Mark Rutte en de roze olifant
De ouverture van de Zomergasten-finale was gemoedelijk. Fatsoenlijk gemusiceer in adagio. Twee heerschappen, een journalist en politicus, bespraken de liefde voor Bach en Mozart van de ooit jonge Mark Rutte. De liefde voor de muziek, wordt hier dan natuurlijk bedoeld, en niet voor de pruikenkoppen zelf. (Een misverstand is zo geboren.)
De nu 49-jarige Mark Rutte slingerde nog wat onvervalste concerthumor de Nederlandse woonkamers in. Want, kende u die mop al van die dominee die eens tegen de kerkgangers zeide: in de hemel speelt men Bach, behalve als ze vrij hebben, dan spelen ze Mozart? In Uddel scheet de koster zijn zondagse broek vol van het lachen.
Maar de oplettende kijker had ‘m al zien staan in de VPRO-studio: de snuivende roze elephant in the room. Want, is onze premier Het nu wel of is-ie Het niet? Met de aanwezigheid van het spreekwoordelijke slurfdier is de premier zelf inmiddels vertrouwd. Aan de kijker die de olifant nog niet had zien staan, gaf Thomas Erdbrink een hint, opgesierd met een zenuwachtig lachje: “Ik ging op die leeftijd achter de meisjes aan.”
De eeuwig lachende premier: “Overdag klassieke muziek, ‘s avonds achter de meisjes aan.”
Toch geen homo, moet het in de Nederlandse woonkamers hebben geklonken.
In de regiekamer werd intussen een oud televisiefragment van twee andere heerschappen ingestart. Twee journalisten in barbaarsere tijden: Van Dis en Oltmans. In het fragment vechten ze elkaar de tent uit, interviewer Van Dis vousvoyerend, geïnterviewde Oltmans tutoyerend.
Het gebekvecht vond geïnterviewde Rutte reuze amusant en bracht hem naar de motivatie van zijn instemming met het drie uur durende gesprek, live op televisie. Ja, er was een electoraal belang bij zo’n optreden in Zomergasten, de politicus is immers koopman, maar: “Ik ga dingen laten die mensen interessant vinden. Ongetwijfeld ook persoonlijke dingen. En dat vind ik spannend.” Politiek gaat allang niet meer alleen over de inhoud, wist de kijker al. Juist daarom stond de tv uitgerekend nu aan.
Interviewer Erdbrink maakte zijn weg voorzichtig vrij: “Heel veel mensen vragen mij: wat mag je nu niet vragen, Thomas, aan Mark Rutte?”
Geïnterviewde: “Je mag alles vragen, dan ga ik over de antwoorden.”
Interviewer: “Dus ik mag vragen over Rita Verdonk, Wilders, uw liefdesleven, uw ouders?”
Geïnterviewde: “Ja.”
De roze olifant brieste op de achtergrond.
Thomas Erdbrink en zijn redactie kozen voor de RTL Boulevard-methode: bewaar het huzarenstukje voor het einde, ook als aan het einde blijkt dat het huzarenstukje niet zo goed of ronduit waardeloos is. Zo houd je de aandacht van de mensen thuis vast. Het liefdesleven van de minister-president moest wachten tot een half uur voor het eindsignaal. Mist u geen levenspartner, vroeg interviewer Erdbrink.
“Ja.”
“Hebt u relaties gehad?”
“Er zijn wel vriendinnen geweest, maar niet samenwonen.”
“En dat zijn altijd vriendinnen geweest?”
“Ja! Dat zijn vriendinnen. Dat gerucht heb ik al weleens eerder weersproken.”
“Er wordt weleens gesproken, of u dan homoseksueel zou zijn.”
“Ach, nou ja. Nee.”
Het einde van talloze jaren vol speculatie op verjaardagspartijen en journalistieke (en minder journalistieke) redacties, waaraan een alweer vergeten interviewtje in de VIVA geen einde kon maken, was daar. Zondagavond 5 september, iets over tienen. Van de roze olifant was geen spoor meer te bekennen. In de regiekamer werd zachtjes gevloekt. De koster in Uddel ademde uit en legde de afstandsbediening gerust terug op de armleuning van zijn fauteuil.
De premier sprak over een alleenstaand bestaan, wat hij al eens het laatste taboe in Nederland noemde, en nu dus weer. Bovendien, moest de kijker weten, compenseerde hij het sociale gemis van een levenspartner met een rijk vriendenbestand. Met goede vrienden. “Maar er zijn momenten dat die vriend niet naast je in bed ligt,” zegt Rutte dan.
Erdbrink schrikt op. “Dat wie niet naast je in bed ligt?”
“Die goede vriend, want dat is geen relatie.”
De roze olifant was nooit weggeweest, en Rutte bleek dus eigenlijk nooit écht alleen. Erdbrink gaf zijn zoektocht op en kondigde het fragment aan dat hij nu net zo goed kon overslaan: de Toppers.
