Spring naar de content

Het schitterende huwelijk tussen antifa, feministen en islamfascisten

Antifa doet mij denken aan de Amsterdamse kraakbeweging begin jaren tachtig.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Arthur van Amerongen

De kopstukken waren hele enge baasjes, vaak met een boertig accent en gespeend van enige humor en zelfspot. Je moest bij ze op audiëntie als je van het ene naar het andere pand wilde verhuizen vanwege bijvoorbeeld een rattenplaag of een ontplofte rioolbuis. Er zat altijd wel een uitgemergeld troostmeisje naast zo’n baasje, driftig mee te knikken met alles wat de leider zei in de hoop wat korrels dope toegeworpen te krijgen.
De spirituele leiders zaten vaak aan de goedkope speed. Dat kon je wel zien aan de tandjes. Verder dronken ze bier uit literflessen en draaiden ze shaggies. Arbeideristisch heette dat, maar werken ho maar. Tijdens zo’n audiëntie moest je dan steevast luisteren naar een donderpreek over speculatie, Outspan-sinaasappels, de Palestijnse kwestie, Nicaragua, Zuid-Afrika en natuurlijk de vrouwenstrijd.

De vrouwenstrijd was mijn pakkie an. Toen ik een jaar of zestien was had ik kennis aan een meisje. Haar zus was een radicale pot die hokte met een andere radicale pot en samen hadden ze een kind, een jongetje. Ik ben benieuwd hoe het daar mee afgelopen is want de twee potten maakten de hele dag nare en schamperende opmerkingen over zijn piemeltje. Die zal hij er op een dag wel hebben afgezaagd met een roestig scheermes.
Ik ging er wel eens op verjaardagsvisite en dan werd ik om de oren geslagen met de boeken van Anja Meulenbelt, Hannes Meinkema en Joke Smit. Onleesbare rommel natuurlijk, maar het was in die tijd wel handig om die namen te kennen als je een meisje wilde versieren. Dan zat ik in een of andere gore linkse kroeg te paffen en te hijsen aan een tafeltje met pontificaal voor mij De Schaamte Voorbij van Meulenbelt, En dan is er koffie van Meinkema en het verzamelde werk van Joke Smit, getiteld Er is een land waar vrouwen willen wonen, uitgegeven door feministische uitgeverij Sara (God hebben haar ziel). Die boeken openden menig meisjesslaapkamerdeur want ik deugde door mij solidair te verklaren met de vrouwenstrijd. Overigens heb ik voor de VPRO een aantal radioreportages gemaakt met de legendarische Djoeke Veeninga, de ex-vrouw van filmmaker Pim de la Parra en oprichtster van het zeer radicale feministenorgaan Katijf. Djoeke moest altijd keihard lachen om mijn vieze grappen en met terugwerkende kracht denk ik dat ik gewoon erg goed lig in die kringen (misschien ontketende ik hun moederlijke gevoelens) maar niemand van die vrouwen durft dat nu nog hardop te roepen, of te twitteren voor mijn part.

En daarmede ben ik in het heden beland, bij al die trutjes met die bekakte stemmetjes die het nieuwe feminisme moeten voorstellen (van de meesten hoor je trouwens niks meer zodra ze een kindje hebben gekregen en ergens met Henk-Jan van de Rabobank in een vinexwijk wonen). Geef mij maar de ouwe garde, zoals Djoeke, Hanneke Groenteman en natuurlijk Ien Dales en Annemarie Grewel. Daar kon je tenminste nog mee lachen en een flinke borrel drinken. De nieuwe feministen zijn net zo humorloos en gespeend van zelfspot als de krakers, de antifa’s en *tromgeroffel* de islamfascisten!
De antifa’s van nu zijn de krakers van toen: UWV-klantjes met een drank- en drugsprobleem en een vuistdik dossier bij het RIAGG. Kijk maar eens naar foto’s van hun demonstraties. Daar loopt altijd ene Joke Kaviaar bij en zij is het uithangbord van psychiatrisch Nederland. Eén blik op haar kiekjes en een verstandig mens weet genoeg.
Kaviaar is net als Anja Meulenbelt een soort peetmoeder/meubelstuk van de antifa’s. Joke en Anja dwepen met de islam, iets wat vroeger ondenkbaar was. De Amerikaanse islamofasciste en notoire jodenhater Linda Sarsour is hun rolmodel. Wat al die randfiguren inclusief de Bijlmerpantertjes van Jerry Luther King bindt, is een bloedhekel aan Israël (lees: joden). Daarom is het niet zo gek dat het tijdens iedere demo wemelt van de Hamas-fanaten. Gisteravond was er in Amsterdam een demo tegen de neonazi’s in Charlottesville en ja hoor: weer haatbaarden en sluiers. Het is merkwaardig dat radicale moslims tegen nazi’s protesteren, want zoals iedereen weet was Adolf Hitler dikke maatjes met de Grote Moefti van Jeruzalem: Haj Amin al-Husseini.

Wellicht is de mohammedaanse invloed in de Nederlandse antifa-beweging zo sterk dat er daarom nooit wordt geageerd tegen de tientallen islamitische moslimaanslagen in Europa. Al die doden in Berlijn, Londen, Manchester, Madrid, Barcelona, Denemarken, Zweden en Brussel interesseert ze geen lor omdat er ongetwijfeld sympathie is voor de anti-koloniale Islamitische Staat. Bovendien zijn getinte mannen (en eigenlijk alle moslims) het slachtoffer van de blanke man.
Gisteravond was er dus weer ketelmuziek in het centrum van Amsterdam maar geen woord over het bloedbad in Spanje. Eerder zullen de antifa’s met een verklaring komen over het walgelijke fascistische gedrag van de Catalaanse politie die zo maar vijf keurige Noordafrikaanse toeristen liquideerde terwijl ze over de boulevard van Cambril aan het toeren waren. Etnisch profileren!
Iedere Amerikaanse scheet van de Amerikaanse antifa’s wordt in de polder met ontzag opgesnoven en een dezer dagen breekt er in navolging van de Verenigde Staten ongetwijfeld een beeldenstorm los. Het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen in Hoorn zal als eerste sneuvelen en ik hoop dat het spuuglelijke beeld van André Hazes op de Albert Cuijp spoedig volgt (gewoon, uit esthetische overwegingen).

Ach, George Orwell heeft het allemaal al opgeschreven in 1984: ‘Every record has been destroyed or falsified, every book rewritten, every picture has been repainted, every statue and street building has been renamed, every date has been altered. And the process is continuing day by day and minute by minute. History has stopped. Nothing exists except an endless present in which the Party is always right.’
De Antifa’s, de nieuwe feministen en de islamofascisten zijn één pot nat: geen zelfspot en nog minder humor dan de hele DDR bij elkaar. En alles moet kapot, van standbeelden tot de seksistische, racistische, koloniale Nederlandse taal. Mijn grote held, de Franse zanger Leo Ferré zei het al in de jaren zestig: links is de wachtkamer van het fascisme.