Koppen zullen rollen
We zijn nu een kleine, wat is het, acht weken gevoelstijd verder en wat vinden jullie? Zijn de irrationele vrouwtjes weer eens doorgeslagen? Is het allemaal te ver gegaan? Rokende Kemnapuinhopen, kaartenhuizen die zijn ingestort. Nee. Niet wat mij betreft. #Metoo heeft zeer ingrijpende gevolgen gehad en dat was nou precies de bedoeling.
Het was niet mooi. Het gebruik van de media, de verwoeste carrières. En natuurlijk moeten daders eigenlijk berecht worden door de rechter en niet door het volk. Maar het volksgericht, het namen en shamen, zette een bepaalde druk op de situatie waardoor er daadwerkelijk iéts gebeurde. Want laten we eerlijk zijn, de mogelijkheid om aangifte te doen en naar de rechter te stappen, bestaat al heel lang en werkt dus kennelijk niet goed genoeg.
Wellicht omdat het allemaal onderdeel is van een systeem, een systeem van pappen en nathouden. Een systeem van het niet serieus nemen van slachtoffers die aangifte komen doen. Een systeem van het wegwuiven van klachten in bedrijven of de klager ontslaan of tegenwerken.
Er is geprobeerd – achter de schermen van de media – deze kwestie op te lossen. Jaren, jaren en jaren. En. Het. Werkt. Niet. De cijfers van misbruik zijn nog steeds schokkend hoog. Dus het kon niet anders. Als je even in je hoofd gaat zitten, weet je dat het waar is. Er was geen andere oplossing. Schandpalen tegen ongewenst palen was nodig. Zachte heelmeesters maken betaste vrouwen.
Als het minder ver was gegaan, was iedereen weer ingedut; waren de oude machtsstructuren weer opgepakt en de oude grenzen weer lustig overschreden. Dat is zelfs nu al een gevaar. Dus nee. Het is niet te ver gegaan. Eerder niet ver genoeg.
“Ja, maar vrouwtjes hebben nu een machtsmiddel,” gilde Jessica Zeurlacher in De Wereld Draait Door. JA! Klopt, Jessy! EINDELIJK! Het zal verdomme eens tijd worden. Machtsgebruik tegen machtsmisbruik. HOERA.
Het is even schrikken, maar dan heb je ook wat. Als slecht gedrag geen echte nare consequenties heeft, zal er niets veranderen! Halve maatregelen zorgen voor een halfslachtig resultaat. Er is nu tenminste iets gebeurd:
Regels op de werkplek. Cursussen in de filmindustrie. Een nieuwe wereld voor je dochter. Het besef dat ze in haar recht staat als ze gaat klagen als haar baas rare seksuele toespelingen maakt. Dat meisjes in de toekomst iets anders gaan voelen dan die nare mengeling van angst en schaamte die de generaties voor ze voelden.
Niet ver genoeg. Er zitten relatief nog veel te veel mannen op plekken waar vrouwen nodig zijn. In de rechtbank, om erover te oordelen. Bij de politie, om de aangifte op te nemen. In de media, om erover te berichten. En ik heb samen met de Daily Show de oplossing: voor iedere vent die zijn macht misbruikt een vrouw in de plaats zetten. Huppatee, bij revoluties rollen koppen. En dit is een revolutie.
Een nieuwe seksuele revolutie. En als iedereen de grenzen van vrouwen dan EINDELIJK serieus neemt, komt er ook ruimte vrij om te bespreken wat vrouwen dan WEL willen in plaats van dat eeuwige niet. Nu men de begrenzing van de vrouw kan zien, ziet men misschien ook wel een echt persoon. Een individu en niet enkel een verlengstuk van de seksuele verlangens van mannen. Niet alleen een object, maar iemand met eigen verlangens.
Dan is haar JA geen seksuele beschikbaarheid voor kerels meer, maar een wens van haarzelf voor haarzelf. Dit klinkt eenvoudig, maar het idee dat een vrouw een eigen seksualiteit heeft, is nog niet tot iedereen doorgedrongen. “Ben je geen cocktease door zoveel over seks te schrijven?” vroeg psychiater Bram Bakker mij ooit. Dezelfde man die onlangs in de tafel van Tijs nog met droge ogen beweerde dat het grensoverschrijdende gedrag verband had met de losse moraal van tegenwoordig. De man heeft zeker nooit de binnenkant van een kerk bekeken of een huwelijk voordat de wet tegen verkrachting werd ingevoerd. “Nee, want ik schrijf over mezelf, voor mezelf,” antwoordde ik stomverbaasd. “Niet voor jou.”
Het ‘nee’ van vrouwen is puur lijfsbehoud en als mannen daar gewoon naar luisteren in plaats van naar malle Baudetterietjes, dan kunnen vrouwen eindelijk JA gaan zeggen. Dat doen ze natuurlijk veel liever. Dan kunnen ze JA leren op school. Dan horen ze eindelijk een positiever verhaal. Meisjes leren tijdens biologie nog altijd weinig over hun orgasme, in tegenstelling tot de jongetjes. Omdat dat zaadlozing nou eenmaal bij het verwekken van kinderen betrokken is.
Er wordt niet genoeg gesproken over de clitoris, die geweldige binnenpaal van vrouwen. Het is alsof je je altijd moet verdedigen tegen seks, je schrap zetten. Je leert de risico’s van zwangerschap, de ellende van ongesteldheid en er wordt altijd gehamerd op je ‘nee’, op het bewaken van je grenzen. Terwijl je natuurlijk pas goed weet wat je grenzen zijn, als je ook weet wat je WEL wilt en leuk vindt.
Dus pleit ik hier verplichte clitkunde op scholen. Ook dat is deel van de revolutie. Laten we ons eindelijk richten op het genot van vrouwen. God wat hebben ze daar een behoefte aan. Eindelijk eens sletten zonder vrees zijn. Jongens leren JA, meisjes NEE. Maar meisjes willen ook ja. Ja, ja, ja, JAAAAAAA… Geil, sompig, met speeksel en sappen, ruw of zacht met krabben of happen. Niet met iedereen, meestal niet met hun baas. Soms ook wel.
Maar als je het zeker wil weten, vraag het ze gewoon. En luister naar het antwoord. Dan kunnen we eindelijk ophouden met dat gezeur en gewoon lekker gaan neuken!
