Spring naar de content

De tijdloze charme van Home Alone

Aan terugkerende rubrieken tijdens de kerstdagen geen gebrek. Een van de bekendste tradities: Home Alone, de legendarische kerstfilm met de schattige, ietwat sadistische kleuter Kevin McCallister (Macaulay Culkin) in de hoofdrol. Een film die 25 jaar na de release even nostalgisch als tijdloos blijkt.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Paul Geraedts

Al jaren is de film vaste prik op de televisie – vrijdagmiddag na twee uur, dit jaar – en worden zowel Home Alone uit 1990 als het vervolg Home Alone 2: Lost in New York uit 1992 goed bekeken. De familiefilms dateren uit de jaren negentig, en de vraag is hoe lang ze nog houdbaar zijn.

Op een aantal typische nineties-kenmerken na is de film eigenlijk verassend relevant. Niet alle kinderen die na de eeuwwisseling zijn geboren zullen begrijpen waarom Kevin z’n mobieltje niet gewoon pakt, maar juist maakt dat de films vandaag de dag erg interessant.

Neem de volgende dialoog tussen Kevin en de twee boeven Harry en Marv (glansrollen van Joe Pesci en Daniel Stern):

Kevin: Over here you horse-ass. Come and get me before I call the cops.
Marv: Let’s get him!
Harry: No, wait! That’s just what he wants us to do. To back down through his fun house.
Marv: But he’s gonna call the cops!
Harry: He’s not gonna call the cops from a treehouse!

Waarom pakt Kevin niet gewoon even zijn iPhone? Telefoonlijnen die niet meer werken door een storm? Moeilijk te geloven, maar ach, met een beetje uitleg wel overheen te komen.

En dan is er nog de tweede film, Lost in New York, het vervolgverhaal dat minstens zo leuk is als het origineel. Plot: Kevin stapt in het verkeerde vliegtuig en komt in New York terecht. Per ongeluk in een verkeerd vliegtuig? Post-nine eleven is het vrijwel ondenkbaar.

Twintig jaar na dato blijft Kevin McCallister verrassend goed overeind voor de kids van vandaag. Voor de inmiddels volwassen eighties & nineties kids is het naast een kersttraditie een trip down memory lane: walkmans, beeldbuizen, en eventjes helemaal weg zijn wanneer je buiten het bereik van een telefoon begeeft. Voor ieder wat wils.

Bovendien is het concept van beide familiefilms ijzersterk: twee boeven te slim af zijn in een huis vol boobytraps spreekt enorm tot de verbeelding. En juist om die redenen zal de familie McCallister nog vele kerstdagen verschrikt op hun digitale wekker (nog zo’n typisch negentigerjarenobject) kijken, terwijl iedereen eigenlijk al weet hoe laat het is.

Home Alone mag dan oud zijn, maar nog lang niet belegen.

Onderwerpen