Ik & Geert Wilders in Arnhemmistan
Arnhem is de stad van mijn prille jeugd. Ik werd er gepokt en gemazzeld – nee, niet gemazeld, taalnazi’s – en dan hebben we het natuurlijk over drank, drugs en kommersjele sekswerksters.
Het was ergens in het midden van de jaren zeventig en mijn kraamkliniek Ede was ik allang ontgroeid. Ik had daar furore gemaakt als kindsterretje tijdens de opnames van A Bridge Too Far op de schitterende Ginkelse Heide. Daarin speel ik een panfluitend schaapsherdertje dat optreedt voor de Duitse bezetter – nee, niet in lingerie – en bij bakkerij Onnink aan de Maanderweg heidekoeken en flikken van het merk Droste koopt voor Heinrich, de Oberst-Gruppenführer.
De scène waarin ik wegens hoogverraad een nekschot krijg van Dirk Bogarde aka luitenant-generaal Sir Frederick ‘Boy’ Browning, is uit de film geknipt omdat ik minderjarig bleek.
Hoe het ook zij, in Ede was ik tot persona non grata verklaard en werd ik uitgescholden voor moffenhoer. Damage done. Ik ben toen maar naar Arnhem gelift. Mijn vader was daar een voorname wetenschapper op de KEMA Keur en deed proeven met uranium, vandaar dat ik 12 tenen en 13 vingers heb, hoogbegaafd ben en groen uitsla als ik me opwind.
Arnhem was toen een swingende muziekstad. Gruppo Sportivo, Vitesse, the Speed Twins, Sweet d’Buster, Arne Jansen (van Meisjes met Rode Haren), Long Tall Ernie and the Shakers, Hank the Knive & the Jets: ik zag ze allemaal in optreden in café De Primeur. En toen kwam Herman Brood en was ik verkocht. Ik was zo verliefd op Herman dat ik op gegeven moment naar de kapper van Herman ging en om dezelfde Wild Romance-coupe vroeg.
Bon, ik moest voor Herman levensgevaarlijke drugs scoren in de Noppenstraat, een pittoresk zijstraatje van de Hommelseweg dat internationale bekendheid kreeg omdat het een soort Gall & Gall van verdovende drugs was.Wie herinnert zich volksheld Harm Dost niet?
Herman en ik vonden hasjiesj trouwens vies en kotsopwekkend, dat was meer iets voor die ongewassen deegsliert van een Armand.
Bon, de Hasjboulevard werd in 1980 gesloopt. U raadt nooit door wie! Inderdaad, door mijn volle oom Wim Bakker, het gevreesde hoofd van de politie in Arnhem. Oompje kwam met bulldozers aanzetten en walste de hele meuk inclusief bewoners zo plat als een dubbeltje – zeg maar wat Ariel Sharon(z”l) met Gaza deed – om het parkeerprobleem op te lossen. Doei Noppenstraat!
Toen moest ik voor Herman drugs halen in het Spijkerkwartier, bij Turkse mensen en andere Grijze Wolven die met die rommel leurden bij de ingang van de Necip Fazıl Kısakürek-moskee. Daarna ging ik altijd even gezellig nakaarten bij de hoeren, die inmiddels uitgeroeid zijn want de gentrificatie van het Spijkerkwartier ging loeihard en nu wonen er enkel nog cuntyuppies uit de Achterhoek.
Ik hoor u denken, wanneer komt die mafketel nou met Wilders aankakken want daarom heb ik dit infantiele MAVO-3-opstelletje aangeklikt, en niet vanwege al die verzonnen, aftandse en uitgewoonde hoeren & snoeren-epossen.
Welnu: ik zag dus die epische foto van Geert Wilders in Arnhem. Hij protesteerde tegen het nakende burgemeesterschap van Ahmed Marcouch. Om hem heen stonden een paar gepensioneerde kooivechters. Onder het beschilderde laken met de klinkende tekst Geen Arnhemmistan! We raken ons land kwijt! bungelden wat ongeïdentificeerde beentjes. Geert droeg een DENK-kostuum, in die foute kleur blauw die kenmerkend is voor vertegenwoordigers in stofzuigers die een dagje naar de RAI mogen in de zondige grote stad A.
Hier stond geen staatsman. Dit was een cartoon. Er stond ook nog een piepklein vrouwtje naast Geert te huppelen, in een lichtblauw mantelpakje, type Corry Vonk, die irritante zingende en dansende dwerg van Wim Kan.
Vermoedelijk was dat een dementerende oud-tante van een van de kooivechters die na de demonstratie als beloning even naar het Nederlandse Openluchtmuseum mocht. Overigens las ik dat de stofzuigers van DENK daar een moskee willen openen want dat is leuk voor kaaskopkindertjes. In de moskee leren ze bidden en daarna krijgen ze een geïllustreerde kinderkoran mee en mogen ze nog even ritueel schaap slachten in het aanpalend abbatoir.
Ik had zin in een dolletje en plaatste de bewuste foto met hele flauwe teksten op Twitter en Facebook. Nou, dat heb ik geweten! Het cyberriool ontplofte! Ik kreeg vooral schuimbekkende reacties als: fake news, want het ANP liet niet zien dat er honderden PVV-aanhangers stonden op dat plein.
Ineens was ik weer een biefstuksocialist, een salonsocialist, een crypto-neo-gauchist, la gauche caviar, bourgeois bohémien en meer van van dit soort walgelijke aantijgingen kreeg ik om mijn virtuele oren. Op Twitter – dat spoedeisende ambulante psychiatrieplatform, dat samenwerkingsverband tussen RIAGG en de Sociale Dienst – opereert een soort Wilders-sekte die geen enkele grap over hun goeroe toestaat.
Nou vind ik grappen over Wilders nooit leuk. Grappen over Trump ook niet. Waarom weet ik niet, maar het zijn geen grappige figuurtjes. André van Duin is grappig. Theo Hiddema is grappig. Martin Bosma, de rechterhand van Wilders is grappig. Overigens ben ik zeer dik met Martin, met wie ik Hebreeuws studeerde aan de Universiteit van Amsterdam en die echt vreselijk grappig en erudiet is. Ik vond het echt stom dat hij toen geen kamervoorzitter mocht worden.
Martin had zo’n bespottelijke foto van Geert in Arnhem nooit toegestaan, dus ik denk dat hij op CIDI-studiereis is in Jodonia, samen met Wierd Duk. Het bewijs van mijn innige vriendschap met adon (Hebreeuws voor meneer) Bosma ziet u hiernaast.
Overigens ben ik het met de kritiek op de aanstelling van Marcouch eens in zoverre het over de flux draaiende banencarrousel van de PvdA gaat. ‘s Mans capaciteiten zijn onomstreden en hij gaat het wel redden, daar in Ernhem. Ik sluit me in deze geheel aan bij mijn goede collega Marcel van Roosmalen.
Weet u wat ik erg zou vinden? Als Pechtold burgemeester van Amsterdam zou worden. Of die frauduleuze zonnebanknicht van een Peter Rehwinkel burgemeester van Zaltbommel. Of versleten mooiboy Martijn van Dam bobo bij de NPO. Of Sharon Dijksma CEO van de Jamin. Of Jetta Klijnsma directrice van de Efteling.
Dat zou ik allemaal vreselijk vinden. Maar Marcouch in mijn oude Ernhem: mijn zegen hebben ze.
