Seksisme op de Spelen, een alternatieve vertelling
class="p1">Nu het geven van seksistisch commentaar op vrouwelijke sporters tot een nieuwe olympische discipline lijkt te zijn uitgeroepen, vraag ik me weleens af wat er gebeurd zou zijn als de klassieke Olympische Spelen niet ter ere van oppergod Zeus waren gehouden, maar ter ere van zijn zus en tevens echtgenote Hera, een van de twaalf Olympiërs.
Er hadden alleen vrouwen mee mogen doen, dat behoefde geen enkele uitleg. Het was niet voor niets de godin Hestia die met haar heilige vuur de Olympische vlam had aangestoken. En al die vrouwen waren natuurlijk naakt. Omdat het voor de blote atletes wel een beetje leuk moest blijven, mochten er geen oude griezels naar de wedstrijden kijken, maar alleen ongehuwd en maagdelijk mannelijk schoon. Het oog wil ook wat. (Nou, nou mevrouwtje Bouyeure, zo kan ‘ie wel weer, hoor ik u denken, maar ik draai de zaken slechts om. De uitsluitend mannelijke sporters die tussen pakweg 776 voor en 393 na Christus renden, worstelden en discuswierpen, deden dat naakt. Vrouwen mochten alleen in het publiek zitten als ze ongehuwd en maagd waren. Maar goed, dit wordt een alternatieve vertelling, dus deze voetnoot kunt u direct weer vergeten.)
Pas sinds de tweede editie van de hernieuwde Spelen, die in 1900 in Parijs werd gehouden, mochten er ook mannen meedoen. Eerst alleen met golf en tennis, later met steeds meer onderdelen. We noemden ze ‘mannelijke sporters’ om het onderscheid met normale sporters duidelijk te maken, en bleven dit minstens honderd jaar doen. Wat er met het verstrijken van de tijd wel veranderde, was de lengte van de sportbroekjes en de zwierigheid ervan. Commentators bespraken de gespierde dijen van medaillewinnaars, camera’s zoomden in op het reepje blokjesbuik dat bij een winnende smash werd ontbloot (“Hij is overigens nog geen anderhalf jaar geleden vader geworden, onvoorstelbaar!”) en een judowedstrijd tussen twee mannen werd live op de BBC als een ‘catfight’ aangeduid.
Nu was de combinatie van sport en het seksualiseren van mannen natuurlijk niks nieuws. Bij Formule 1-races hadden we al decennia pitshondjes en gridboys die in diep uitgesneden hemdjes de champagne ontkurkten. In de rust van WK-wedstrijden zond Veronica penalty schieten voor ingeoliede anabooltjes met ronde billen uit. En Bavaria ontwierp ieder wereldkampioenschap een oranje tanktop die de musculus pectoralis major goed tot zijn recht liet komen. En terwijl vrouwelijke beachvolleyballers broeken tot boven de knie droegen, waren hun mannelijke equivalenten veroordeeld tot zwembroekjes die op de heup niet breder dan zeven centimeter waren. Nogmaals: het oog wil ook wat.
Tijdens deze 28e editie van de Zomerspelen lazen we dan krantenkoppen als ‘Husband of bronze medal winner Corey Cogdell happens to be a Bears’ lineman’ en werden mannelijke boogschutters in een Italiaanse krant ‘het drietal dikkerdjes’ genoemd door een redactrice die de jongens (geen mannen) niet neukbaar genoeg vond. Tom Brady, beter bekend als ‘Mr. Gisele Bündchen’ mocht tijdens de openingsceremonie over een catwalk flaneren, en nog geen minuut nadat een Hongaarse zwemmer het wereldrecord op de 400 meter had verbroken (“Geweldige atleet, hij zwemt net als een vrouw!”), schakelde de commentator over naar de echte verantwoordelijke voor dit enorme succes: zijn trainer en echtgenote.
Ja, wat zou dat toch ontzettend naar zijn allemaal.
