Sorry, maar ik smul dus van PSG
Genieten van slechte dingen, dat kan best. Misschien lukt het genieten juist extra goed omdat je weet dat het slecht is. In mijn hoofd begon Paris Saint-Germain de laatste tijd zo’n heerlijke verboden vrucht te worden. En sinds dinsdag ben ik helemaal om.
De bal ging zo lekker rond bij PSG dat ik compleet vergat dat tegenstander Chelsea werd getraind door onze Guus. De sympathieke veteraan uit Varsseveld kon mij gestolen worden zodra Lucas aanzette voor alweer een bedwelmende dribbel. Offensief, gepassioneerd, technisch: PSG speelde voetbal zoals dat gespeeld moet worden. Vijf dagen later zitten de beelden van het samenspel nog in mijn hoofd. Net een drug. Lekker laten zitten.
Decadente miljardairs
Dat Paris Saint-Germain het speeltje is van een stel decadente miljardairs uit Qatar laat mij sinds PSG-Chelsea koud. Het weerhoudt mij er niet meer van te zeggen: Paris, je t’aime. Kijk eens naar de bij PSG helemaal opgeknapte Angel di Maria. Zag je die steekpassjes, die voorzetten? Man! Die hadden we onder de idealist Louis van Gaal bij Manchester United nooit meer teruggezien.
Idealen
Ik weet niet of ze in Parijs idealen hebben. Ik weet wel dat ik geen genoeg kreeg van de trucs, de balvaardigheid, de drang naar het Londense doel. Van die voorzitter Nasser Al-Khelaifi had ik geen last. Het zou wat dat hij vroeger tennisser was en vast geen verstand heeft van het edele voetbalspel. Zolang zijn spilzucht leidt tot de eeuwig jonge foefjes van Zlatan Ibrahimovic (34) ga ik niet beweren dat al die honderden miljoenen Qatarese dollars over de balk zijn gegooid.
Harten veroveren
Hoe trainer Laurent Blanc er in slaagt de overbetaalde vedetten uit Brazilië, Argentinië, Zweden, Italië, Uruguay, Nederland en Ivoorkust in zijn selectie met overgave en harmonieus te laten ballen: geen idee. Hij doet het, daar gaat het om. Zelfs wildebras David Luiz lijkt de schaarse hersenen onder zijn krullenbol tegenwoordig aardig op een rij te hebben. Een fusieclub zonder noemenswaardige traditie is bezig de harten van de voetballiefhebbers te veroveren. Ja, ‘harten’, meervoud, want ik ben vast niet de enige die dinsdag anderhalf uur aan zijn toestel gekluisterd zat. De vrucht smaakte naar meer.
Allez, allez
Ik vergeet de perverse voorsprong van PSG in de Franse competitie. Ik denk niet aan de Arabieren en hun geldingsdrang. Ik denk: fijn dat er in die nieuwe, ja, gekunstelde omgeving van Parijs zo sprankelend wordt gespeeld. Natuurlijk zou de Champions League anders georganiseerd moeten zijn: eerlijker, met meer kansen voor gewone clubs. Zo lang dat niet zo is, zeg ik alleen: allez, allez, le PSG!
