Inspecteur Eberhard en het raadsel van het hoofd op de Rompweg
In het cyberriool grapte een anoniem lollepopje dat de Amstelveenseweg (waaraan shishalounge Fayrouz staat) beter kan worden omgedoopt tot Hoofdweg. Ik vind dat een smakeloze grap die niet eens klopt want technisch gezien zou het dan Rompweg moeten worden.
Wat mij verder opviel in de sociale media gisteren was de voorspelbare link die met de Nederlandstalige koppensnellersdivisie in de Islamitische Staat werd gelegd. Ik vind dat respectloos jegens onze jongens in Syrië en Irak want het hoofd voor de shishalounge heeft vermoedelijk weinig met de nobele jihad te uit te staan. Toch wilde de huismoskee van het slachtoffer een stille tocht houden want Nabil A. was – uiteraard – een keurige, hardwerkende vrome jongeman die voor het Rode Kruis en de Dierenbescherming collecteerde en in Amsterdam-Zuid regelmatig blinde joodse omaatjes in looprekken hielp over te steken.
De moskee kreeg meteen Anschluss van de Jonge Socialisten die via hun muurkrant communiceerden dat Wilders, Pegida en Trump achter de onthoofding zaten van de onschuldige klusjesman. De Joop, het gemeenschappelijke huisblog van de Sociale Dienst en het Riagg, schreef dat de Endlösung van het mohammedaanse vraagstuk nu definitief begonnen was.
Enfin, de usual suspects jeremieerden erop los terwijl hij wat mij betreft een ordinaire afrekening was in het milieu, geïnspireerd op het einde van de klassieker Se7en (u weet wel, in de woestijn, met dat hoofd in die doos: ‘What is in the box’).
Overigens ben ik ook van mening dat de persafdeling van IS deze klassieker heel goed kent want de executies van de kafirs in de oranje overalls lijken verdomd veel op de eindscène waarin Kevin Spacey in oranje overall op zijn knietjes zit, met een blaffer op zijn bakkes gericht.
Wat mij nog het meest verbaasde, was de onmiddellijke sluiting van Fayrouz door de burgemeester van Amsterdam. Zoveel daadkracht ineens! De burgervader dacht natuurlijk altijd dat de Mocrumse shishalounges gezellige instuiven voor Berberijnse jongelui waren, alwaar ze onder het genot van een waterpijp over de islam en aanverwante kwesties zaten te keuvelen. Iedere onnozelaar die effekes naar binnen koekeloert in zo’n drugshol, ziet meteen dat het een voor- en naportaal van de reclassering is. Duizend jaar lik, zeg je dan in Amsterdam: duizend jaar gevangenis bij mekaar.
De kennisgeving die op de dichtgetimmerde Fayrouz was geplakt, noopte mij bijna mij aan te melden als tekstschrijver voor de gemeente 020.
Leest en huivert:
Uit informatie van de politie blijkt dat er in de ochtend een afgehakt hoofd voor de shishalounge aan de Amstelveenseweg 274 was geplaatst. Het hoofd was dusdanig geparkeerd voor het raam van de shishalounge dat daardoor aannemelijk is geworden dat dit incident verband houdt met de shishalounge. Daarnaast is uit politie informatie gebleken dat er in de shishalounge veel bezoekers komen die zich begeven in de liquidatiewereld (sic). Het incident heeft een grote schok veroorzaakt in de omgeving. Het geopend blijven van de inrichting (sic) levert naar het oordeel van de burgemeester een ernstig gevaar op voor de openbare orde etcetera etcetera blablabla en nog meer van zulks ambtelijk gereutel.
Dat is toch geen fatsoenlijk Nederlands, gemeente Amsterdam? Er zijn tekstschrijvers om minder vermoord!
Ach, lieve lezers, wat is er toch gebeurd met mijn geliefde Mokum dat ik negen jaar geleden al gillend verliet? Waar komt die verharding toch vandaan?
In mijn tijd waren er nog geen shishalounges. Ik kocht mijn crack en heroïne van Marokkanen op straat, voor de moskee of in jongensbordelen als Boys & Bengels en The Zipper (hoerenjongens en harddrugs: een gouden huwelijk). Geen waterpijpcafé’s maar pijpcafé’s dus. Het ging er allemaal zo gemoedelijk aan toe al boterde het niet zo tussen de Suri’s en de Mocro’s. Laat ik het er op houden dat de Afro-Hollandse gebruikers en dealers in die tijd een wat relaxtere attitude hadden dan onze Noord-Afrikaanse vrienden. No spang, geen stress. Er was een gezonde concurrentie tussen de diverse dealende bloedgroepen maar er werden tenminste geen koppen gesneld. Bovendien was een soort erecode tussen dealer en cliënt al ben ik toch een keer of vijftig genept (dat ik thuis kwam met gestampte tl-buis en stophoest). Ik moet nu afhaken want ik schiet vol van heimwee, nostalgie en saudade. Those were the days.
Bom fim do semana!
