Het ongemak van de grote kampioen Tom Dumoulin
Er zijn weinig dingen op televisie ongemakkelijker dan een huldiging. Zeker als de huldiging niet onmiddellijk volgt op de prestatie maar in plaats daarvan is uitgesteld om zeker te weten dat alle spontaniteit eruit is. Zo stonden de jongens van Feyenoord ongemakkelijk in hun clubkostuum op de Coolsingel de dag nadat het echte feest al gevierd was. Zo ging het ook bij Tom Dumoulin tijdens zijn huldiging in Maastricht.
Dat Dumoulin geen podiumbeest is, was de afgelopen weken al wel duidelijk. Nadat hij in de tiende rit voor het eerst de roze trui veroverde gaf hij beider rondemissen van dienst per ongeluk een elleboogstoot tijdens de podiumceremonie. Door schade en schande wijs geworden werd het schaamrood op de kaken in de daaropvolgende dagen vervangen door het lippenstiftrood van de podiumdames, die alleen in de Giro nog van deze tijd lijken te zijn.
Liever barbecueën
Eenmaal aangekomen in Milaan leek Dumoulin het kunstje enigszins onder de knie te hebben, alhoewel het ongemak zichtbaar bleef. De opluchting was ook groot toen zijn teamgenoten eindelijk het podium op werden geroepen. Dumoulin ging liever barbecueën met tijdritwinnaar Jos van Emden.
Tijdens de huldiging in Maastricht was dit niet anders, alleen waren zijn ploeggenoten er dit keer niet om hem te helpen. Uit pure wanhoop haalde Dumoulin zelf nog even Van Emden op het podium om maar niet in zijn eentje op dat podium te hoeven staan. De meeste wielrenners doen het niet om de bekendheid, anders waren ze wel voetballer geworden.
De tekst gaat hieronder verder.
Voetbalhuldigingen
Bij voetbalhuldigingen zijn er dan ook nog wel eens uitspattingen door overmoedige spelers bij wie de drank dan wel de roem naar het hoofd stijgt in een poging het publiek te bekoren. Zo zong Jan Verthongen ooit over ‘Kut kakkerlakken’ en deed Karim Rekik een muzikale poging tot het inzetten van een nummer dat tekstueel slechts uit zijn naam bestond. Zo niet Dumoulin.
Ongemak
Zijn huldiging was ook een feest voor hen die van ongemakkelijke televisie houden. Net zoals in Italië stond Dumoulin breed lachend – maar duidelijk niet op z’n gemak op het podium – terwijl Tina Turner door de speakers schalde. You’re simply the best. De presentator van het geheel vroeg wat ‘ie er van vond. “Heel gaaf en heel ongemakkelijk,” antwoordde Dumoulin.
Een prachtig antwoord, wat door het publiek dan ook met gejuich werd ontvangen. Vervolgens werd er om applaus gevraagd voor enkele hoogwaardigheidsbekleders en kreeg Dumoulin een lintje. De burgemeester, in roze jurk, verklaarde zich Dumoulinist, hetgeen door iemand in het publiek onmiddellijk werd gecorrigeerd met Dumoulist. Ai.
De tekst gaat hieronder verder.
Voor wie denkt dat het ongemak – dat inmiddels van het scherm droop – met deze faux pas voorbij was heeft het mis. De presentator vroeg Dumoulin welke rol muziek speelde bij zijn sport en voor ‘ie het wist begon er een band te spelen. Dumoulin kende duidelijk het repertoire niet. Bij het eerste nummer wist hij zich nog een beetje achteraan het podium te positioneren. Bij het tweede nummer werd die arme jongen alsnog naar voren geroepen en werd het refrein aangepast aan zijn naam.
Zo natuurlijk als hij op de fiets zit, zo onnatuurlijk stond hij daar. En terecht. Want voor wie huldigen we eigenlijk? Voor hem of voor onszelf? Dumoulin zei na afloop dat hij het nooit meer zou vergeten, maar was duidelijk blij dat het voorbij was. Hij ging naar een barbecue bij Bram Tankink om te genieten van zijn meer dan verdiende rust.
