Spring naar de content
bron: ANP/EPA/Alessandro Ella Bella

Zijn depressie trof Chester Bennington waar niemand het kon zien

Krap twee maanden geleden schreef ik hier op deze plek een stukje over een jeugdheld van mij, Chris Cornell. Op 52-jarige leeftijd overleed Cornell. Ik beschreef de rol die hij speelde in mijn onzekere tienerbestaan, de overslaande discmans en de kleding die we droegen.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Paul Geraedts

En gisteravond laat zou ik hetzelfde kunnen doen. Nog zo’n talent, nog zo’n strot van ontelbare karaten goud die mij en vele anderen keer op keer wegblies verliet onze wereld. Chester Bennington, de zanger van Linkin Park, was de man die we als pubertjes wilden zijn. We tekenden met stift vlammen op onze magere onderarmpjes omdat hij dat ook had. De videoclip van In the End was het coolste wat er op MTV te zien was, en we worstelden ons door uren van Britney Spears en ‘N’ Sync om dit meesterwerk vooral niet te moeten missen.

Maar dat is alles wat jullie dit keer krijgen aan clichématige nostalgie.

Depressie

Ik ben sprakeloos, lamgeslagen maar er moet mij vooral iets anders van het hart. Cornell, Robin Williams en nu dus Bennington zijn allemaal slachtoffers van een en hetzelfde grote taboe in onze samenleving: depressie. De zogenoemde ‘black dog’ kent geen genade en het is geen toeval dat artistiek begaafde personen hier vaker slachtoffer van worden. Een link tussen creatief talent en vatbaarheid voor depressies is in diverse wetenschappelijke studies gelegd. Maar niet alleen artiesten lijden aan depressies. Depressie is overal, maar het wordt nog angstwekkend vaak onder het tapijt geschoven.

Dat taboe is allereerst terug te zien in de berichtgeving rond de dood van Chester Bennington. Termen als: ‘beroofde zichzelf van het leven’, ‘pleegde zelfmoord’, of ‘maakte er een eind aan’ suggereren dat de dood van Bennington een keuze was. Zelfmoord, het woord alleen al klinkt als een regelrecht vergrijp. Om nog maar te zwijgen over de details rond zijn overlijden die vervolgens naar buiten gebracht worden.

Zwarte hond

De dood fungeert als clickbait, en zo blijft de ware toedracht onbenoemd. Want Chester, Chris, Robin en al die ontelbare anonieme anderen beroofden zichzelf niet van het leven. Hun depressie nam ze mee naar een donkere, helse plek waar ze niet meer uit konden ontsnappen. De zwarte hond beet ze vervolgens de strot af.

Het onbegrip komt ook maar al te vaak terug in het gemopper op treinstations wanneer er een trein niet rijdt wegens een ‘aanrijding met een persoon’, of in de commentaren die daarop volgen: ‘Laf’, ‘Hoe kun je dat in de spits doen?’ Depressiviteit wordt massaal onderschat, gebagatelliseerd en gewoonweg niet begrepen. De gangbare norm is nog maar al te vaak dat ‘even iets leuks gaan doen’ het wel voor een goed deel oplost. een apathische houding die mensenlevens kost.

Nu heb ikzelf godzijdank geen directe ervaring met depressiviteit, maar ik zie om me heen het taboe erop eigenlijk alleen maar groter worden. Want in tijden van Twitter, Tinder en Facebook is mooi weer spelen een lifestyle, depressie past niet in dat perfecte plaatje. Een Instagramfilter vertroebelt op meer manieren dan aan de oppervlakte te zien is. En dat is een ontzettend gevaarlijke ontwikkeling. Want deze sluipmoordenaar maakt geen onderscheid en ligt altijd op de loer.

Het is dus hoog tijd dat we dat met zijn allen eens bespreekbaar gaan maken.

‘I tried so hard, and got so far. But in the end it doesn’t even matter.’
Chester Bennington (1976-2017)

Onderwerpen