Medelijden met Bram Moszkowicz
Met het scoreformulier in de hand zat ik klaar voor het verkiezingspektakel in de Tweede Kamer. Puntje voor Arib, uitstekende ronde van Bosma, als politiek watcher mag je niks missen. Maar nog voordat het goed en wel was begonnen rinkelde mijn telefoon. Een pushbericht. (Klopt het dat je die niet kunt blokkeren, en dat de enige oplossing is om de hele app te verwijderen of de telefoon uit de ruimte waarin je je begeeft?) Groot nieuws dus.
‘Bram Moszkowicz weggestuurd bij VNL’, riep ik naar m’n vriendin die verveeld naar haar laptopscherm tuurde.
‘Wat is dat?’, keek ze op van haar scherm alsof ze een dode pixel zag branden.
‘Voor Nederland, een politieke partij die naar boven afgerond op 0 zetels in de peiling staat’.
‘Oh, vandaar’.
Naast de eerder geconstateerde desinteresse voor de voorzittersveldslag moest ik me wederom neerleggen bij een eenzijdige opzegging van een politiek gesprek. Hier viel niet tegenaan te pushen.
Ik was op mezelf aangewezen om dit ingrijpende nieuws een plekje te geven, maar in welk hokje moest ik het plaatsen? Ik betrapte mezelf erop dat ik voor het eerst medelijden had met Bram. (En op het feit dat ik hem Bram noem, waarschijnlijk omdat het hem zo aangenaam degradeert tot Hollandse proporties.) Mensen die vol van zichzelf zijn gun ik het wel om de andere kant van de medaille eens te zien. Daar worden ze – geestelijk – rijker van is mijn (naïeve) veronderstelling. Maar op een gegeven moment is het klaar, lesje geleerd.
Waar ik eerst gniffelde om Brams capriolen dacht ik nu ineens: laat hem asjeblieft het bestaan van Peter Jan Rens, Patty Brard en Gordon bespaard blijven. De angst sloeg me om het lijf. Ik zag Bram in een gele zwembroek bovenaan een duikplank, als Telfort-man die ‘van de grachtengordels juridische raspaardje, naar weggestuurd door een voormalig Almeers godsdienstleraartje’ brabbelt.
Dat kan zo niet langer. Kom op Bram, jij kúnt iets, hebt een goed stel hersens. Er zijn beroepentests en loopbaancoaches die je kunnen helpen bij het vinden van een passende baan. Het is mooi geweest met die onzin in de spotlights. Het duurt een aantal jaar, maar dan is men ook jou echt weer vergeten – en jij hen misschien ook wel. In de aangename luwte van de onbekendheid staat er een mooi zetel voor je klaar. Gegarandeerd.
