Het profvoetbal is ziek, kijk maar naar Royston Drenthe
Zijn hele bizarre, misschien wel tragische loopbaan lang hebben we hem uitgelachen. We noemden Royston Drenthe gek, dom, naïef, ontoerekeningsvatbaar, en hoe dieper hij na zijn droomstart bij Real Madrid wegzakte in een moeras van Ferrari’s, Porsches, vrouwen en horloges waar u en ik een jaar van kunnen leven, hoe gretiger wij anekdotes over hem vertelden. We lachten als het ware het ongemak weg dat een profvoetballer die niet doet wat wij van hem verwachten ons bezorgt. Van Dirk Kuyt worden we rustig. Een voetballer die leeft als een monnik is goed voor onze nachtrust.
Royston is een nachtmerrie. Na zijn veel te vroege overgang van Feyenoord naar Real in 2007 had hij niet aan zijn miljoenensalaris moeten denken. Iedere dag had hij zich het snot voor de ogen moeten trainen, niet moeten gaan stappen, naar de trainer moeten luisteren en in iedere microfoon die hem onder de neus werd gehouden dezelfde saaie clichés moeten stoppen. Aldus had hij braaf en volgzaam een loopbaan moeten opbouwen van trainen en rusten, trainen en rusten en trainen en rusten want dat is normaal.
Ondanks de zich vermenigvuldigende miljoenen op de bank had Royston zich wekelijks moeten opladen om zijn grenzen te verleggen, pijn en tegenslagen te overwinnen, gefluit van volle tribunes te trotseren. Want ook dat is normaal.
Omdat Drenthe het anders deed was hij abnormaal, doelwit van hoon, van denigrerende opmerkingen. In plaats van de gestaalde, onbereikbare egoïst uit te hangen bleef hij de Rotterdamse jongen die zijn complete familie in zijn groteske weelde liet delen. Hij stapte niet uit het milieu waar hij vandaan kwam: zijn milieu trok met hem mee, van Spanje naar Rusland en van Engeland naar Turkije. Zo was hij nooit alleen.
Voor Ronaldo hebben we respect. In de documentaire Ronaldo (2015) zien we hem de gelukkige prof acteren in een lege designer-wereld. Ronaldo leeft uitsluitend voor fit blijven en goals maken. Voor Drenthe hebben we geen respect. Zijn carrière is een eindeloze wenteltrap naar beneden van gebrek aan discipline, van te laat komen, van overgewicht, van niet begrijpen wat er aan de hand is.
Uiteraard vergooide de Grote Belofte zijn talent — maar misschien wel mede door zijn gewoon-zijn. Mogelijk is Roya niet de slimste maar ook dat is alleen maar menselijk. Hij bleef aardig voor de mensen die aardig voor hem waren toen nog niets had.
Het ongemak van Drenthe’s neergang is dat hij zichtbaar maakt wat profvoetbal teweeg kan brengen. Juist omdat hij niet veranderde in een monomane robot maakte hij deskundigen boos, of inspireerde hij hen tot flauwe grappen, wat misschien wel op hetzelfde neerkomt. Steeds weer waren er al dan niet dubieuze clubs bereid hem fors (over) te betalen — kan hij dat helpen?
De sport waar wij zo van houden is ziek, kijk maar naar Royston.
Nu niemand hem meer wil hebben, wil de vroegere stoere bink, de Razende Roeland op de linkerflank verder als rapper Roya2faces. Hij rapt dat niemand hem kan pakken. Laten we het voor hem hopen. Hij is pas 29. Drenthe moet nog een hele tijd door.
