Spring naar de content

Toen voetbal nog voetbal was en Jan Rot nog homo

Terwijl ik rozen snoeide en peulen van de johannesbroodboom raapte om daarmede een voedzame taart op basis van vijgen, amandelen en sinasappelextract te bakken (met een toefje slagroom om het af te leren want maandag begin ik voor de duizendste keer aan het gevreesde Planck-dieet), staarden 4 miljoen bankbintjes (vind ik mooier klinken dan couch potatoes) naar dat afgrijselijke Nederlandse elftal tegen het nog afgrijselijkere Griekenland dat immers tijdens de EK-kwalificatie twee keer verloor van de schaapherders van Faeröer.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

Het betrof ook nog eens eens een oefenwedstrijd, uitgezonden door een of andere campingzender die tussen de reclameboodschappen door de drie doelpunten liet zien. Het drama voltrok zich in het Fons Spooren-stadion te Eindhoven aka Lampegat. Hoe zinloos moet je bestaan zijn om op je vrije avond met wittemerkchips en blikken Damburger-pils van de C1000 naar die ellende te kijken terwijl je vrouw weer eens naar de ‘trommelcursus’ van Kunta Kinta is in het buurtcentrum van Lelystad, een en ander in het kader van Vrouwen Oriënteren Zich Op De Samenleving. Met een vervolgcursus bij Kunta thuis in Gambia uiteraard. Man man man, en dan is ook nog eens de meterologische herfst begonnen. Ik zeg: de Huib Drion-pil biedt uitkomst.

Vroeger was voetbal nog leuk tenminste. Ik was een geweldige spits bij Door Training Sterk’35 op bevindelijk gereformeerde grondslag en leefde de hele week toe naar de derby’s tegen angstgegners als Harskamp, Wekerom, Lunteren en de katholieke Ambonezen van Fortissimo.

Aan fappen dacht ik nog niet, dat kwam pas tijdens het KNVB-voetbalkamp in Hoek van Holland. We hadden een begeleider die naar de curieuze naam Eip luisterde. Hij had zijn eigen tentje en s avonds mochten wij dan even stoeien met onze pupillenbegeleider. Wij vonden het dan leuk om zijn glimmende Adidas-broekje uit te trekken. Daaronder bevond zich tot onze grote schrik en hilariteit een een stijve pielemuis! Deus ex machina als het ware. Wij dachten er verder niets lelijks van want ‘s anderendaags kwam Eip met een doos Koetjesrepen en roze koeken aankakken.

Goed, van lieverlee raakte ik verslaafd aan de Caballero-filtersigaretten, Coebergh met ijs en Seresta en verknoeide ik mijn voetballoopbaan op een manier waarbij George Best en Paul ‘Gazza’ Gascoigne verbleken tot koorknapen.

Op mijn vijftiende trok ik mij terug uit het actieve voetbal. Niet lang daarna werd ik supporter van Ajax en toog bij elke thuiswedstrijd naar de Meer. Ik stond daar in het beruchte vak O, samen met Jan Rot die toen nog homo was en een handvol blowende Suri’s. Er waren nooit meer dan 10.000 toeschouwers, voor het merendeel Mokums schorriemorrie. Jan Rot brulde als het saai dreigde te worden: Ivanhoe! En dan brulde het hele stadio: Ivanhoe! Dan moest er wat gebeuren. Slechte scheidsrechters scholden we uit voor ‘vriend van Van Swieten’. Ignace van Swieten was net als de scheidsrechters Leo Horn, Jacques d’Ancona, John Blankenstein, Frans Derks en Jan Keizer van de verkeerde kant namelijk.

Als ik de namen zie van de Ajax-selectie begin jaren tachtig, begin ik spontaan te schreien. Pietje Schrijvers, de Beer van de Meer die later de Bolle van Zwolle werd, dichtte de goal. Verder wemelde het van de boerenkinkels en schoffelaars zoals Dick Schoenaker, Edo Ophof, Peter Boeve, Kees Zwamborn en Pietje Hamburg. Maar we hadden lol voor tien want ruim voor de match zopen we kopstoten in café Meerzicht dat nu een of andere troosteloze yuppentent is geworden. Op de plek van die sacrale Meer is sociale woningbouw herrezen, vol hangkansenparels die het leven verzieken van die vijf useful idiots die daar uit ideologische diversiteitsoverwegingen een hut hebben gekocht die ze nooit meer kunnen verkopen. Zeg maar IJburg maar dan dichter bij de Oosterbegraafplaats.

Toen Ajax naar de ArenA verkaste, was ik er klaar mee. Ineens zaten er 50.000 mongolen in de ArenA. Waar kwamen die vandaan? In de skyboxen zaten foute ondernemers met vieze stoephoeren te snuiven, bubbels te slurpen en notabene tijdens de wedstrijden naar video’s te kijken van optredens van Lee Towers.

De tijden van held Ernst ‘Kein Geloel/voetbal is oorlog’ Happel waren definitief voorbij, met de uiteindelijke teloorgang van het Nederlandse elftal en Ajax als gevolg. Het Nationale Ballet is in vergelijking met Ajax en het Nederlandse elftal nu een soort ruige versie van het rugbyteam van Nieuw Zeeland.

Overigens heb ik niks tegen verwijfde voetballers want mijn Ronaldo heeft mijn Portugal toch maar mooi kampioen van Europa gemaakt. Zo, nu klap ik de laptop dicht want deze sentimental journey is me te veel.

Tijd om die geile taart te bakken, en daarna een ruige pot petanque met tandeloze stinkende vissers en een extreme VrijdagMiddagBorrel met de mannen. Ain’t no bonding like male bonding.