Michiel van Erp: ‘Voor ik mijn familie portreteer, zou ik eerst vaker langs moeten gaan’
Gevierd documentairemaker Michiel van Erp is op het hoogtepunt van zijn carrière. Als chroniqueur van de Nederlandse volkskaard is hij vorig jaar geridderd; nu is hij bezig met het regisseren van zijn speelfilmdebuut. “Ik had die overstap naar drama wel eerder willen maken.”
Hij zit 25 jaar in het vak. Vorig jaar kreeg Michiel van Erp een hoge koninklijke onderscheiding voor zijn verdiensten als documentairemaker. Voor zijn bejubelde dramaserie Ramses ontving hij een tiental internationale prijzen en momenteel werkt hij hard aan zijn speel filmdebuut Niemand in de stad. Maar niet alles zit hem mee: vorige maand nog werd zijn docuserie Dit zijn wij, over de Nederlandse volksaard, van de buis gehaald wegens tegenvallende kijkcijfers. In overleg met de NPO wordt nu gezocht naar een beter uitzendmoment. “Het is wel heel jammer. Want je maakt zo’n serie programma’s toch in de hoop dat veel mensen ernaar kijken.”
Wanneer kwam jij erachter dat je een van de beste documentairemakers van het land bent?
“Haha, nee, dat ben ik echt niet. Of heb ik het zelf ergens gezegd? Nee? O, gelukkig.”
Een meester van de authenticiteit, een van de meest getalenteerde programmamakers van Hilversum, schreef tv-criticus Willem Pekelder in Trouw.
“Dat is mooi geformuleerd. Maar ik vind het al mooi als de dingen die ik maak worden uitgezonden. En ik probeer toch wel dicht bij mezelf te blijven: mijn verwondering, mijn verbazing, mijn zelfspot over Nederland en zijn inwoners wil ik laten zien. Dat doe ik nu vijfentwintig jaar, maar wel binnen mijn eigen biotoop. En dat maakt het geloof ik ook wel herkenbaar.”
Kun je de stijl van een echte Van Erp duiden?
“Het is een beetje raar om mezelf te analyseren, maar ik weet heus wel wat ik doe, hoor. Dat gaat over mededogen met het leven, met het mens-zijn. Ik probeer kort gezegd de ups en downs van een gewoon mensenleven te laten zien. Dat je ’s ochtends opstaat en denkt: dit wordt de mooiste dag van mijn leven. Maar om elf uur ’s ochtends is de sfeer al helemaal verziekt en is de moed je in de schoenen gezakt. Dat laat ik graag zien. Wel altijd met een lach en een traan. Een beetje zoals ik zelf in het leven sta.”
I am a woman now, over een aantal dames op leeftijd die veertig jaar geleden een geslachtsverandering ondergingen in Marokko, vind je wel je beste documentaire.
“Tot nu toe dan, hè.”
Maar daarvoor geef je jezelf, weer heel tuttig, een 9-. Waarom eigenlijk geen 10?
“Heb ik dat gedaan? O, mijn god.
Het hele artikel leest u op Blendle.
Bent u geïnteresseerd in meer artikelen van HP/De Tijd? Lees ze hier op onze gloednieuwe app.
