De penislengte als maatstaf voor alles
Op de basisschool had ik een vriendinnetje dat vogellijkjes verzamelde. Als we langs de weg zo’n noodlottig hoopje veren signaleerden, renden we gruwelend naar huis om een doos te halen. Een enkele keer kwam er een telefonische tip van een klasgenootje binnen. De dode vogels begroeven we in haar achtertuin en veranderden vanzelf in skeletjes. Na het ruimen van de graven werden ze trots tentoongesteld aan een handjevol belangstellenden, waaronder haar vader, die vogelaar was, en een schuchter buurjongetje. Ons volgende project zou omvangrijker worden: een hut in het bos met een paddenstoelentuin eromheen.
Het was mijn moeder die roet in het eten gooide. Naast enge mannen met snoep bleken er ook enge mannen achter bomen te bestaan. Er zouden daarom minimaal twee puisterige jongens met ons mee moeten. Onze charmes waren helaas nog niet toereikend, maar we gingen vaak genoeg stiekem om te merken dat een paddenstoelentuin geen realistisch concept was. Op latere leeftijd discussieerden mijn moeder en ik over uitgaanstijden en ’s nachts alleen naar huis fietsen. Naast mannen achter bomen bleken er ook dronken en opdringerige mannen te bestaan. Die bestonden overigens al jaren voordat in het Midden-Oosten de hel losbarstte.
Meisjes worden opgevoed met het idee dat ze een armlengte afstand moeten houden van onbekende mannen. Precies zoals de Keulse burgemeester Henriette Beker na de massale nieuwjaarsaanranding opperde – tot grote woede van veel vrouwen. Want kleine meisjes worden groot en willen hun bewegings- en keuzevrijheid niet meer laten inperken door potentiele aanranders en verkrachters. ’s Nachts niet met een kort rokje over straat? Wat dacht je van je handen thuishouden en op een penislengte afstand blijven? Er is weinig absurder dan het tegengaan van seksueel geweld als de taak van mogelijke slachtoffers beschouwen.
Waar gaat het mis? Moeten niet de meisjes maar de jongetjes door hun ouders aan een gedragscode onderworpen worden? Volgens het Centrum Seksueel Geweld is 96 procent van de daders immers man. Moeten we stoppen met slut-shamen? (‘Kijk hoe ze erbij loopt, dan vraag je er gewoon om.’) En met de objectificatie van vrouwen? (‘Koop dit dure horloge en je krijgt er tien gewillige blote meiden bij.’)
Spoiler: ja, dat moeten we.
Maar bovenal moeten we ophouden met de man als maatstaf zien. Gevrijwaard blijven van seksueel geweld? Neem te allen tijde de vleselijke zwaktes van mannen in acht. Succesvol zijn op de arbeidsmarkt? Streef ‘mannelijke’ kwaliteiten na. Maar waarom eigenlijk? Er werd onlangs een app gelanceerd die de sorry’s uit e-mails van vrouwen filtert. Ik pleit juist voor een mannen-app die zo nu en dan een excuusje of aarzeling toevoegt.
Met de vriendin van de vogelskeletjes ga ik later deze maand naar een huisje in het bos. Sommige dingen veranderen niet. Al zijn de dode dieren er een beetje bij in geschoten sinds het ambtenaarschap zich aandiende – roklengte: niet korter dan vier vingers (of een dubbele schuimkraag) boven de knie. Men zou anders toch eens kunnen denken dat…ja, wat eigenlijk?
Onder het motto ‘Korte rokjes valt niets te verwijten’ organiseren de Jonge Socialisten in de PvdA op 16 januari op de Dam het evenement ‘Mannen in minirok’. Ze werden geïnspireerd door de Turkse en Azerbeidjaanse mannen die na de moord op de twintigjarige Özgecan Aslan in rokjes tegen seksueel geweld protesteerden. ‘Wij zetten onze harige knieën in voor een samenleving waarin vrouwen ongestoord over straat kunnen.’
Heren, wij vrouwen danken u.
