Spring naar de content

Milieu, migratie, de selfiecultuur: Kate Tempest houdt ons een spiegel voor

Dichter, romancier, spoken word artist, hiphopper: de Londense Kate Tempest is het allemaal. Ze wordt de ‘poëet zonder grenzen’ genoemd in haar thuisland dankzij haar activistisch-poëtische teksten, waarmee ze onder meer een wereldwijde crisis bezingt.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Jessy de Cooker

‘Picture a vacuum. An endless and unmoving blackness. Peace, or the absence at least, of terror.’ Met deze drie zinnen opent de Londense Kate Tempest haar deze maand verschenen tweede plaat Let Them Eat Chaos. Picture a Vacuum, heet het album. De luisteraar weet meteen waar hij staat. Dit wordt geen album over mooie dromen of een gefortuneerd leven. Dit wordt een plaat die je met je neus op de feiten drukt.

‘There is our Earth. Our Earth. Its blueness soothes the sharp burn in your eyes. Its contours remind you of love.’

Tempest wordt op 22 december 1985 geboren als Kate Esther Calvert in Brockley, een wijk in zuidoostelijk Londen. Ze is de jongste van een gezin met vijf kinderen, opgegroeid in the shitty part of town, zoals ze het zelf noemt. “Maar er stond altijd eten op tafel,” memoreert ze in een gesprek met Huffington Post. Haar vader is een arbeider, maar besluit op Kate’s derde in de avonden een rechtenstudie op te pakken. Hij doet er vijf jaar over, maar in haar achtste levensjaar is Kate’s vader een advocaat. Hij heeft zich met eigen middelen weten te ontwrichten uit zijn dagelijkse routine.

‘Picture the world. Older than she ever thought that she’d get. She looks at herself as she spins. Arms loaded with trophies of her most successful child.’

Bij Tempest, die twee jaar geleden in het Verenigd Koninkrijk doorbrak met haar debuut Everybody Down, zijn de teksten poëtisch. Daar heeft haar studie Engelse literatuur voor gezorgd. De donkere elektronische beats en synthesizers dienen slechts de inhoud en de maatschappelijke boodschap die Tempest ons door verschillende verhaallijnen mee wil geven. We leren zeven Londenaren kennen die een ding gemeen hebben: ze worden iedere nacht om achttien minuten over vier wakker. Bradley – een reclamejongen die niet weet of hij door moet gaan met zijn werk – en Esther – een nachtzuster die zich zorgen maakt over selfiecultuur en milieuvervuiling – zijn er twee van.

De personages en hun beslommeringen zijn kleine onderdelen van grotere problemen die op het album aan de orde komen. De financiële crisis, migratie, het broeikaseffect en politiegeweld komen allen voor in Let Them Eat Chaos. Want in de ogen van Tempest leven we in een wanordelijke wereld, maar vergeten we alles snel. Met de zin ‘Massacres, massacres, new shoes’ analyseert Tempest in Europe is Lost de wereld anno 2016. Esther, Bradley en haar andere personages leven bij elkaar in de buurt, en pakken hun problemen alleen aan. Ze leven in een mythe van individualisme, volgens de artiest. Van Tempest moeten ze – en wij als mensheid – uit onze persoonlijke cirkels stappen en onszelf redden met elkaar.

Met “It’s 4:18 again. Her brain, full from all she’s done that day. She knows she won’t sleep a wink before the sun is on its way. She’s worried about the world tonight. She doesn’t know how she can put in from her mind,” introduceert ze Europe Is Lost. Ze rapt: “No trace of love in the hunt for the bigger buck. Here in the land where nobody gives a fuck.

Activistisch is Tempest wel, maar ze wil niet de meningen van anderen veranderen. “Ik ben meer geïnteresseerd in de mensen dan in de politiek,” zegt ze in het interview met Huffington Post. “Natuurlijk maak ik me zorgen over dingen die overheden doen, maar ze gaan echt niet ophouden als ik op het podium zeg dat het slecht is. Mijn optredens gaan de regering niet veranderen, maar ik hoop dat het stof tot nadenken over onszelf, onze levens en anderen geeft.”

Tempest, een rossige en uit de kluiten gewassen Engelse, zal je niet agressief horen, zoals de mannen van NWA en hun Fuck The Police. Je blijft na het luisteren van haar platen, die beide verwerkt zijn of gaan worden tot romans met alle personages van het album, niet boos of depressief achter. Ja, je bent keihard met de neus op de feiten gedrukt. Maar je gaat door de minimalistische beats en Kate’s rustgevende stem eerder reflecteren op je eigen bestaan. Ze neemt je aan de hand van de twijfels van normale mensen mee naar je eigen problemen, zonder op te treden als psycholoog. Daarom is Let Them Eat Chaos van Kate Tempest een fijne spiegel in een tijd van crisis en schreeuwen.

De teksten in dit stuk komen van Picture a Vacuum van Kate Tempest. 

Foto: Flickr | Tramlines Festival