Spring naar de content

Het lijdzaam wachten der vrouwen in Game of Thrones is beloond

Henry Tudor zette in 1489 voet aan Welshe wal. Het eerste wat Henry deed, was zijn geboortegrond kussen. Hij was 28 jaar en had in ballingschap zijn verovering van Engeland beraamd. Met tweeduizend huursoldaten overweldigde hij de Britse aristocratenfamilies die overhoop lagen met elkaar, en beëindigde de zogenoemde Rozenoorlogen. Twee weken later liet Henry Tudor zich kronen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Kevin van Vliet
Daenerys (Emilie Clarke), terug op haar geboortegrond.

Deze theatrale Rozenoorlogen vormen de basis van Game of Thrones — sinds gisterenavond terug op on-demand-tv. Schrijver-historicus George R.R. Martin inspireerde zijn boekenreeks A Song of Fire and Ice erop, en ook de bewerking van televisieboer HBO staat bol van shakespeareaanse familievetes. Al is er een verschil in rolverdeling tussen middeleeuwse Engeland en het fictieve continent Westeros. In Westeros is de mannelijke monarch inmiddels een bedreigde soort.

De Henry Tudor van Game of Thrones heet Daenerys Targaryen. Ze heeft grosso modo tweehonderdduizend soldaten en drie levende draken ter grootte van Boeing 747’s. In de slotscène van de seizoensaftrap neemt Daenerys het verlaten fort Dragonstone in, waar haar verre voorvader Aegon de invasie van het continent voorbereidde, en zij nu de hare.

Femicide

In Game of Thrones zijn de vrouwen aan zet. Seizoen na seizoen werden verhaallijnen in de serie geplaagd door wat weekblad The Economist uitriep tot ‘femicide’. De ene vrouw werd verkracht naast het lijk van haar zoon, de ander tijdens haar huwelijksnacht, er werd een prinsesje vergiftigd en een ander prinsesje verkoolde op de brandstapel. De koningen, prinsen en veldheren speelden het ‘spel der tronen’ en al dat machtsvertoon ging ten koste van (in Thrones-jargon) ‘alles wat geen lul had’.

De heren zijn dood (op Jon Snow, koning van het noorden, na) en het lijdzaam wachten der vrouwen wordt beloond. The kings are dead. Long live the Queens. Of, zoals het plebs angstvallig scandeerde toen Cersei de Meedogenloze triomfantelijk neerstreek op de troon die man en kinderen voorverwarmden: ‘Long may she reign.’

In aflevering één, seizoen zeven, laten makers David Benioff en D.B. Weiss (de tweekoppige stuwkracht achter deze miljoenenproductie) de mannen overduidelijk het onderspit delven. In de eerste minuten roeit de jongvolwassen moordmachine Arya Stark moeiteloos de tientallen soldaten uit die haar moeder en broer onlangs afslachtten.

Tormund Giantsbane (l) en Brienne of Tarth (r)

Een scène of drie later weigert de doorgewinterde Lord Glover zijn kleindochters te leren vechten, waarna een piepjonge Lady Mormont hem verzekert niet te zullen ‘breien bij de haard terwijl mannen voor mij vechten’.

En als de bebaarde barbaar Tormund voor de zoveelste keer hongerig hijgt naar Brienne, de Amazone van Game of Thrones, doet zij een Merkeltje.

Randschade

In eerdere afleveringen blies koningin Cersei haar vijanden op nadat ze hen opsloot in een kerk. Randschade: een paar honderd burgerdoden. Koningsdochter Daenerys liet haar vijanden verbranden en verscheuren door drie volwassen draken, Arya Stark heeft inmiddels meer kelen dan gebraden kippenpoten doorgesneden en haar oudere zus Sansa keek vorig jaar stoïcijns toe hoe jachthonden haar verkrachter het vlees van de botten aten. Als we Abraham Lincoln moeten geloven, leer je iemand pas echt kennen wanneer hij of zij macht heeft. Dat belooft wat.

In de allereerste uren van Game of Thrones waarschuwde Cersei Ned Stark, de vader van Arya en Sansa: ‘When you play the game of thrones, you either win or you die.
Twee afleveringen later was hij dood.