Waarom er opmerkelijk weinig aandacht is voor de korte film
Een dag na de uitreiking van de Oscars domineren de grote Amerikaanse speelfilms het nieuws. Opvallend in de samenvattende berichtgeving betreft de afwezigheid van de Oscars die door de korte films, zogenaamde shorts,in de wacht zijn gesleept, terwijl dit volgens juist velen de wereldberoemde makers van morgen zijn.
A Single Life van Nederlandse makelij, en vorig jaar genomineerd voor een Oscar, betreft een voorbeeld van hoe de meest creatieve en boeiende verhalen vandaag de dag worden verteld door middel van een korte film al blijft het genre een ondergeschoven kindje in de culturele mainstream van de lange Amerikaanse speelfilms. Want ondanks de toenemende populariteit van theatrale vertoningen van de Oscar-genomineerde shorts in de maanden voorafgaand aan de ceremonie, zijn de shorts niet het type onderwerp dat vaak opduikt in je newsfeed.
Toegang
Er worden elk jaar enorm veel shorts geproduceerd. De zoekterm ‘short film‘ op Youtube geeft binnen een mum van tijd 33.000.000 resultaten weer. Toch geniet het weinig zichtbaarheid en bereiken de films maar zelden een groot publiek. The Atlantic schrijft dit toe aan de onvindbaarheid van de films, tenzij je online gaat zoeken of een filmfestival bezoekt. The Guardian schrijft echter dat het (uitblijvende) succes van de shorts niets met de toegankelijkheid van doen heeft. Deze week zijn namelijk alle genomineerden in de categorieën live-action en animated uitgebracht op VOD. Op het internet zijn de shorts in grote getale te vinden, maar waarom blijft het publiek weg?
Aandachtspanne
Een deel van het probleem ligt juist bij het internet, verklaart Jason Squire, professor aan de USC filmschool, aan The Atlantic. Het internet heeft volgens hem populariteit geherdefinieerd. “Het web heeft geen grenzen en betreft een slakom van allerlei soorten van meningsuiting. Dit is zowel goed als slecht voor de filmmakers die een serieuze carriere willen opbouwen.” Hij legt uit dat het makkelijk is om een film te uploaden, maar het is moeilijker om de aandacht te trekken, vooral voor shorts. “Deze korte films hebben de neiging om de voorkeur te geven aan een langzame opbouw om aan het eind een groter resultaat te bereiken, maar ze moeten ook nog binnen een paar seconden de interesse van de kijkers trekken om de korte aandachtspanne van de kijker vast te houden.”
Stadium van ontwikkeling
Volgens Fabien Riggall, oprichter van Future Shorts, een platform waarop nieuwe filmmakers hun werk kunnen presenteren, kampt het genre met een onterecht suf imago. “Als je het over korte films hebt, denken mensen vaak aan donkere kamers bij Poolse filmfestivals. Dat is het niet.”
The Guardian vindt dat het gebrek aan succes van de shorts grotendeels te wijten is aan de makers zelf. Een ontmoedigend aantal korte films zou verdacht veel lijken op een soort van trailers of een dit-wil-ik-graag-maken-financieer-mij-film, alsof ze meer gericht zijn op financierders dan op het grote publiek. Deze shorts worden daarom ook steeds vaker gezien als een stadium van ontwikkeling, in plaats van een vorm van kunst op zichzelf. Dit leidt in de praktijk aan een lawine van shorts die eerder wijzen op een verhaal, dan dat daadwerkelijk een verhaal vertellen. Dit kenmerk van de hedendaagse korte films kaart The Guardian aan als mogelijke reden waarom zoveel kijkers shorts onaantrekkelijk vinden. Ook Oscarwinnaar Stutterer wordt als voorbeeld genoemd van een verhaal met een betekenisloze cliffhanger.
Maar volgens Cynthia Felando, docent Film en Mediastudies aan de Universiteit van Californië in Santa Barbara, worden de korte films nog verder gemarginaliseerd wanneer deze slechts als visitekaartjes van de talentvolle maker worden gezien. Zo heeft de filmindustrie de neiging om de short te negeren als unieke en op zichzelf staande kunst.
In 2014 schreef Richard Brody in The New Yorker dat de shorts niet de aandacht krijgen die ze verdienen. Het verdringt de huidige film niet, maar voedt het juist. The Atlantic onderkent dit en schrijft dat shorts juist de individuele kunstenaar in staat stelt de gevestigde conventies van de film uit te dagen en om te ideeën te testen die niet per se wat hoeven op te leveren, maar verbluffend zijn om naar te kijken.
Glorietijd
Een van de beroemdste korte films aller tijden is het beroemde surrealistische werk van Luis Buñuel uit 1929: Un Chien Salvador Dalí’s Andalou. Vooral in de jaren ’40 en ’50 werden er shorts gedraaid in de bioscopen, een glorietijd. Maar in de jaren ’50 en ’60 bezweken de korte films onder de druk van de commercie.
De nieuwe technologie uit de jaren ’90 die het mogelijk maakte om op een relatief goedkope manier films te maken, zoals met camcorders, zorgde ervoor dat de korte film een kleine comeback maakte. Met de komst van YouTube in 2005 werd er een platform gecreëerd om de films te distribueren en te bekijken. Elf jaar later floreren de korte filmpjes op het internet, maar de shorts moeten ook in de 21e eeuw in de bioscoop wijken voor de commerciële blockbusters.
