De hetze tegen Witte Mannen!
Ik ben terug van weggeweest! Hebben jullie me gemist? Vast wel, met al die femi-verwijtwijven op mijn plekkie. Iedere zaterdagochtend weer zo’n mekkermevrouw-met-moeilijke naam bij de koffie. En collega Van Amerongen is ook een soort halve allochtoon met zijn Portugalponum. Er zijn grenzen aan diversiteit, zeg ik altijd maar. Landsgrenzen. Maar gelukkig, jullie eigen objectieve, redelijke witte man is terug.
Ja, u hoort het goed, ik ben één van u geworden. Ik had de tijd die ik weg was nodig voor mijn transitie: mijn Twitterbio veranderen. Beste beslissing van mijn leven. Oké, ons bleekscheetprivilege holt achteruit. Je mag bijna niets meer zeggen en niemand effe lekker in haar reet flirten, maar ik zou niet meer terug willen. Overal waar je komt – zelfs al zou je uit een tijdmachine stappen – word je goed behandeld. Niemand zeurt tegen je op sociale media. Je krijg geen ongevraagde uitleg of instructies meer.
Ik houd echt veel tijd over, die ik lekker met maten als Eddy Terstall in de kroeg doorbreng. Bier drinken en bespreken wat de vrouwtjes allemaal fout doen. Zoals nu ook weer, met die verkrachtjacht. Tjonge jonge jonge. Moslimtestosteronbommen oké, maar tegenwoordig worden ook blanke mannen beschuldigd. Die hadden toch altijd rape privilege? Er ontstaat zo nog een ware klopjacht! Gelukkig heb ik vanaf vandaag voor HP een gloednieuwe interviewrubriek, waarin ik zo’n ikook-moppie eens even heel kritisch aan de tand kan voelen.
Ik heb het over Michelle Courtens (36), zangeres en celliste, die onlangs in de Volkskrant een aantal beschuldigingen uitte aan het adres van Ruut Weissman (Die naam kan geen toeval zijn!). Weissman is huisregisseur van het DeLaMar theater en voormalig directeur van de toneelacademie in Amsterdam. Hij ontkent uiteraard in alle musical-toonaarden. Nu worden slachtoffers in de media vaak met fluwelen handschoentjes aangepakt, maar niet bij deze jongen! U kunt op mij rekenen. Hier tien kritische vragen aan de beschaamdame.
Zo, dametje. Je hebt zeker wel spijt?
“Pardon?”
Nou, van het feit dat jij levens en carrières van witte mannen hebt verwoest de laatste weken.
“Ach, ik heb inderdaad gehoord dat er één man is die zichzelf momenteel heel zielig vindt. Zijn huidskleur is niet relevant. Leuk vind ik dat niet natuurlijk. Ik geloof echter niet dat hij zichzelf ook weleens heeft afgevraagd of hij met zijn gedrag levens en carrières negatief heeft beïnvloed.”
Maar loopt het niet een beetje uit de hand nu? Weissman mag niet eens naar de première van Fiddler on the Roof. Is dat het nou allemaal waard?
“Slecht gedrag hoort, naar mijn mening, consequenties te hebben. Een heksenjacht is de jacht op iemand wiens schuld nog niet is bewezen. Ik heb het zelf aan den lijve ondervonden. Voor mij is hij schuldig aan dit grensoverschrijdende gedrag.
“Het feit dat meerdere vrouwen met hetzelfde verhaal naar buiten komen, inclusief alle anonieme meldingen, laat zien dat het een structureel probleem is bij deze man. Blijkbaar kan hij zichzelf niet inhouden, dus laten wij hem helpen zijn speelveld te verkleinen. Wat loopt er dan precies uit de hand naar jouw idee?”
Nou ja, leven we niet zo langzamerhand in een huilie slachtoffercultuur?
“Je maakt er een vies woord van, vind ik. Ik zoek geen goedkeuring, waardering of medelijden. Het gaat niet om mij, of mijn verhaal specifiek, maar om the bigger picture.
“We leven in een maatschappij waarin machtsmisbruik vaak niet wordt erkend en, sterker nog, waarin het wordt afgedaan met: ah joh, zo gaat het nou eenmaal, slik het maar. Letterlijk. We hebben eerder last van een zwijgcultuur. Dat is veel kwalijker.”
Deze vraag wordt heel vaak gesteld, maar ik hoor er nooit echt een bevredigend antwoord op: waarom heb je zo lang gewacht met het naar buiten brengen van de informatie?
“Ik heb in eerste instantie meerdere keren aan deze persoon aangegeven niet gediend te zijn van zijn onprofessionele avances. Ik heb hem echt letterlijk van me afgeduwd! Dat hielp alleen niet. Het prikkelde hem des te meer. De producent van het stuk wilde mijn klachten niet horen. Die stap hielp dus ook niet. Mede-acteurs deden het af met: ah joh, zo is het nou eenmaal, hoort erbij. Dus dat hielp ook al niet.
“Waarom nam ik geen ontslag? Ik had toch een keuze? Ik wilde mijn baan niet verliezen. En ja, ik voelde me zelfs af en toe gevleid. Dat is nou die schaamte waar je de slachtoffers soms over hoort praten. Ik twijfelde erg aan mezelf. Dacht zelfs dat ik gewoon te preuts was, dat dit gewoon bij het wereldje hoorde. Achteraf had ik gewoon ontslag moeten nemen.”
Waarom geen aangifte en waarom niet de dader eerst spreken voor je de media ingaat met je verhaal?
“De wet kent geen seksuele intimidatie. Het valt niet te bewijzen, dus hij zal winnen. En dat zou het voor mij nog veel schrijnender maken, want de beste man zou alleen maar gesterkt worden in de gedachte dat hij niets verkeerd heeft gedaan. Een aangifte wordt zelfs ontmoedigd door de politie omdat het een enorm zwaar proces is. Ik heb mijn verhaal gepost onder de hashtag #metoo.
“Het was voor het eerst dat er zo’n massale veilige omgeving werd gecreëerd om je verhaal te doen. Hij vroeg via via om mijn telefoonnummer, maar ik wilde hem niet telefonisch te woord staan, dan zou hij op me in zijn gaan praten. Ik heb mijn mailadres doorgegeven, maar hij heeft me niet gemaild. Als hij dat wel had gedaan en enige vorm van spijt had getoond had ik misschien mijn verhaal aangepast.
“Ik vond het belangrijk om mijn verhaal te vertellen omdat hij nog werkzaam is in de sector. Het was dan ook bedoeld als waarschuwing voor de vrouwen die eventueel nog met hem gaan werken en als steun voor de vrouwen die hetzelfde met hem hebben meegemaakt.”
Ben je niet eigenlijk een mislukte actrice die zint op wraak?
“Er zijn zoveel betere manieren om wraak te nemen. Jezelf kwetsbaar opstellen om vervolgens leugenaar of aandachtshoer te worden genoemd, is daar niet een van.”
Op Twitter hoor je vaak dat je slachtoffers ‘altijd moet geloven’. Dat is toch onzin? Er is toch zoiets als hoor en wederhoor?
“Hij kreeg in een radioprogramma de kans zijn verhaal te doen. Zijn verdediging was heel kort en krachtig: het is allemaal niet waar. Tja, dan kom je niet ver. Zelfs over de meest kleine dingen liegt hij. Maar ja, dat is dus ook het grote probleem. Het is mijn woord tegen het zijne.”
Ben je niet een beetje humorloos? Het is natuurlijk ook het spel tussen man en vrouw waar je aan zit te morren. Wat als wij mannen straks niet eens meer mogen flirten, is dat wat jullie willen?
“Flirten is te gek! Maar deze man flirtte niet, hij verpestte mijn werkomgeving met zijn grove seksuele toespelingen die puur voor zijn eigen genot waren. Ik heb hem ooit gezegd dat hij met terugwerkende kracht de reden is dat ik lesbisch ben. Ik denk niet dat ik humorloos ben, ik vind jou gewoon niet zo grappig.”
Verder ben je best een lekker wijffie, wil je niet even op mijn schoot komen zitten?
“Dat zeg ik, niet grappig.”
Dat was het voor deze week, mannen. Tot de volgende keer, als ik tenminste niet ondertussen geheksenjacht ben door #Metoo Courtens.
