Vrouwelijke Kamerleden, weinig emancipatiebeleid? Dat riekt naar symboolpolitiek, PvdD
De Partij voor de Dieren omschrijft zichzelf als een ‘emancipatiebeweging’. En haar vrouwelijke lijsttrekker en aantal vrouwen op de kieslijst staaft dat statement, zou je zeggen. Opzij komt met een heel andere conclusie.
Ja, de dierenpartij lijkt pal achter de vrouwenemancipatie te staan. Thieme droeg met Prinsjesdag afgelopen jaar een hoed met de tekst ‘Man, Man Man’, wat geen verwijzing naar SBS-presentator Rob Geus was maar naar het gebrek aan vrouwen in de Kamer. Tijdens de algemene beschouwingen een dag later lichtte ze dit nog eens toe: ‘de emancipatie van vrouwen staat hartstikke stil’. In een ingezonden brief in de Trouw bepleitte ze begin dit jaar nogmaals de noodzaak van meer emancipatie. De verkiezingen lijken een uitgelezen kans om het punt op de agenda te zetten. Zo denkt de partij er ook zelf over: “We zien onze partij als een emancipatiebeweging. Daar gaan we stemmen mee winnen.”
Campagne
De campagne is inmiddels in volle gang en het is duidelijk dat de PvdD zich inderdaad profileert als de partij van de vrouwenemancipatie. De revolutionair ogende poster met als thema ‘honderd jaar vrouwenkiesrecht’ is daar een goed voorbeeld van. Daarnaast heeft de emancipatie van vrouwen een duidelijke plek in de lijst van speerpunten die de partij optekende.
Tot slot is de vrouwelijke lijstrekker zeker niet de enige vrouw op de lijst. Met liefst zestig procent vrouwen op de kandidatenlijst is de PvdD koploper van de gevestigde partijen. Ter vergelijking: op GroenLinks (53 procent) en de PvdA (50 procent) zitten alle andere gevestigde partijen onder de veertig procent. De partij van Thieme is trots op deze getallen en profileert zich op basis hiervan dan ook als de ‘vrouwvriendelijke partij.’
Tekst gaat door onder de afbeelding.
Partijprogramma’s
Of het aantal vrouwelijke kandidaten wel een goede maatstaf is voor de emancipatiegraad, is echter de vraag. Het bekendste Nederlandse platform voor vrouwenemancipatie, tijdschrift Opzij, denkt van niet. Opzij heeft de verschillende partijprogramma’s langs de ‘feministische meetlat’ gelegd. Dit deed men door alle verkiezingsprogramma’s door te nemen aan de hand van de aanbevelingen van het VN-Vrouwenrechten-comité. De uitslag van dit onderzoek kent één grote verassing: de Partij voor de Dieren bungelt ergens onderaan:
D66
Partij van de Arbeid
Artikel 1
DENK
SP
GroenLinks
CDA
VVD
ChristenUnie
Partij voor de Dieren
50PLUS
Piratenpartij
SGP
PVV
In negatieve zin welteverstaan. Zij staan namelijk in de onderste helft van het lijstje en doen volgens Opzij ‘de stoere campagneposters over 100 jaar vrouwenkiesrecht geen recht.’ Wanneer je door het verkiezingsprogramma bladert blijkt het inderdaad gematigd emancipatoir. De partij spreekt zich duidelijk uit tegen ongelijke behandeling tussen man en vrouw, bijvoorbeeld in het geval van salarissen, maar concrete maatregelen ontbreken grotendeels. Zeker in vergelijking met de hoogst scorende partijen D66 en de PvdA is te zien waar de partij van Thieme steken laat vallen. Abortuswetgeving, actieve stimulatie voor het volgen van exacte vakken door meisjes, vrouwenquota voor hoge posities en het tegengaan van seksuele intimidatie zijn enkele voorbeelden die we bij de D66 en/of PvdA zien, maar bij de PvdD ontbreken.
Het hebben van een vrouwelijke lijsttrekker kan absoluut beschouwd worden als een feministisch pluspunt. Het is een duidelijk signaal voor meer vrouwelijk leiderschap en meer vrouwen in topposities. Het hoge percentage vrouwen op de kieslijst kan daarnaast een goede stap zijn richting meer vrouwelijke Kamerleden en daarmee een meer representatieve volksvertegenwoordiging. Als een partij echter de ongelijkheid in de maatschappij daadwerkelijk wil verkleinen, is er ook actief beleid nodig. Je Kamerleden kunnen wel vrouwen zijn, maar zo lang zij niet een actief emancipatie bevorderend beleid nastreven riekt het naar symboolpolitiek.
Het volledige artikel van de Opzij is hier te lezen op Blendle.
