Die uitgemergelde dragqueens werkten bij mij vooral op de lachspieren
Wekelijks neemt HP/De Tijd de wereld voor mode en trends kritisch onder de loep.
‘Gender is sooooo last season‘
Fashion shows zijn extravagant; de catwalk is geen filiaal van H&M. Niet alles hoeft draagbaar te zijn, maar uiteindelijk zal de essentie van wat ‘de kunstenaar heeft bedoeld’ langzaam doorsijpelen naar de straat. Het is een energiek en creatief proces, waarbij ‘draagbaarheid’ niet op de eerste plaats komt. En of je nou wel of niet iets met mode ‘hebt’, ontkomen doe je er niet aan. Zoals de beruchte Miranda Priestley het zo mooi zei in The Devil Wears Prada: ‘This… stuff’? Oh. Okay. I see. You think this has nothing to do with you. You go to your closet and you select… I don’t know… that lumpy blue sweater, for instance because you’re trying to tell the world that you take yourself too seriously to care about what you put on your back. But what you don’t know is that that sweater is not just blue, it’s not turquoise. It’s not lapis. It’s actually cerulean. And you’re also blithely unaware of the fact that in 2002, Oscar de la Renta did a collection of cerulean gowns. And then I think it was Yves Saint Laurent… wasn’t it who showed cerulean military jackets? I think we need a jacket here. And then cerulean quickly showed up in the collections of eight different designers. And then it, uh, filtered down through the department stores and then trickled on down into some tragic Casual Corner where you, no doubt, fished it out of some clearance bin. However, that blue represents millions of dollars and countless jobs and it’s sort of comical how you think that you’ve made a choice that exempts you from the fashion industry when, in fact, you’re wearing the sweater that was selected for you by the people in this room from a pile of stuff.’
Maar de laatste F/W 2017 mannenshow tijdens de New York Fashion Week van (Alejandro Gomez) Palomo Spain was wel erg óver over de top. Gender mag dan, zoals een bezoeker opmerkte ‘soooo last season‘ zijn, deze verzameling uitgemergelde dragqueens werkte bij mij toch voornamelijk op de lachspieren. Zij en hij horen tegenwoordig in sommige ogen uitwisselbare begrippen te zijn, maar of je dat bewerkstelligt door nukkig kijkende gratenpakhuisjes (m) met hun dunne behaarde dijtjes in jarretelles en met een onheilspellende Kardashian meets Zombie-look op hun snuit, te laten lopen – ik weet het niet, hoor. Maar opvallend en extravagant was het zeker, veel verder verwijderd van het Nederlandse herenensemble ‘spijkerbroek met jasje’ dat hier voor gekleed doorgaat, kun je het niet krijgen. Ik zou alleen zondagmiddag niet zo bij oma op visite gaan…
Freuds banaan
Bij de drogist krijg ik altijd een acute aanval van verlammende kiesangst. Ik bedoel: heb je wel eens gezien hoeveel verschillende scheermesjes er zijn, of haarverzorgingsproducten, hoestdrankjes, mascararollers, handcrèmes of tandpasta? Kies ik dezelfde als vorige keer of doe ik eens gek en neem wat heel anders? Mág ik mijn benen überhaupt wel met een mannenmesje scheren en wat is in godsnaam het verschil tussen prikkelhoest en gewone hoest?
Afijn, luxeprobleempjes. Maar wat die tandpasta betreft stuitte ik toch weer op twee grappige productjes, die helemaal niks toevoegen aan het bestaande assortiment maar die ik toch WIL: eentje in Jane Austen- en eentje in Freud-smaak. Waarbij we ons dan bij Austen een rozensmaak moeten voorstellen en bij Freud – hoe kan het ook anders – een banaan. Volkomen overbodig natuurlijk, maar als je je status van ‘interlektueel’ zelfs tot in de badkamer wilt doorstylen, kun je niet zonder. Overigens ook verkrijgbaar in de smaken cupcake, bacon en wasibi.
Retro polaroid
Hip, hipper, hipster: nu zelfs je oude tante Toos al met een smartfoon rondloopt met een camerakwaliteit die je tien, vijftien jaar geleden alleen bij de grote jongens als Canon en Nikon vond, is het voor de superhippen onder ons natuurlijk weer eens tijd om zich te onderscheiden. Als telefoon is zo’n koelkastmodel uit het jaar kruik weer zeer gewild, maar ja, daar zit dan weer geen camera op. En een gewoon fototoestel is ook weer zo eh….gewóón. In dat gat springt de Jollyhook, een van gerecycled karton gemaakte balgcamera in retrolook, die opvouwbaar nauwelijks groter is dan een iPhone en die ‘gevoed’ wordt met polaroid cartridges, zodat je weliswaar ‘ouderwetse’ kiekjes maakt, maar toch meteen het resultaat in handen hebt. Zeg maar de Tamil polaroid-foto 2.0.
