Happy Brexit & fuck all!
En wie bleef er wakker vannacht om voor u de Brexit te volgen? Zonder sigaretten (op) drank (op) en levensgevaarlijke stimulerende drugs (ook op)? Nou? Goed, ik mag dan een mislukte prepper zijn maar ik had nog wel voor een week koffie dus ik zit nu te stuiteren in mijn stoel, er rammelt een enorme bruine beer aan de poort en mijn maag draait sowieso al om van pure euforie. O, the joy of my spirit! it is uncaged! it darts like lightning! (Om Walt Whitman er maar eventjes aan de haren bij te trekken). Als geboren anarcho-liberaal en gesjeesde punk kan ik de Brexit niet anders dan geweldig vinden.
Maar wat is het precies dat mij zo blij maakt over de Brexit? Wat heb ik daar nou aan in mijn slaperige Algarviaanse dorpje aan de Atlantische Oceaan? Wordt de bacalhau hierdoor goedkoper of duurder? Kan ik nu de Engelse pond vannacht ontploft is eindelijk weer eens op vakantie naar het stinkdure perfide Albion? What’s in it for me? Ben ik blij met een dooie mus?
Half ‘progressief’ Nederland is nu al aan het twitteren dat de Engelse white trash die voor de Brexit stemde het eigen doodsvonnis heeft getekend. Be it. Die bevoogding! Dat belerende! Alsof Pietje Pennenlikker van NRC het allemaal beter weet dan de Engelse stemmer zelf. Of zoals laatst die voorpagina van het Algemeen Dagblad (met de Aktueel het enige gedrukte medium dat de voetballer begrijpt) met een dwingend stemadvies: stem tegen Brexit! Wat dacht de hoofdredacteur wel niet? Zijn gazetje wordt hoofdzakelijk verslonden door de leden van de Josti Band, seniele campinggasten en eerder genoemde voetballers en die willen enkel het weerbericht en de sportpagina lezen en plaatjes kijken. Maar nee, meneer de hoofdredacteur leeft dermate in een waan dat hij denkt dat hij de Engelse kiezer kan beïnvloeden.
Het zal mij overigens worst zijn wat er nu met Groot-Britannië gaat gebeuren want ik ga al genoeg gebukt onder overbodige, zinloze meningen. Ik ben vooral euforisch over het einde van de EU zoals we die nu kennen.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel blij was toen destijds al die gekke Oostbloklandjes bij de EU kwamen. Ik maakte meteen een zwaar gesubsidieerde, driedelige radiodocumentaire over het nieuwe Europa, met als kapstok Egon Erwin Kisch, de razende reporter op wie Kuifje gebaseerd is.
Mijn kortstondige euforie was louter gebaseerd op de open grenzen, iets wat de EU nu opbreekt. En ik vond de euro wel handig, ook al werden we uiteindelijk belazerd door die flessentrekker van een Zalm, met zijn bête grijns en zijn stomme koffertje en die paar gratis kutmunten die iedere Nederlander van hem kreeg.
Mijn ex-vrouw Edith Mastenbroek (dat haar herinnering tot een zegen mag zijn) was Europarlementariër voor de PvdA. Ik ken het Brusselse daarom goed, ruim voordat ik Brussel: Eurabia schreef. Ik ken het eindeloze borrelen in het parlement en daarna op het Luxemburgplein. Ik ken de zelfingenomen, verwaten parlementariërs en hun krankzinnige dagvergoedingen. Ik zag de dronken Oostblokker-parlementariërs die ‘s ochtends intekenden bij de receptie en vervolgens hun roes uitsliepen in hun auto om hotelkosten te besparen.
Als wettig partner van Edith Mastenbroek ging ik mee naar de etentjes en feestjes van de PvdA in Brussel. Nooit vergeet ik hoe delegatieleider Max van Berg tijdens een diner in een ballentent tegen zijn glas tikte en vervolgens in zijn speech waarschuwde voor de journalist in het gezelschap. De PvdA’ers mochten vooral niet loslippig worden tegen mij. Of er überhaupt iets te melden viel uit Brussel! De gotspe! Het enige vermeldenswaardige was dat Max tijdens de polonaise op de kerstborrel van de Britse socialisten in diverse vrouwenbipsen kneep, iets wat hij vaker scheen te doen. Een Lubbersje dus.
Mijn ex kreeg meer voorkeurstemmen dan jobhopper Van de Berg maar eindigde op de derde plek, met nog een grijze mannetjesmuis voor zich die al jaren muurvast op de tweede plek stond en waar nog nooit iemand van gehoord had. Zo rolt de PvdA.
Brexit is indirect een afstraffing van de minachting van de Nederlandse regering voor het Oekraïne-referendum en destijds het referendum over de Europese grondwet. Eens kijken hoe ons eeuwige lachebekje wegkomt met een Nexit.
Het wachten vandaag is op de bezopen smoel van Juncker the Drunker en het zure bekkie van Timmermans, zijn kwispelende circuspoedel en butler van dienst. Ik hoop dat Dirk Jan Roeleven (die voor de VPRO de documentaire De Europeaan maakt, over het leven van Frenske) met zijn camera op dit moment bovenop Frenske zit. Dit is de redding van Roelevens geautoriseerde hagiografie over onze Limburgse nitwit.
Hoe het ook zij: Brexit is de doodsteek voor de EU, dat veelkoppige monster. Hip hip hooray!
