De twee honderdsten van Tom Dumoulin
Twee honderdsten van een seconde. Daar worden normaal honderd meters sprint mee beslist, of 500 meters op de schaats. Geen wielertijdritten. Behalve in zonning Apeldoorn, daar pakte Tom Dumoulin met twee honderdsten – 22 duizendsten om precies te zijn – voorsprong de winst in de proloog van de Giro d’Italia en de eerste roze trui.
Hij was er op voorhand niet zo zeker van, of hij de 9,8 kilometer lange tijdrit zou winnen. Dumoulin zelf tipte Fabian Cancellara als snelste man in Apeldoorn. Bovendien had de Tour-proloog in Utrecht de renner van Giant-Alpecin geleerd dat hij ook als hij goed is, kan worden verslagen. Maar Cancellara was ziek en de overige concurrentie liet steken vallen, of was gewoon niet opgewassen tegen het geweld van de Limburger.
Elf minuten en drie seconden deed Dumoulin over de proloog, met een gemiddelde van 53,212 kilometer per uur ramde hij zijn fiets door de Apeldoornse straten. Precies even snel als de Sloveen Primoz Roglic, de voormalig schansspringer die sinds dit seizoen het tricot van LottoNL-Jumbo draagt. Same time gaf de ranglijst aan na binnenkomst, waarna Apeldoorn de adem inhield.
Niet veel later volgde het verlossende woord van de wedstrijdleiding. Dumoulin mocht zich naar de hot seat verplaatsen, hij was een fractie sneller geweest dan de verrassende Roglic, van wie hij een oprechte handdruk kreeg – op waarde geklopt.
Met de camera op zijn neus, een televisie in zijn gezichtsveld en koning Willem-Alexander in zijn kielzog keek Dumoulin al uitfietsend naar de verrichtingen van zijn laatst overgebleven concurrenten. Even een zorgelijke blik, Stefan Küng noteerde een tussentijd die maar een seconde langzamer was dan die van de Limburger. De Zwitser schakelde zichzelf echter uit door onderuit te gaan in een bocht, dezelfde bocht als waar Jos van Emden zijn kansen op een goede eindklassering eerder op de dag al had vergooid.
Terwijl de koning al aan de festiviteiten wilde beginnen, schudde Dumoulin resoluut van nee. Hij was nog niet zeker. Kon Cancellara zich nog oprichten? Of vormde de als laatste gestarte Michael Hepburn nog een bedreiging? Pas toen die laatste de finishlijn was gepasseerd, brak de glimlach door en schoten de handen de lucht in. Het was gelukt, nu wel, om een proloog in eigen land te winnen. Na het rood in de Vuelta, draagt de toch pas 25-jarige wielrenner nu ook het roze in de Giro.
De koning schudde hem de hand. Op het podium liet hij zich meerdere malen toegejuichen, want wie de eerste etappe van een grote ronde wint, krijgt heel veel truien omgehangen. Na de ceremonies waren er de vragen van de pers. Het was niet zijn beste tijdrit zei hij, en hij had niet door gehad dat het zo kort op elkaar zat, maar het was genoeg. Het geluk dat in de Ronde van Romandië – waar hij twee keer tweede werd – ontbrak was nu wel aan zijn zijde.
Het geluk van twee honderdsten sneller zijn.
