Nederland had het even niet over Zlatan, maar over de geschifte KNVB-acties
In een kantoorpand ergens in het Zeisterbos hadden ze aan het begin van dit jaar met de handen in het haar gezeten. Normaal gesproken zouden ze daar de secretaresses opdracht geven de tickets richting Frankrijk te boeken, en gezegd hebben dat ze er gelijk ook een paar leuk restaurantjes bij uit konden zoeken. Door toedoen van coach Danny zat dat er echter niet in. Het snoepreisje was hen door de neus geboord, net als de bijbehorende media-aandacht. Bang om te worden vergeten, verzonnen directeur Bert en zijn vrienden van de KNVB een list.
‘Dit kan zo niet,’ en Bert had met de vuist op de tafel geslagen. Er moest een manier zijn om de ogen van de natie ondanks de afwezigheid op het EK op de KNVB gericht te krijgen. ‘Kunnen we niet Team Kuipers naar voren schuiven als trots van de natie?’ had iemand voorgesteld. Dat had Bert een hartstikke leuk idee gevonden, maar hij had zich ook afgevraagd wat hij er aan had, zoveel had hij niet te maken met de scheidsrechters. Nee, er moest meer gebeuren om zijn ster ook in de zomermaanden te laten schijnen. ‘We kunnen ook nog een lulletje rozenwater als technisch directeur installeren,’ riep een ander. Dat was een goed plan, perfect voor 17 juni, als het EK volop aan de gang was. Maar er moest nog iets bij, iets waarvan het publiek van zijn stoel zou vallen.
Bert wist dat het antwoord voor de hand lag, maar zoals zo vaak duurde het even eer hij de puzzelstukjes aan elkaar had gelegd. Het was begin maart toen hij eindelijk het licht zag: FC Twente, daar lag de sleutel naar een zomer lang aandacht. De directeur ging over tot actie en sprak strenge woorden over de Tukkers, die in het verleden keer op keer met geld hadden gegoocheld. Hij achtte de kans zeer klein dat ze hun proflicentie zouden behouden. Met veel gevoel voor beeldspraak betrok hij Houdini en Hans Klok bij zijn betoog, zo moeilijk zou ontsnappen aan het naderende onheil worden.
Hij haalde direct de krantenkoppen, in Enschede en omstreken riepen ze om zijn hoofd. Zo had Bert het graag en hij wist dat dit slechts het begin was, met zijn medebestuurders had hij voor FC Twente nog een lange achtbaanrit in petto. Om het spannend te houden schoven ze de datum van bekendmaking van het lot steeds een stukje vooruit, en iedere keer wisten ze de aandacht weer op zich te vestigen. Het bestuur vond het heerlijk, ze leken een soort sadistisch genot te halen uit de onzekerheid bij de Tukkers. Elke keer als de guillotine leek te vallen, trokken de Zeister beulen vlak voor de nek het vlijmscherpe mes terug omhoog.
Het was medio mei toen het bestuur van de voetbalbond eindelijk het vonnis velde. FC Twente moest terug naar de eerste divisie. Dat de licentiecommissie met haar beslissing de nacompetitie vervalste, deed er niet toe. Hoe meer aandacht naar Zeist, hoe beter, had directeur Bert als motto geïntroduceerd. De kranten werden volgeschreven, de degradatie mocht dan terecht zijn, de constructie die de KNVB had bedacht, daar zaten nogal wat haken en ogen aan. In Enschede huilden de supporters en bereidde het bestuur een beroep voor.
Al met al verliep het precies zoals Bert het begin maart had voorzien. Handenwrijvend keek hij toe hoe de datum voor de uitspraak van de beroepscommissie op vrijdag 17 juni werd gesteld. Nadat hij ‘s morgens Hans van Breukelen had gebombardeerd tot de redder van het Nederlands voetbal, maakte zijn organisatie ‘s middags bekend dat FC Twente tóch in de eredivisie mocht blijven. Foutje bedankt. Even was voetbalminnend Nederland het EK vergeten. Hadden ze het niet over Zlatan, maar over de compleet geschifte acties van de KNVB. Lachend belde Bert zijn secretaresse, het plan was geslaagd, of ze nog een leuk restaurantje in de buurt van Zeist kende.
