerste drie Star Wars films met later toegevoerde special effects zodanig veranderd heeft, dat het soms lachwekkend is.
Het beste aan Star Wars: The Force Awakens is dan ook dat Lucas bijna helemaal buiten de productie is gehouden. De founding father van Star Wars is een prima techneut, maar zeker geen goede regisseur. J.J. Abrams is dat wel. Samen met Lawrence Kasdan – zij schreef mee aan de originele trilogie – schreef Abrams ook het script voor de film. Met hem komt ook het filmgevoel weer terug in de film. Alles ademt een plezier en rust uit, die er lang niet in heeft gezeten. Zoals eerder gezegd: misschien is dit wel een van de beste films uit de hele reeks.
Om iedere spoiler te vermijden, laten we het verhaal voor wat het is. Wel worden oude personages als Han Solo (Harrison Ford), Luke Skywalker (Mark Hamill), generaal Leia (Carrie Fischer), Chewbacca (Peter Mayhew) en C-3PO (Anthony Daniels) op respectvolle wijze gekoppeld aan de nieuwe generatie helden: vrijbuiter Rey (een ijzersterke rol van Daisy Ridley), voormalig Stormtrooper Finn (John Boyega) en verzetspiloot Poe Dameron (Oscar Isaac). Een sterke vrouwelijke protagonist is sowieso iets wat compleet nieuw is voor Star Wars, net als zelfspot en mooi sentiment. Gecombineerd met prima camerawerk, een goede balans tussen knipogen naar het verleden en het uitzetten van nieuwe lijnen, en het aandurven om successen te laten sneuvelen, maakt dat Star Wars: The Force Awakens verrassend fris aanvoelt. En ook het Oedipuscomplex is inmiddels een vast gegeven van de Galaxy, far far away.
Carol (*****)
Todd Haynes heeft zich de afgelopen decennia bewezen als een van de meest eigenzinnige regisseurs in de VS. In 2002 werd hij bekend met het jarenvijftigmelodrama Far From Heaven, over een huwelijk dat uit elkaar valt. Hij gaat vreemd met een andere man, zij legt het aan met de zoon van haar tuinman. Haynes sneed hier op indringende wijze thema’s als (homo)seksualiteit, ras en sociale klasse aan. In zijn nieuwste film Carol komt een aantal thema’s wederom terug en opnieuw is Haynes’ setting de Amerikaanse suburbs van begin jaren ’50. Het verhaal is gebaseerd op het boek The Price of Salt van Patricia Highsmith over een geheime lesbische liefde, dat ze in 1952 onder een pseudoniem schreef vanwege het toen zeer gevoelige onderwerp.
Haynes heeft van het boek een nagenoeg perfecte film gemaakt met Carol Aird (fenomenaal gespeeld door Cate Blanchett) als een rijke vrouw die wil scheiden van haar man, maar waarbij hun dochter onderdeel van een onderling schaakspel wordt. Dan ontmoet Carol Therese Belivet (mooi gevoelig gespeeld door Roony Mara) die verkoper is in een groot warenhuis. Er ontstaat een spel van aftasten en afstoten, van verlangen en verwarring. Blanchett houdt als Carol op indrukwekkende wijze een façade op om het contact met haar dochter niet in gevaar te brengen en Therese worstelt met haar losgewoelde gevoelens.
Naast de uitstekende cast is het vooral de regie van Haynes en zijn scherpe oog voor de mens dat Carol tot één van de beste films van 2015 maakt. Als geen ander kan hij mensen ontleden en door cameraman Ed Lachman laten vangen in grofkorrelige maar prachtige technicolorachtige beelden. En met een melancholisch winters New York op de achtergrond is Carol met stip dé film om rond kerst in de bioscoop te gaan zien.
Our Little Sister (****)
Bij de nieuwe gevoelige film van de Japanse regisseur Hirokazu Kore-Eda (Like Father, Like Son, Nobody Knows) is een manga het laatste waar je aan denkt. Toch is zijn nieuwste film gebaseerd op de bestseller manga strip Umimachi Diary van Yoshida Skimi. Drie zussen wonen samen in een groot huis. Hun moeder zien ze nauwelijks meer en hun vader heeft het gezin al 15 jaar geleden verlaten voor een andere vrouw. Als hun vader plotseling overlijdt, komen ze erachter dat ze een halfzusje hebben. Ze nemen haar in huis, waarna Kore-Eda op niet-sentimentele manier laat zien hoe de zussen elkaar beïnvloeden en welke reis ze samen doormaken. Het is een gevoelige film over traditie en familie, zonder dogmatisch of star te zijn. Kore-Eda laat wederom zien een meester te zijn in het tonen van familiedrama’s. Als Carol qua beelden de ideale film voor kerst is, is Our Little Sister dat wat betreft het gebruik van het thema familie.
