Spring naar de content

Noem België een failed state en je bent een Hollandse racist met grote waffel

Niets is makkelijker dan het beledigen van een Belg. Oh, oh, oh, wat is hij snel op zijn teentjes getrapt. Ik zet failed state Belgium boven dit stuk en de rapen zijn gaar, vooral als ik het land vergelijk met een gendarmekomedie van Louis de Funès. Alleen vallen er in de epische klassiekers met de Franse grootmeester als maréchal des logis-chef Ludovic Cruchot nooit doden.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Ik resumeer: de politie doet een routinecontrole bij een etage in Vorst en wordt finaal van de sokken geschoten. Drie zwaar bewapende moslimgangsters vluchten, een vierde krijgt een keurig gaatje tussen zijn ogen (dat dan weer wel). Vervolgens blijkt een van de voortvluchtigen geheel toevallig Salah Abdeslam te zijn, de meest gezochte islamitische moslimterrorist ter wereld. Abdeslam blijkt achteraf al sinds de aanslagen in Parijs bij zijn moeder in Molenbeek te wonen. De politie mocht daar tussen 6 uur ‘s avonds en 8 uur ‘s ochtends geen huisvredebreuk plegen en overdag was de politie ook niet welkom omdat het ouwe mensje last heeft van migraine. Als de Navy Seals uiteindelijk voor de deur staan, doet Abdeslam gewoon open en zet een piepklein drafje in, alsof hij sigaretten gaat halen net voor de kiosk sluit. Een totale minachting voor de Navy Seals maakte ik op uit zijn lichaamstaal: ‘Jullie kunnen mij niks maken, stelletje onnozelaars. Tfoe!’

De voortvluchtigen uit Vorst plegen een paar dagen later doodgemoedereerd de aanslagen op de metro en de luchthaven van Brussel. Die hebben natuurlijk ook gewoon zitten te chillen bij hun mama’s in Molenbeek. De hele wijk mocht op audiëntie komen, met gebak toe. Je zou toch verwachten dat er wellicht wat extra beveiliging zou zijn op de luchthaven maar nee dus. Verder wil ik het niet hebben over de mohammedaanse kamikazes die naar Parijs gingen en die een keer of vier werden aangehouden terwijl de lopen van de kalashnikovs bij wijze van spreken uit de ramen van hun autootje, (dat normaal voor drugstransport diende) staken. Dat doe mij denken aan die scène van Cheech & Chong die knetterstoned in een auto vol dope worden aangehouden door the cop from hell.

Maar goed, eigenlijk valt er niks te lachen. België had al de Bende van Nijvel en de ontsnapping van Marc Dutroux en dit schandaal komt er nog eens boven op. Stomtoevallig vond ik afgelopen zondag op de plaatselijke rommelmarkt de roman Drugs van Jef Geeraerts, een van de beste schrijvers van België (de vrede zij met hem). Ik heb Drugs opnieuw in één keer uitgelezen en ik geef u even de flaptekst van de uitgever: ‘1989: van enige democratie is in België geen sprake meer. België wordt geregeerd door een ultrarechtse coalitie, gesteund door een machtig repressieapparaat: de Rijkswacht. Nadat het gebouw van het enige progressieve blad in vlammen is opgegaan, is de gehele pers in rechtse handen. De hoofdredacteur van het blad stond op het punt een geruchtmakend artikel te publiceren over de verstrengeling van drughandel en politiek. Met behulp van een naar Corsica uitgeweken connectie probeert hij alsnog het bewijsmateriaal in handen te krijgen.’

Het is jammer dat de slechterikken in het boek rechts zijn maar verder is het een adembenemende pageturner, met failed state België als angstaanjagend decor. Wat wil nu het toeval? Ik woonde in Paraguay en verbleef voor research regelmatig in Hotel Tirol nabij Encarnacion, op de grens met Argentinië.

Ik citeer uit mijn roman Mambo Jambo: ‘Het gotische spookhuis werd gebouw door een Vlaamse SS’er die na de Tweede Wereldoorlog naar Paraguay was gevlucht. Het verhaal wil dat Joseph Mengele hier eind jaren vijftig geruime tijd woonde. Hij speelde iedere avond piano voor de gasten terwijl de eigenaar Duitse liederen zong. Een Israëlisch commando, samengesteld uit overlevenden van de Holocaust, zou op een nacht geprobeerd hebben Mengele te doden of te kidnappen. De wrekers werden gesnapt door de lijfwachten van Mengele en hun lijken werden de volgende dag uit de Paranári-rivier gevist.’

Om een lang verhaal kort te houden: naast het hotel stond een villa waarin een Paraguayaanse weduwe woonde. Ik raakte met haar in gesprek en werd uitgenodigd voor een piepklein glaasje suikerrietstooksel. Stond daar midden in de fucking jungle het verzamelde oeuvre van Jef Geeraerts, die toen al een van mijn Nederlandstalige lievelingsschrijvers was. De vrouw was getrouwd met de Vlaming Jos, een goede vriend van Geeraerts. Jos was gevlucht omdat hij een hoge piet was bij ING en op de hoogte was van een groot schandaal rond Prins Albert. Hij had te kiezen: vluchten met zwijggeld of een proces. Jef was een paar keer langsgekomen en had een stuk geschreven over de nazi-perikelen voor Playboy. De schilderijen van Hitler die Jef beschreef, waren inmiddels weggehaald door de zoon van de Vlaamse SS’er. Enfin, ik kreeg de hele Geeraerts-verzameling kado van de weduwe van Jos want het goede mens kon toch geen woord Nederlands.

Deze bloedstollende en vooral exotische herinneringen schoten door mij heen toen ik voor u Drugs van Jef Geeraerts herlas en ik moest denken aan de failed state België. Drugs is, zoals alle boeken van Geeraers, gebaseerd op feiten.

Ik woonde overigens al in 1979 in Antwerpen, aan de Italiëlei, als u het precies wil weten. Antwerpen was toen een paradijs voor punkers. Ik kon er hele nachten stijf van de pervetine en de bruin de pogo dansen in bijvoorbeeld de stinkende grot Cinderella en op zondag was gewoon de bakker open. Verder kan ik een hele waslijst opsommen van zaken die ik leuk vind of vond aan België maar ik ben toch zeker niet van het ministerie van Toerisme, wat zullen we nou toch krijgen!

Ik had en heb wel enorme moeite met Vlaamse meiskes. Die fluisteren namelijk altijd waardoor het lijkt of ik bulder als een obersturmbannführer van de SS-Totenkopf-Division terwijl ik een heel zachtaardig, beminnelijk en fijnbesnaard tiepje ben. WABLIEF, MIEKE MAAIKE?

Mijn honeymoon met België duurde van 1979 tot ik in 2006 Brussel Eurabia ging schrijven. Toen werden de contouren van de failed neighbourhood Molenbeek, de failed city Brussel en de failed state België mij duidelijk. Als ik er iets van zei, reageerden de meeste Belgen zwaar beledigd en was ik de racistisch Hollander met die grote waffel. Ik blijf het raar vinden wanneer mensen beginnen te hyperventileren wanneer je kritiek hebt op een debiel concept als hun vaderland.

Politiek, media en goedmensen bleven tot de aanslagen in Brussel de agitprop van de maakbare multiculturele samenleving roeptoeteren. Ook Molenbeek was zo’n schitterende kansenparel maar is een werkelijkheid een monoreligieus, Marokkaans getto, met alle gevolgen van dien.

Ik volg de Belgische media op de voet en opnieuw merk ik dat de Belg zich zwaar beledigd voelt door alle (terechte) kritiek uit het buitenland. Het zij zo. Veel beter wordt het slechte imago van België niet door de volidioot en gesjeesde marketeer en juichaapje Peter Vandermeersch van van de failed newspaper NRC deerniswekkende politiek correcte nonsens uit te laten kramen als bij DWDD. Er verscheen ook nog een aardige maar ietwat naieve Vlaamse juffrouw bij DWDD die de mohammedaanse terroristen met gedichtjes ging bestrijden. Goed bedoeld allemaal maar je wint er geen oorlog mee, evenmin als met bidden voor de vrede, transcedent hoppen, waxinelichtjes en het bekrijten van straatsteentjes. De islam is in oorlog met België, maar België kennelijk niet met de islam. Wake up, Belgium!

P.s. Ik schreef hele gemene dingen over de Belgische pers, en terecht, maar ik vergat een gunstige uitzondering: Christophe Degreef van Brussel Deze Week. Hij schreef positief over mij en over mij en over mijn kompaan Teun Voeten en geldt als een van de weinige Belgische islamcritici in het journaille. Chapeau!