Linkse feministen en hun ijzingwekkende zwijgen over viespeuken Ramadan en Van Jole
Het is vreselijk geestig. Schadenfreude ist die beste Freude. Francisco Van Jole, het morele kompas van Nederland – die dag in dag uit zijn 63-genderige kippenhok laat kakelen over racisme, seksisme, mansplaining, manspreading, dwergwerpen, palingtrekken en white guilt – blijkt een viespeuk te zijn en draagt bovendien grote witte onderbroeken van de Zeeman en van de Wibra.
De capo van de Joop lijkt me geen type die dagelijks een schone aantrekt (kijk maar naar zijn onverzorgde kapsel en zijn pafferige gezicht vol mee-eters) dus vermoedelijk zitten die onderbroeken ook nog eens vol remsporen. Krijgt u al beeld? Overigens werd in Amsterdam vroeger een kindje dat prêt-à-porter van Zeeman en Wibra moest dragen, een Zebra genoemd. Maar first things first: Tariq Ramadan.
Tijdens het schrijven van Brussel: Eurabia bezocht ik regelmatig lezingen van deze playboy-salafist. In Brussel was hij kind aan huis, dus met terugwerkende kracht en met de wijsheid die ik nu in pacht heb, had hij daar natuurlijk allemaal neukertjes (of ze nou wilden of niet).
Het was een fascinerend gezicht, de puberende Marokkaanse meisjes met fleurige hoofddoeken, sluiers en in boerka’s die om hem heen dartelden als vliegen rond een strooppot of rond een versgebakken koeienvlaai. Tijdens zijn lezingen slaakten ze gilletjes als hij een islamitisch verantwoord grapje maakte en regelmatig gleden ze uit de plastieken stoeltjes. Hij gedroeg zich als een popster.
Maar goed, al draagt een Egyptenaar een blits kostuum van modehuis Armani, het is en blijft… een voetballer met de smaak van Royston Drenthe, Winston Bogarde en John de Wolf.
Ik heb vrijwel alle boeken van Ramadan doorwrocht, in het Frans notabene, en ik kan u verzekeren dat het een load of crap is. Hij is natuurlijk een islamgeleerde als het gaat om sharia, fiqh en andere ingewikkelde juridische haarkloverijen maar zodra hij over de Heer Allah schrijft in een filosofische context, ben ik vertrokken.
Ik heb ooit een jaar in het beeldschone hanzestadje Kampen gewoond (gesjeesd op de diverse academies daar) en in de oude stadspoort was op maandag altijd de theologenborrel. Prima lui die hem flink konden raken, met een lekker sigaartje erbij uiteraard, en dan was het goed te doen, dat wetenschappelijk geouwehoer over een God die niet bestaat. Enfin, met Tariq Ramadan is het een stuk lastiger bomen en al die sloten thee maken het er ook niet makkelijker op.
Ik vind hem een over het paard getilde charlatan die in Nederland blind wordt geadoreerd door Anja Meulenbelt en door de kippetjes van geilneef Jolo. De krankzinnige flirt van alt-left met de salafistische islam (met hun gezamenlijke judeofobie als bindende factor) bleek deze week maar weer eens op de Universiteit van Oxford. Roomblanke professoren van Oxford weigerden tot deze week hun wetenschapper Ramadan op non-actief te zetten. Al die aanklachten tegen Tariq Ramadan waren pure islamofobie, zo lieten ze weten in een verklaring. Ze schreven nog net niet dat het een complot van de internale jodenheid was en de Wijzen van Zion.
Meulenbelt zwijgt nu in alle toonaarden over haar hitsige moslimbroeder, die wolf in een schaapsvachtje van Armani. Ramadan is een klassieke predator, vergelijkbaar met de gymleraar, de zwemleraar, de hopman, de orgelleraar, de tennisleraar en wat dies meer zij. Je kiest voor een beroep waarbij je met engelengeduld het dichtst bij je doelwit komt en dan sla je toe. Leer mij de knapen- en kinderschenders kennen.
De laatste keer dat ik Anja Meulenbelt zag, was ergens rond het millennium in de strandbar van de Verenigde Naties te Gaza. Ik kon daar – onbegrijpelijkerwijs door de ballotage gezwijnd – verantwoord borrelen tegen scherpe prijzen.
De uitdrukking bien étonnés de se trouver ensemble ging niet op voor ons, want de peetmoeder van de onwelriekende gleuvenbrigade houdt net als ik van een goeie slok op zijn tijd en veel andere mogelijkheden tot drinkgelagen waren er niet in die treurige zandbak.
Ik wou trouwens dat ik het begrip ‘onwelriekende gleuvenbrigade’ had uitgevonden, maar die treffende kwalificatie van de totalitaire Gideonsbende humorloze feministen van de tweede golf bedacht Gerrit Komrij (de vrede zij met hem).
Ik liep dus die VN-bar binnen en bestelde een dubbele Laproaig met een drupje still water. Nooit ijs! Plots verscheurde het gekrakeel de koloniale stilte en waande ik mij eventjes in een kippenren waar een vos is binnengeslopen.
Zat La Meulenbelt daar in kennelijke staat te kijven – vermoedelijk over de liefde en niet over de Palestijnse zaak – tegen een Italiaans potje met Arafat-theedoek, legerkistjes, onbehandelde acné, piercings, tattoos en met zwarte schoenpoets geverfd haar. Zeg maar Anne Fleur Dekker maar dan knap. Ik maakte mij bekend en vroeg of de dames zich maar gedeisd wilde houden in deze keurige herenclub. Toen waren de rapen gaar en moest ik hyperventilerend naar een aanpalende moskee vluchten om van de schrik te bekomen.
Sindsdien vernam ik heel lang niks meer van Meulenbelt tot ik haar blog las kort na de Noord-Afrikaanse seksoproer op en rond het treinstation van Keulen. Ze ging in haar blogje vol op het orgel tegen columnist Stephan Sanders. Uit haar warrige tekst bleek dat ze de afschuwelijke verhalen van haar roomblanke zusters over verkrachting, aanranden en bepotelen niet geloofde. De strekking was dat getinte mohammedaanse mannen dat niet doen.
Sanders (die ik ken als een ondeugende anarcho-liberaal) had volgens Meulenbelt de homovariant bedacht van het nieuwe rechts-populistische ‘linkse feministen zweren samen met islamisten-verhaal’, een slimme manier om racist te kunnen blijven en tegelijk nog even af te rekenen met de oude vijand: het feminisme.
Volgens Meulenbelt spuwde Sanders zijn gal vooral op blanke heteroseksuele linkse mannen die elkaar overtroeven als het gaat om ruimhartigheid bij het asielbeleid want het zijn deze mannen die het minst te stellen zullen krijgen met aanranding en potenrammerij. Meulenbelt eindigt haar tirade met een cryptische, haast Korsakoviaanse conclusie: asielzoekers zijn volgens Sanders vaker potenrammers dan onze eigen Hollandse jongens (wat feitelijk op geen enkele manier is aangetoond), want in Jamaica worden homo’s verbrand en linkse hetero’s kan dat niets schelen (sic).
Ik heb die laatste zin een keer of honderd gelezen en snap nog steeds geen biet van deze dialectische diarree. Als u iets meer wilt lezen over de romantische uitspattingen van Umm Meulenberg in Gaza, moet u beslist dit geweldige verhaal lezen.
Over de viespeukerij van Van Jole zwijgt Meulenberg in alle toonaarden. Ik bedoel, bij de Joop en zijn Umfelt staat het in de mond proppen van een tong gelijk aan anale penetratie. Het lijkt erop dat Van Jole er mee weg komt. Maar goed, damage done en dat is pure winst.
Het is natuurlijk hilarisch dat hij nooit meer kan zedenpreken zonder dat de meisjes van de Joop aan zijn vieze witte onderbroek denken. En ik denk dat zijn stagiaires niet zo snel met hem in de lift zullen gaan staan. Mijn week is geslaagd en nu ga ik even naar geestelijke vader van Jolo kijken, de vieze man van Kees van Kooten.
