Spring naar de content

De verdeeldheid heerst in het Frankrijk van Macron

Eind 2016 leek het allemaal zo klaar als een klontje voor het wereldwijde rechts-populisme. Brexit happened, Trump happened. Jubeltonen op rechts en een ingehouden adem op links. Maar de uitslag van de Franse verkiezingen illustreren wederom dat die gedoodverfde rechtse golf vooralsnog uitblijft, echter is dat niet te danken aan een sterke oppositie. 

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Paul Geraedts

Met de overwinning van Emmanuel Macron, voormalig voorman van zijn partij En Marche, kiest Frankrijk Pro-EU, voor een open samenleving en een liberale koers. Maar de nieuwe president gaat het niet makkelijk krijgen. De opkomst van 75 procent is een van de laagste ooit, en tegenstander Front National van Marine Le Pen is nog nooit zo groot geweest. Wat ook tekenend is, zijn het aantal blancostemmen, maar liefst 11,5 procent. En dat is de helft meer dan in 2012. Volgens peilingen was een stem voor Macron opvallend vaak vooral een stem tegen het Front National. En de elf miljoen veelal overtuigde Front National-stemmers zijn een geduchte tegenstander. Dus de overwinning van de jongste president in de geschiedenis van Frankrijk ging alles behalve van harte. De nieuwe president moet een tot op het bot verdeeld land gaan leiden.

De kop van de koning

Nu valt natuurlijk te betwisten over wanneer men in Frankrijk voor het laatst eens niet verdeeld was. De laatste keer dat men het daar waarschijnlijk roerend met elkaar eens was, rolde de kop van de koning over de keien van de Place de la Révolution. Maar soit (dat is Frans): een zware dobber voor Macron dus. De grote stad koos voor Macron, het platteland en de provinciesteden voor Le Pen. In zijn eerste toesprak liet de president weten dat degenen die voor zijn tegenstander stemden ‘geen reden meer zullen hebben om extreem te stemmen’. Deze ene zin typeert de politieke staat van het land. Die van de overtuigde Front Nationalisten versus de weifelende Macron-stemmers, en een president die wel degelijk beseft dat zijn ambtsperiode niet van een leien dakje zal gaan. Het is voor hem nu zaak om een van die Franse nationale mantra’s -de Fraternité (broederschap) welteverstaan- weer op koers te krijgen, anders klopt het Front National over vier jaar met een moker aan de deur.

Heftige smaak

Hoewel? Het lijkt er nu sterk op dat de rechts-populistische partij in haar huidige vorm haar langste tijd gehad heeft. Volgens verschillende media krijgt Het Front National een hervorming, die uiteindelijk de partij een breder draagvlak moet bieden. Inclusief een naamsverandering dus. Aan de naam Front National kleeft sinds 1972 toch de belegen smaak van vader Jean-Marie Le Pen, die niet vies was van een holocaustgrap hier of daar. En zelfs in Frankrijk -toch het land van de vrij heftige smaken- weerhoudt dat een hoop mensen om voor het Front National te stemmen, althans zo is de redenatie. Wat die hervorming precies gaat inhouden en hoe de nieuwe naam gaat luiden is nog niet bekendgemaakt. Er zijn zelfs geruchten dat Le Pen er helemaal de brui aangeeft.

Verdeeldheid heerst

Hoe het Front National zich gaat ontwikkelen de komende jaren is eigenlijk ook niet zo relevant, mochten ze er mee ophouden dan zal er een andere rechtse partij opstaan. Want wat de afgelopen verkiezingen vooral lieten zien is dat er een groot draagvlak is voor dergelijk populisme. Voorgaande verkiezingsuitslagen in Oostenrijk, maar ook in ons eigen land laten eenzelfde tendens zien. De rechtse tsunami mag in Europa dan wel niet zo hard aanzwellen als gedacht, overwinningen zijn weinig overtuigend en niet te danken aan een overweldigend tegengeluid. Links noch rechts is daarom de werkelijke overwinnaar, in de lente van 2017 heerst vooral de verdeeldheid.