Alles voor het goede doel
De herst is in volle aantocht: de bladeren dwarrelen met zekerheid van de bomen en zo ook de uitnodigingen voor de jaarlijkse gala- en charityparties in mijn brievenbus.
Mijn smoking heeft de warme zomer en de mottenparade weer een jaartje overleefd, zo bleek toen ik hem uit de stofhoes haalde, dus gingen we in stijl en goedgemutst op weg naar het Amsterdamse Koninklijk theater Carré voor de 31ste Rode Kruis Charity Night. En op zo’n avond hoor je je natuurlijk aan de dresscode te houden – het merendeel van de aanwezigen deed dat ook braaf, maar er zijn altijd uitzonderingen op die regel. Neem bijvoorbeeld Schuimverslaggever Hans van der Beek van Het Parool die op lomp schoeisel – zag ik daar nou stalen neuzen in of niet? – en weliswaar in een verfomfaaid en uit een zolderkast opgerakeld pak zonder strik of das ook moeiteloos de security en de gezelschapsdames was gepasseerd. Gelukkig zat het Rode Kruis-committée er niet mee, evenmin als Hans zelf, die overigens nooit ergens mee zit.
De avond was pro deo georganiseerd door de 27 Luxury-hotels van de stad, waarin bij elkaar zo’n twaalf Michelinsterren huizen. Dat triggerde uiteraard de schrijvende kok in mij. Er liep ruim honderd man personeel uit diezelfde hotels rond, om de tien gangen aan tongstrelende culinaire hoogstandjes gedurende de avond bij de ruim vierhonderd aanwezige genodigden te krijgen. Dat is wat je noemt een walking dinner: de bordjes werden staand uitgeserveerd. Dat eet wat onhandig, zeker als je daarnaast een goedgevuld glas bubbels in je hand hebt. Het was dan ook tot ergernis van enkele barmhartige Samaritanen, die voor veel geld (kosten dezes: 500 euro per gast) voor hun soms tienkoppige gezelschap op een gedekte tafel hadden gerekend maar nu met een staplaats genoegen moesten nemen.
Het mocht de pret evenwel niet drukken: alles voor het goede doel. Daar komt normaal gesproken altijd de beau monde van een stad op af: de welgestelden en de BN’ers. In die laatste groep leek deze avond een beetje de klad te zitten. Naast alle usual suspects, de befaamde partycrashers van de hoofdstad, alsmede komiek André van Duin en schrijfster Saskia Noort herkenden we verder niemand die we ook buiten de grachtengordel nog zouden herkennen. En als we vervolgens aannamen dat de rest van de aanwezigen uit welgestelden moest bestaan, dan viel de opbrengst van de avond een beetje tegen. Vooral de stille veiling, waarbij je blind op een aantal items kon bieden kwam maar moeizaam op gang. Zo werd een arme illusionist een illusie armer: zijn dure avondvullende show privé bij iemand thuis ging van de hand voor minder dan duizend euro. Ook de door Christie’s af te hameren openbare veiling waarbij de genodigden boden door lange lichtgevende piepschuimen staven in de lucht te steken, viel wat tegen: we hadden hier toch een beetje gerekend op een Star Wars battle: het werd meer een slap kussengevecht. Het lag misschien ook een beetje aan het gehalte van sommige van de te veilen prijzen: wat moet je nu als particulier met een hele advertentiepagina in het FD of twee weken zichtbaarheid op een billboard langs de snelweg van uw keuze? Hoewel die laatste prijs, die wegging voor het luttele bedrag van vierduizend euro, misschien nog wel leuk is als je iets meer dan jezelf te verkopen hebt. Er werd uiteindelijk toch bijna een kwart miljoen euro gedoneerd, ruim een ton minder dan de vorige Charity Night.
Bij het Rode Kruis denk ik altijd aan oorlogsgebieden ver van mijn bed, dus het was eens goed om met de neus op de feiten te worden gedrukt wat betreft het goede werk van deze vrijwilligersorganisatie, die zijn geldje louter verdient met subsidies en giften, en juist en vooral actief is in de eigen regio. In Amsterdam bijvoorbeeld bood ze direct hulp na het tumult dat ontstond met de Damschreeuwer op 4 mei 2010 en op 4 oktober 1992 was ze als eerste ter plekke om hulp te bieden bij de Bijlmerramp. Maar ook hielp ze met de opvang rond de komst van de honderden vluchtelingen uit Syrië in de stad, het afgelopen jaar. Ik wist dat allemaal niet. U wel? “Ga jij ook naar het Rode Kruis-gala?” had ik daags ervoor nog gevraagd aan een bevriende modekoning. “Nee,” zei deze verbaasd, “Maar dat is toch alleen voor dames?”
Fotografie: Martin van Os
