Spring naar de content

Voetbal is voor homo’s

Karma is a bitch. In die schitterende zomer van 1998 (heel Frankrijk lag te wippen op Je T’aime,…Moi Non Plus van Jane Birkin et Serge Gainsbourg en op YMCA van de Village People) wil ik op mijn dooie gemakske een bouillabaisse slobberen bij l’Hippocampe in de oude haven van Marseille. U denkt meteen: dat klinkt als de meest opzichtige toeristenval van Frankrijk en dat klopt.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Ik kan u reeds nu verklappen dat het qua culinaire catastrofe in de buurt kwam van de Marokkaanse sushilounge Hassan al-Banna tegenover Manneke Pis in Brussel. Daar kreeg ik ooit voor 38 euro 12 naar geronnen zaad riekende flapjes die gevuld waren met schiftende mayonaise en schelvislever uit blik. De kok vertelde me dat de plakrijst op was maar dat dat niks uitmaakte voor de smaaksensatie. Ik heb toen beleefdheidshalve – je wilt zo’n kerel niet voor zijn hoofd stoten want hij heeft het beste met je voor – toch maar mijn bordje leeggevroten want ik blijf natuurlijk een Nederlander.

Goed, ik slenter dus met mijn knisperende Le Monde Diplomatique en een baret op de kop naar de oude haven van Marseille. En wat wil het geval (over ‘karma is een uitgewoonde hoer’ gesproken)? Precies op die dag speelt Engeland vanwege het Wereldkampioenschap tegen Tunesië! In het stadion van Marseille! Gérard Depardieu – zeg maar de Nederlandse Ton Elias – was nog geen burgemeester en die had de boel nooit zo laten escaleren als toen op die zinderende zomerdag in de oude haven. Ik ben niet bang uitgevallen en in het kader van mijn street credibility is het wellicht nuttig te vermelden dat ik ooit een keiharde Ajax-supporter was. Jan Rot kan dat bevestigen want die stond altijd naast me te gillen in vak 0 van de Meer, dat prachtige stadion dat gesloopt is ten bate van een PvdA-schotelantenneghetto (met alle gordijnen potdicht en vooral geen planten). Ach, wat was Amsterdam toch fijn, zo aan het begin van de jaren tachtig. Jan Rot was nog nicht, bij Ajax keepte de Beer van de Meer en op de tribune kon je van een meneer met psoriasis een Koetjesreep kopen voor 80 cents.

Enfin, ik kom dus daar in de Oude Haven terecht in een veldslag tussen Engelse kruisvaarders, Noord-Afrikaanse muzelmannen en de fascistische Franse politie die flink aan het meppen was met de matraque. Ik verlies meteen mijn baret en krant en krijg een volle lading traangas in mijn snufferd. Tijdens de Kroningsrellen stond ik op de barricades en voerde ik met Diana Ozon de stoottroepen aan. Enige ervaring qua guerillavoering is mij niet vreemd en wellicht herinnert u zich de nogal gekleurde berichtgeving in de MMS over de onversaagde kraker A. Dat was dus niet Adrie van der Heijden (zeg maar de Nederlandse Gérard Depardieu) al loopt hij nog steeds te pochen dat hij kraker A. was.

Jankend van het traangas had ik nog wel het besef dat ik een citroen nodig had om die teringzooi te neutraliseren en ren l’Hippocampe binnen. Ik graai in de vitrine, die vol bedorven schelvisleger lag, hompen aardbeipizza en Brusselse wafels. Komt er een gerant aan die in een soort takkie-takkie Frans (achtentachtigallemachtig & azzemaargeilismagalles) eist dat ik 20 Franse francs moet betalen voor een schimmelende citroen. Nou, vrienden, dat werd nog flink onderhandelen met Ali Baba terwijl buiten in de oude haven de eerste jachten zonken. Ik meen dat er 6 doden vielen aan de kant van de Kruisvaarders en 14 aan de kant van de mohammedaanse jihadisten. Over de bouillabaisse was een vis gevlogen en ik heb nog een week lopen boeren van de klonters mononatriumglutamaat (uw afhaalchinees noemt het ve-tsin) die de soep zijn mooie natuurlijke oranje kleurtje gaf.

Nou zit ik gisteren in de droevige dorpskroeg van mijn troosteloze Portugese gehucht de verzamelde gedichten van Fernando Pessoa te lezen en krijg ik een enorme déjà vu! Op de treurbuis zie ik namelijk een bende Engelse zwijnen opnieuw Marseille slopen! Op precies dezelfde plek, al heet de l’Hippocampe tegenwoordig Islamitisch Studiecentrum Tapis Volant. Terwijl ik een slokje nam van mijn stokvissmoothie, dacht ik ineens: wij Nederlanders mogen God wel op onze blote knietjes danken dat we niet meedoen aan dat zinloze EK. Goed, voor al die hoerenlopende vinexvaders is het natuurlijk mooi kut maar het scheelt weer een hardnekkige soa van een Senegalese juffrouw (of meneer, leer mij de vinexvaders kennen). En ik hoef mij niet te schamen voor onze 11 getatoeëerde majorettes, die schandvlek op ons roemruchte voetbalverleden.

In de Algarve merk ik helemaal niets van voetbalkoorts. Geen slingers, geen vlaggetjes. Nakkes nada. Wat een verademing. Het enige wat men hier wil weten, is of Badr Hari in de kleedkamer van het Portugese elftal mag komen.