De Ieren gaan, maar niet voordat ze de Fransen de stuipen op het lijf hebben gejaagd
Wat hadden ze de laatste weken genoten van het groene leger dat hun land was binnengetrokken. Frankrijk (en de rest van de wereld) was verliefd geworden op de Ieren, die hun bejaarden hielpen met het verwisselen van een band, zongen voor hun baby’s, vrouwen en voor iedereen die het wilde en hun eigen troep opruimden. Hadden alle bezoekende landen maar zo een supportersschare, hadden de Fransen verzucht. Het was eigenlijk jammer dat het juist Les Bleus waren die Ierland naar huis zouden sturen in de achtste finale.
Want dat mocht toch wel een zekerheidje worden genoemd. Het was niet de vraag of Frankrijk van Ierland zou winnen, maar met hoeveel. De Ieren hadden hun plaatsing voor de volgende ronde per slot van rekening te danken aan een overwinning op een veredeld B-elftal van de reeds geplaatste Italianen. Het waren hele vriendelijke jongens, de Ieren, maar ze hadden betere supporters dan voetballers, zo was de algemene gedachte. De wedstrijd zou slechts een drempeltje moeten zijn op de weg naar de Europese titel.
De Ieren op hun beurt waren, behalve trots dat ze voor het eerst in hun historie de knock-outfase bij een EK haalden, gemotiveerd het gastland een loer te draaien. Het waren de Fransen die Ierland en haar fanatieke voetbalvolgers in 2009 in rouw hadden gedompeld, toen zij zich ten koste van de Ieren plaatsten voor het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika. Dat het beslissende doelpunt viel na een beroemde, veel besproken dubbele handsbal van Thierry Henry deed de groenen zinnen op wraak, hoe hard coach Martin O’Neill dat ook ontkende.
Ierland, vandaag pic.twitter.com/yw85dG3rbZ
— SANTOS voetbalcult (@SANTOS_Magazine) June 26, 2016
Gesteund door hun supporters, het gevoel dat er niets te verliezen was en de wraakzucht namen de Ieren in Lyon brutaal een snelle voorsprong. Na een overtreding van Paul Pogba op Shane Long in het Franse strafschopgebied mocht Robbie Brady zijn heldenstatus in eigen land vanaf elf meter nog verder vergroten. De man die the boys in green naar de winst tegen Italië kopte, schoot nu via de binnenkant van de paal de 0-1 binnen.
Frankrijk had grote moeite daar voor de rust iets tegenover te stellen. Antoine Griezmann, Dimitri Payet, Paul Pogba; geen van de beoogde sterren lukte het om hun ploeg bij de hand te nemen. De Ieren beperkten zich tot het vasthouden van de voorsprong en loerden op de spaarzame kansen, die ze via schot van Daryl Murphy (redding Hugo Lloris) en een kopbal van Shane Duffy (naast) ook kregen. De matige eerste helft kwam de Fransen op een fluitconcert te staan die gerust het predicaat striemend opgeplakt kon krijgen.
Er moest een tactische ingreep van Didier Deschamps aan te pas komen om het tij te keren. De Franse bondscoach slachtofferde in de rust N’Golo Kanté en bracht Kingsley Coman. Het gaf de Fransen aanvallend meer tanden, waarbij met name Griezmann van zich deed spreken. De kleine aanvaller was persoonlijk verantwoordelijk voor de ommekeer in de wedstrijd door de gelijkmaker binnen te knikken, de 2-1 aan te tekenen en Duffy tot een overtreding te dwingen die door scheidsrechter Nicola Rizzoli met rood werd bestraft.
Wedstrijd beslist, de Ieren en hun geroemde supporters naar huis. Maar niet voordat ze hun kelen voor de laatste keer schor hadden gezongen. Kelen die de komende uren nog wel voor een laatste keer gesmeerd zullen worden met Frans bier. En dan hoopt de hele wereld dat ze alles wat ze doen voor een laatste keer filmen. Ze zullen gemist worden.
