Steeds dichterbij: binnen een half uur van Amsterdam naar Parijs
In theorie kan het, en ook de techniek is er inmiddels. In een speciale capsule, in een vacuüm gezogen pijp met een snelheid van zo’n duizend kilometer per uur van A naar B vervoerd worden; de zogenoemde hyperloop komt steeds een stukje dichterbij. En de TU Delft dingt mee in de uiteindelijke realisatie van het project.
Het idee komt uit de koker van Tesla-eigenaar en entrepreneur Elon Musk, die in 2014 een 57 pagina’s tellend white paper uitbracht, waarin hij het concept en de obstakels uitlegt (hier te vinden in pdf). Vervolgens schreef Musk een prijsvraag uit waar wetenschapsteams een ontwerp kunnen insturen. Het winnende ontwerp zal uiteindelijk als prototype gebouwd worden. De TU Delft is met hun ontwerp Hyperloop Delft nog steeds in de race. Het design wordt vrijdag gepresenteerd op de universiteit, en op 29 en 30 januari op een designbeurs van SpaceX aan het grote publiek getoond.
Hoewel het geheel nog klinkt al sciencefiction, komt de realisatie van het project steeds dichterbij. De eerste ‘tubes’ (vacuümbuizen) voor tests met de hyperloop worden inmiddels gebouwd in de Amerikaanse Nevada-woestijn. Als de buizen er liggen, is het wachten op een winnend prototype. Onderstaande infographic van wetenschapswebsite Space.com geeft een impressie van hoe dat eruit gaat zien:
Voordelen van de hyperloop
De potentiële voordelen zijn volgens het paper van Musk legio. In de buis heerst een extreem lage druk, die ervoor zorgt dat de pods (cabines waarin de passagiers zitten) met zeer weinig wrijving snel kunnen reizen. Snelheden van 700 mph (1.220 km/u), oftewel net onder de geluidsbarrière, zijn goed mogelijk.
Een traject dat veelvuldig genoemd wordt is San Francisco-Los Angeles, een afstand van meer dan zeshonderd kilometer. Momenteel zijn er plannen voor een nieuwe hogesnelheidsverbinding tussen de twee metropolen, maar Musks ambitieuze plan moet de reis tussen de steden inkorten tot een half uur. Vergelijk het met de afstand tussen Amsterdam en Parijs of Berlijn.
Verder moet het systeem volledig zelfvoorzienend in schone energie worden. Dat betekent zonnepanelen en veel opslagcapaciteit voor ‘s nachts en bewolkte dagen. Bovendien is de afgesloten buis immuun voor wisselende weersomstandigheden (geen bladeren op de rails) en aardbevingsbestendig, hetgeen handig is op de San Andreas-breuklijn.
Het kostenplaatje
Het grootste obstakel van het systeem zijn de kosten, maar ook dat valt volgens zakenman Musk relatief mee. Hij spreekt over ‘several billions’, die hij dan meteen weer slim tegenover de kosten zet die voor de voornaamste concurrent, de California High Speed Rail, begroot zijn: bijna zeventig miljard dollar. De volledige bedekking van de buis met zonnepanelen zou bovendien zelfs extra energie genereren, wat weer geld opbrengt.
Een belangrijke vraag die nog wel onbeantwoord blijft is hoe Musk er voor zorgt dat de 28 passagiers van de capsule een zo comfortabel mogelijke reis hebben, en niet groen en geel op de plaats van bestemming aankomen. De tests in de Nevada-woestijn zullen dat eerst eens moeten gaan uitwijzen.
Het zal nog wel even duren voordat we binnen een halfuur van de Dam naar de Potzdamer Platz zoeven, maar het is sciencefiction van de nabije toekomst.
