In de oorlog wist je tenminste wie de joodse buurman had aangegeven
Ik stond op het punt een briljant essay te schrijven over de geheime dienst van Poetin voor chev Kev – mijn superieur bij HP/De Tijd – toen het noodlot wederom toesloeg. Mijn hond Tita kwam gillend als een speenvarken naar mijn datcha gerend, met een gapende wond. Even dacht ik dat de zigeuner die ze altijd van mijn landgoed verjaagt, had terugbeten. Kijk, Tita heeft natuurlijk al haar vaccinaties maar je weet maar nooit of Koko Petalo ze ook heeft. Hij kan maar zo ebola onder de leden hebben.
Mijn levensmotto is dat mijn werk voor het meisje gaat en bovendien stelt Tita zich altijd enorm aan. Ik begon dus rustig te tikken, ondertussen genietend van een heerlijk bakje Senseo.
Jamba – de benjamin van mijn roedel – had laatst ook al een enorme jaap omdat ze ergens onder prikkeldraad was getijgerd en die ging toen ze thuis kwam gewoon chill haar kutje schoonlikken en pas na mijn langdurig aandringen – mijn fermette was een bad van bloed – wilde de jongejuffrouw dan toch maar mee naar de dierenarts, die ze haat.
Enfin, het ging van kwaad tot erger met Tita en ik belde Dikke Henk die een busje heeft waarmee hij obscure transporten verricht. Het busje heeft gordijntjes en dan weet u genoeg.
In de dierenkliniek was het bal: tien wachtenden voor me. Er was een bijzonder homosetje, samengesteld door een reus vol tattoes en een piepklein ventje, tiepje kappersnicht. Aan het hun vette Brabant accent kon ik horen dat het wietboeren waren want daar wemelt het namelijk van in de Algarve. Hier hebben wij het overigens niet over wiethokken maar over wietvilla’s want alles staat leeg en in de winter heb je zo’n hut met zwembad voor vijf meijer.
Tip van Tuur: kweek nooit buitenwiet want dan heb je altijd last van enge ziektes. Binnenwiet is the new buitenwiet.
Die homokampers hadden een jonge, doorgefokte pitbull en die had iets aan zijn pootje. De dierenarts keek bezorgd naar het hysterische stelletje – there goes the neighbourhood – en zei dat het minimaal 400 euro ging kosten, de operatie. Pakte het alfamannetje me daar een tiet geld uit zijn zak, allemaal duizendjes! Had je die Portugezen in de wachtkamer groengeel van de jaloezie moeten worden, die leven van vijfhonderd euri per maand! Ondertussen zat ik met Poetin in mijn maag, en die gifmoord. In een vorig leven heb ik een reportage gemaakt over de paraplumoord op de Bulgaarse dissident Georgi Markov. Die kreeg een likje ricine in zijn bips, en dat is natuurlijk eigenlijk heel erg old skool. Ricine is afkomstig van de bonen van de Ricinus communis (wonderboom, castorolieplant), een plant die in Nederland wel als sierplant en in wat zuidelijker streken voor de olie wordt gekweekt. De plant is oorspronkelijk uit Noord-Afrika afkomstig maar laat ik niet stigmatiseren. Ik heb een stuk of dertig van die boompies op mijn landgoed staan dus als u van uw schoonmoeder af wil, dan weet u de weg.
Voor de moord op Litvinenko werd plutonium-210 gebruikt. Ook puik spul, maar toch een beetje van dik hout zaagt men planken en nogal slordig qua symptomen. Ik had de twee daders – die nu allebei een sekshuis runnen in hartje Moskou – bestudeerd en het viel mij op dat ze allebei van die typisch Slavische varkenssnuitjes hadden en met van die wazige lichtblauwe emotieloze wodka-oogjes: born to kill dus. Inmiddels waren er drie uur verstreken toen ik aan de beurt was. Tita moest onder narcose, a 80 euri, en dat is dan nog los van de medicamenten die de tiepgeit van de dierenarts had.
Ik was enorm van slag door de uiteindelijk rekening – stelletje kuthonden – al moet ik daar bij zeggen dat kinderen duurder zijn in onderhoud tenzij je ze er op uit stuurt om te roven – en mijn hele dag was naar de gallemiezen. Bovendien had ik nog steeds geen essay voor chef Kev en nu ik dit tik, besef ik dat dat hele gezeur over Litvinenko ook al weer yesterday’s news is, op deze zonnige zaterdagmorgen vol kwinkelerende Algarviaanse vogeltjes. Ik kan natuurlijk ook een hondenverhaal boordevol bloed en homofiele kampers met wiethokken schrijven, maar dat is meer iets voor mijn facebookwandje, ware het niet dat ik een ban van dertig dagen aan mijn bermuda heb hangen van Zuckerberg. Hij heeft mij de reden nooit verteld, maar ik vermoed dat iemand uit het kamp van Sylvana Simons, Sunny Bergman en Anja Meulenbelt mij heeft aangegeven vanwege een kiekje met functionele blote tieten dat ik had gepost. FB wilde mij niet vertellen wie de verklikker was. Kijk, tijdens de oorlog wist je precies wie je joodse buurman aangaf voor een knakie want de verklikker was er trots op en die vertelde dat gewoon achter zijn citroentje met suiker. Nu weet je gewoon niet meer wie de vijand is.
Dit verhaal is dus typisch een FB-posting maar ik kan pas morgen weer op FB. Dilemma! Nu lees ik net van de telex het volgende:
Het voortbestaan van de verplichte toegangspas voor het De Mirandabad staat ter discussie, nu de Commissie Persoonsgegevens Amsterdam het stadsdeel Zuid heeft verzocht een nieuwe onderbouwing van de maatregel te geven.
De Commissie geeft als argument dat het pasje racistisch en islamofobisch is en dat het een grote groep toch al weerloze Marokkaanse jongeren uitsluit van de maatschappij. Commissievoorzitter Ulco van de Pol: ‘De verplichte pas voor het zwembad is een te heftige maatregel voor een niet-bestaand probleem. Van Keulen hebben wij geleerd dat het de ellende werd veroorzaakt door rechts-extremisten en dat de Marokkaanse en Algerijnse jongeren slachtoffer zijn geworden van een heksenjacht. Laat het islamofobe stadsdeel het nut van dat racistische zwembadpasje eerst maar eens aan tonen. Zo gaan wij niet met het kwestbaarste deel van onze stad om.’
Enfin, daar had ik dus graag een vlammend vertoog over geschreven maar mij resteert geen tijd meer vanwege de moordende deadline. Mijn hondendrama leest u morgen op FB! Beijinhos e bom fim de semana.
