Spring naar de content

Geen paniek heren, er is een verschil tussen flirten en intimideren

class="p1">De noodklok wordt geluid. Mannen durven niet meer te flirten. De feministen hebben het weer eens verpest voor ze, of waren het nou toch die verfoeilijke millennials? Enfin, het ooit zo sterke geslacht beeft tegenwoordig als een rietje alleen al bij de gedachte een versierpoging te moeten ondernemen. Vrouwen willen niet meer als een stuk vlees gezien worden en maken gehakt van eenieder die de memo nog niet kreeg. Mondige rotwijven zijn het geworden, allemaal.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Lisa Bouyeure

Een angstige man pende teruggetrokken in zijn schulp een hartverscheurend relaas over ‘la condition masculine’, dat deze week in NRC verscheen. In de twintigste eeuw kon je een vrouw nog eens aanspreken of een compliment maken, blikt de schrijver terug op betere tijden. Zelfs haar telefoonnummer vragen. ‘Inmiddels hebben pick-up artists het versieren van vrouwen verdacht gemaakt,’ doemdenkt hij de eenentwintigste eeuw binnen. ‘Laten we dus een cultuur vermijden waarin we elk initiatief van de man dreigen uit te bannen als potentieel fout, intimiderend, ongewenst,’ besluit hij zijn stuk met een dystopisch toekomstbeeld.

Hier moet toch even wat verwarring weggenomen worden. Moderne vrouwen houden namelijk best van het spel der verleiding, van mannen en van seks. Ja zelfs die vermaledijde feministen zijn niet van steen. En door schade en schande wijs geworden voelen ze over het algemeen feilloos het verschil aan tussen versieren en intimideren. Tussen een goedkeurende blik en een vleeskeurende bodyscan. Een compliment en een suggestieve opmerking. Leuke schoenen? Ja. Lekkere tieten? Nee. We maken onderscheid tussen oogcontact zoeken en onafgebroken als een seriemoordenaar in de dop naar iemand staren. Tussen de tactieken van versiercoaches (‘Grijp een meisje en schreeuw ‘Pikachu’ terwijl je haar hoofd tegen je lul duwt’ — Julien Blanc) en, nou ja, geen aanranding.

Soms is het verschil tussen een compliment en een catcall heel subtiel. Stel, je hebt een bijzondere broek aan en een man zegt er iets aardigs over. Dan kun je met een gerust hart naar hem glimlachen, dankjewel zeggen of een praatje maken. Het is maar net hoe je pet staat. Als je een loeistrakke maar oersaaie zwarte sportlegging draagt, en een man zegt dan dat je een mooie broek aanhebt, bedoelt hij eigenlijk dat hij je kont lekker vindt. Hij brengt het alleen op zo’n manier dat je onbeleefd lijkt als je hem niet bedankt voor zijn zojuist uitgereikte neukbaarheidsbrevet. Maar nee, ook daar trappen we niet meer in.

Eigenlijk is het dus ontzettend simpel, al wijst de praktijk vaak anders uit. Dat komt overigens niet door al die onhandige versierpogingen van bange goedzakken, maar door mannen die er simpelweg niet om geven dat ze de grens tussen flirten en intimideren overschrijden. Mag je dan nooit seksueel getinte dingen naar vrouwen roepen? Ook niet als je Ryan Gosling of Idris Elba heet? Op zoek naar een bruikbaar antwoord stuitte ik op een handleiding voor catcalling, getiteld ‘Should you catcall her?’ Het is een flowchart met vragen als ‘Heeft ze een lekker kontje?’, ‘Ziet ze er sip uit?’ en ‘Heeft ze mooie lange benen?’ In vrijwel alle gevallen is het advies: doe maar niet. Of ken je haar soms en heb je toestemming gekregen om suggestieve dingen naar haar te schreeuwen in het openbaar? Is ze misschien daadwerkelijk een kat? Ja? Leef je dan uit. Wie deze gids gemaakt heeft? Oh gewoon, Playboy. Uiteindelijk komt het allemaal goed.