Verklaard: Frans Timmermans zoveel weerstand oproept
Ik ken geen politicus die onder journalisten, en dan vooral het type dat zichzelf niet tot de ‘PoliCor-media’ rekent (u zoekt zelf maar op wat dat betekent), meer weerstand oproept dan Frans Timmermans. Soms lijkt het een persoonlijke vendetta: schrijft Timmermans op zijn Facebookpagina dat hij bepaalde popmuziek leuk vindt dan probeert hij volks over te komen, houdt hij van klassieke muziek dan is hij elitair, en elk persoonlijke bericht over hoe begaan hij is bij een ramp, is scoren over de ellende van een ander.
Anderzijds is hij een van de meest populaire politici. Met 220.000 Facebook-vrienden. Geen andere Nederlandse politicus heeft er meer dan enkele tienduizenden. Zijn behandeling van de MH17-ramp droeg zeker bij aan zijn imago. Hoewel hij in een interview bij Pauw blunderde maakte zijn verhaal bij de Verenigde Naties enorme indruk (en ja, ook daar zit een luchtje aan) op veel Nederlanders. Hij is toegankelijk, spreekt bevlogen en is naast intellectueel ook volks met zijn liefde voor bijvoorbeeld Stromae en voetbalclub Roda JC. Waar hij dan – des Frans’ – wel met een sjaal om op het veld verschijnt als er iets te winnen valt om de spelers persoonlijk de hand te schudden – we are equal but not the same.
In een profiel van HP/De Tijd over Frans Timmermans – gemaakt voor hij naar de EU ging – werd hij genoemd als materiaal voor de Champions League: “Zijn kennis van zaken, zijn ervaring en niet te vergeten zijn oratorische vermogen blijven niet onopgemerkt in het buitenland. (-) Zijn liefde voor het werk vertaalt zich in een aanstekelijke gedrevenheid. (-) Niet alleen door zijn onberispelijke beheersing van de Engelse taal, maar ook door zijn verhaal, dat was gelardeerd met historische terugblikken en actuele dwarsverbanden. Als hij speecht, doet hij dat niet van papier, maar uit het hoofd. Van dat ene tripje naar de Amerikaanse hoofdstad heeft de Nederlandse diplomatie in de VS enorm veel profijt gehad. Deuren gingen open die onder Uri Rosenthal of Maxime Verhagen gesloten werden of bleven.”
Maar ook zegt een anoniem Kamerlid: “Frans zit zichzelf te veel in de weg. Is vol van zichzelf. Kent daardoor geen grenzen of limieten. Dan kan het gebeuren dat hij kort voor de aankomst van Obama diens al eerder gearriveerde limousine aan het fotograferen is. Dat kan toch niet?”
Ik weet het niet met Frans Timmermans. Voor beide kampen valt veel te zeggen. Dat was ook het gevoel dat overbleef na het zien van zijn emotionele speech in het Europees Parlement. Enerzijds was het een bevlogen verhaal, recht uit het hart. Hadden we dit soort betogen maar eens in de Tweede Kamer, dat zou de politiek dichter bij de burger brengen. Een verhaal wat een Juncker of een Van Rompuy nooit houden kan. Timmermans spreekt uit waar hij voor staat en is geen huichelaar die in Europa een ander praatje houdt dan in de Tweede Kamer.
Maar ik zie ook Frans Timmermans, die zo diep in de reet van alcoholnarcist Juncker kruipt dat hij erin verdwijnt. Een vriendin die een tijdje in het Brusselse vertoefde gaf aan dat men de noodzaak voor verandering daar niet ziet omdat er alleen maar Eurofielen rondlopen. Het ligt niet aan hen, het volk begrijpt het gewoon niet, de trein gaat door. Timmermans behoort tot die groep, gezien zijn verhaal gisteren. Dit was bovendien de goed voorbereide Frans Timmermans’ show ter ere van Frans Timmermans en Jean-Claude Juncker.
Kijk en oordeel zelf dus maar of u in het voor-, tegen- of ik-weet-het-niet-met-Frans-Timmermans-kamp hoort.
