Koning Pils in Rio: elk pondje gaat door het mondje
Wat ben ik blij dat het leed dat Olympische Spelen 2016 heet, bijna geleden is. Wat een troosteloze ellende was het toch weer, vrienden, en met name de totale euforie in het moederland vanwege een paar bronzen plakken bij sporten waar ik nog nooit van gehoord had. Twitter was bijna niet meer te doen, met al die muisgrijze insipide kantoorklerken die helemaal door het lint gingen toen een paar genetisch uitgedaagde Nederlandse BMX’ers de kwartfinale haalden en toen onze hockeyheren maar liefst vierde werden en daarom zondag een rondvaart door Amsterdam krijgen aangeboden.
Ach, de Romeinen zeiden het al: panem et circenses. Brood en spelen. Die uitdrukking slaat, zoals u allen ongetwijfeld weet, op de praktijk om de gunst van het klootjesvolk te winnen door oppervlakkige behoeften van het volk te lenigen, namelijk trogvreten en treurbuisvermaak en op vrijdagavond naar de hoeren of scharrelen bij de pisbak en voor mevrouw thuis een geile gladiator als toyboy. De uitdrukking stamt natuurlijk van Satire X van de Romeinse dichter Juvenalis.
Hij schreef: ‘Vroeger verkochten we onze stem aan niemand. Al een hele tijd heeft het volk de macht afgestaan. Het volk benoemde vroeger militaire bevelhebbers, hoge ambtenaren, legioenen, alles. Nu beperkt het volk zichzelf en hoopt alleen nog op twee zaken: brood en spelen.’
De ouwe Juvenalis verwijst naar de praktijk om gratis graan uit te delen onder de Romeinse burgers wat begon onder Gaius Sempronius Gracchus in 123 v. Chr. en ook naar de praktijk om dure gladiatorengevechten te organiseren.
Nou moet u niet meteen denken dat drs. Van Amerongen een klassieke sporthater is zoals Maarten van Rossem, Hans Dorrestijn of Ton Elias. Integendeel, ik was als kind sportfanaat, in actieve en passieve zin. Ik ben echter definitief afgehaakt toen in 1980 de Paralympische Zomerspelen voor Gehandicapten in Arnhem werden georganiseerd. Op papier zag het er reuze interessant uit hoor, met die vier verschillende categorieën handicap: para- en tetraplegics (de rolstoelatleten), geamputeerden, blinden en spastische atleten. Nu verwacht u natuurlijk een snoeiharde grap van mij over de spastische atleten maar minderwaardige grollen over lichaamsafwijkingen laat ik graag over aan mijn collegaatje Paul de Leeuw. Zo rol ik niet.
Enfin, om een lang verhaal kort te houden: ik had in het beruchte Spijkerkwartier een drugsgerelateerde afspraak met een Turk, ik meen dat hij de oprichter van de Grijze Wolven in Nederland was en tevens de grootste heroïnehandelaar van Gelderland. Eind jaren tachtig is hij nogal ongelukkig in een kogelregen gelopen maar gelukkig is er een moskee naar hem vernoemd die destijds nog geopend werd door een jonge Erdogan.
Ik kwam dus te laat op die afspraak met die heroïnedealer (dat zijn Schepper barmhartig mag zijn op de Dag des Oordeels)! En waarom? Omdat het hele station van Arnhem gebarricadeerd was door rolstoelen! Ik heb toen wanhopig met kwartjes staan bellen in zo’n ondergebraakte telefooncel maar die Turk geloofde er niks van, dat het station bezet was door 3000 rolstoelen. Goed, dat was het einde van mijn loopbaan als dealer want als mijn mohammedaanse vriend mij ooit nog zou tegenkomen, zo brulde hij in koeterwaals door de hoorn, zou hij mijn knieschijven masseren met een honkbalknuppel. ‘Alles is best, gast, riep ik nog, als ik maar niet met je hoef te olieworstelen en daarna chillen in je huishamam want daar ben ik al eens ingestonken en toen kon ik een week niet zitten en bovendien kwam ik toen met drie peperdure tapijtjes thuis die ik helemaal niet wilde aanschaffen.’
Al mijn vrienden hadden geld in mij geïnvesteerd – een soort crowdfunding avant la lettre – om mijn eerste kilootje bruin te kopen bij die Turk en ik kwam dus niet af. Met die poen op zak heb ik uiteindelijk maar de trein naar Spanje (dat kon weer omdat Franco net dood was) gepakt en daar eventjes de mooie meneer uitgehangen in Sitges. Het is immers goed riemen snijden van andermans leer!
Enfin, voor mij dus geen Olympische rotzooi meer, of het nou voor mindervaliden is, voor meerdervaliden en ik wil al helemaal geen Gay Games, Maccabiah Games (aka jodelympics) of The Islamic Solidarity Games aka Muzelympics. Opzouten met die nutteloze sportverdwazing nou! Ga toch eens potverdorie een goed boek lezen, ellendelingen.
Het enige geestige aan dat hele kut-Rio vond ik de talloze kiekjes van onze Koning Pils, en met name zijn obligate & geveinsde vreugde tijdens een potje pingpong.
Máxima is inmiddels overigens de perfecte dubbelganger van Estelle Cruijf geworden met haar ordinaire, doodgeverfde peper-en-zout-blond kapsel. Ontroerend vond ik de kiekjes van de Royal Burger King met vrouw & kroost bij de McDonald’s aan de Avenida Nossa Senhora de Copacabana. Wat zat Team Nederland lekker te buffelen! Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: elk pondje gaat door het mondje.
Goed, de Olympische ellende zit er dus op en het enige dat mij bij zal blijven, is het stuitend en wanstalig gedrag van diverse Egyptische, Saoedische en Libanese ‘sporters’ die zoals gewoonlijk niks wonnen maar toch de voorpagina’s haalden. Ach, Pierre de Coubertin zei het al: l’important dans ces olympiades, c’est moins d’y gagner que d’y prendre part. En: sport verbroedert!
