Spring naar de content

Leve Ebru Umar! Opzouten met de vijfde colonne!

Ik was niet van plan om op vakantie naar Turkije te gaan en nu al helemaal niet meer. Ik vind vakantie sowieso een onnozele tijdsbesteding voor insipide kantoorklerken met hun spichtige vrouwtjes en jengelende rotkinderen. Bovendien woon ik in de Algarve met zijn 3500 jaarlijkse zonuren en zijn spotgoedkope alcohol dus waar hebben we het over.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Wat zonnebaden betreft verwijs ik overigens graag naar de wandspreukwijsheden van mijn opa baron Taets van Amerongen: ‘ons soort mensen, Tuurtje, moet spierwit blijven. Een teint, dat is voor landarbeiders en keuterboeren. Wij doen ook niet aan vakantie, lievelingskleinzoon. Wij reizen en maken bij voorkeur een grand tour door Europa die gerust een jaar mag duren.’
De lezer begrijpt dat het mij vanuit mijn Algarviaanse hangmat weinig moeite kost om op te roepen tot een boycot van polsbandjesvakanties naar Turkije. In de jaren zeventig was een landenboycot overigens de normaalste zaak van de wereld. Linkse mensen gingen niet naar het Spanje van Franco en niet naar Zuid-Afrika. Erdoğan is een ordinaire geldwolf en dus pak je hem daar waar het pijn doet: in zijn portemonnee. Goed, en de kleine Turkse man met zijn tapijtjes in Antalya dan? Nou, reken maar dat die graag op Erdoğan stemt. Dat zal hem leren, met zijn ‘gratis’ thee.

Ik ken Ebru Umar al een eeuwigheid. Ze was vaak te gast in het radioprogramma De Inburgerking dat ik samen met Robbie Muntz maakte.

Haar situatie is vreselijk, ook al doet ze er tot nu toe erg laconiek over. Voorlopig is ze nog niet weg uit Turkije, ondanks wat obligaat gekef van Frenske, Junckers schoothondje.
Stuitend en beschamend vind ik de vijfde colonne nederturken die (zoals de Nederlander vroeger voor een rijksdaalder een ondergedoken jood aangaf bij de Duitse bezetter) ‘subversieve‘ Turken verlinkt bij de diverse Stormafdelingen van Erdoğan en Ebru voor hoer uitscheldt.
Even voor de goede orde: de vijfde colonne is een term, die gebruikt wordt om aan te geven dat er in een land of een andere eenheid bepaalde krachten aanwezig zijn, die voor de vijand werken. De term suggereert een georganiseerde samenzwering, die op instigatie van de vijand van binnenuit de weerstand probeert uit te hollen. Theo van Gogh drukte zich iets minder fijnzinnig uit in Allah weet het beter (2001):
‘Er is een vijfde colonne van geitenneukers in dit land, die autochtonen veracht en bespuwt. Ze haten onze vrijheid. En hoewel hun niets in de weg wordt gelegd op materieel of cultureel gebied, is het hun overtuiging dat goddeloos Nederland van de aarde weggevaagd moet worden.’

De exponenten van de vijfde colonne der Turken zijn de vleermuizen Kuzu & Öztürk van De Groep Erdogan (sinds kort aangevuld met een beroepsmarokkaan). Öztürk is de man die tegen Marcouch brulde: ‘Moge Allah je straffen’. Kuzu, een dwerguitvoering van graaf Dracula, zei deze week op de verrekijk dat hij niet langer in Nederland wil wonen vanwege al dat beledigen. Islam en humor: never the twain shall meet

Over beledigen kan ik kort zijn. Kijk maar naar een weergaloze dominee Gremdaat.

Ik lees net dat heel veel Nederlanders nu op het laatste moment toch op vakantie naar Turkije gaan. Het slechte weer in Nederland zou de plotse stijging verklaren. Niks boycot dus. Zo win je dus geen oorlog, slappe zakken. Mijn laatste hoop is gericht op het Turkse leger: een einde maken aan het schrikbewind van de megalomane islamofascistische dictator (met zijn paleis van 1000 kamers, tfoe) en snel het seculiere gedachtengoed van Atatürk in ere herstellen.

Het enige wat ik nu nog kan doen, vanuit mijn hangmat, is een ontmoedigende vakantieanekdote tikken in de hoop dat jullie een willekeurige Centerparks in Brabant boeken (met bingo & steengrillen!) en dus niet naar Ottomanië afreizen. Nu moet ik bekennen dat zelfs ik mij ooit heb bezondigd aan een polsbandjesvakantie in een Turks gat waarvan ik de naam verdrongen heb. De ellende begon al op vliegveld Maastricht. Er stonden twintig identieke Sjengen voor me in de rij met viskoffers. Althans dat dacht ik want het bleken de beautycases van hun madammekes te zijn. Het verhaal wordt nog erger want al die Limburgse tokkies zaten in mijn hotel. Toen de eerste avond het buffet in de vreetschuur openging, hadden ze als hongerige wolven voor de deuren staan wachten, bang dat ze een kruimel zouden missen. De volgende dag zag ik ze niet meer. De Limbo’s waren geveld door een hele gemene reizigersdiarree en acht dagen aan bed gekluisterd, al dan niet gewikkeld in  een incontinentieslip. In Egypte noemen ze dat de wraak van de Farao, in Turkije de wraak van Atatürk.

Ik wil – zoals altijd – positief afsluiten met een geestig liedje voor Kuzu, onze baby-Dracula van de vijfde colonne der Ottomaanse vleermuizen:
Aggesus van Alexander Curly.

Onderwerpen