Spring naar de content
bron: ANP/EPA/Refugee Action

Laat ‘Manus’ alsjeblieft een eye-opener zijn

Met het inrichten van kampen op afgelegen plekken ver buiten het Australische grondgebied hoopte de regering van het land de instroom van vluchtelingen per boot te ontmoedigen. De twee locaties, op het afgelegen eilandstaatje Nauro en het eiland Manus (onderdeel van Papoea Nieuw-Guinea) deden internationaal veel stof opwaaien. ‘Manus’ is tegenwoordig synoniem voor schendingen van mensenrechten, en de situatie lijkt er alleen maar te verslechteren.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Paul Geraedts
Manus
Beeld:

Wat voor de conservatieve Australische regering het perfecte ontmoedigingsbeleid leek, ontvouwt zich als een hot potato waar iedereen zijn handen maar wat graag van aftrekt. ‘Manus’ werd een voorbeeld van hoe diep een moderne democratie kan zinken.

Australië betaalde het straatarme Papoea Nieuw-Guinea jarenlang voor de opvang van de vluchtelingen. Onlangs werd besloten om het kamp te sluiten, op last van de regering. Niet die van Australië overigens, maar het Hooggerechtshof in Port Moresby verklaarde Manus Island ongrondwettelijk.

Humanitaire ramp

En sindsdien zijn de vluchtelingen op het kamp vogelvrij en overgeleverd aan de lokale bevolking van een arm en instabiel land, waarop gewapende milities en politie-eenheden het kamp plunderden en de waterbronnen vergiftigden. En de Australiërs? Die zijn allang weg.

Journalisten zijn overigens ook niet welkom op Manus, waardoor de berichten die naar buiten komen van de vluchtelingen zelf komen. Schokkende beelden van mannen met ijzeren staven die de vluchtelingen mishandelen liegen er niet om. Op Manus ontvouwt zich een humanitaire ramp, en de Australische regering kijkt weg.

De tekst gaat hieronder verder. 

De laatste trieste ontwikkelingen zijn dat de aanvraag van een team Australische medici om naar Papoea Nieuw-Guinea af te reizen, afgewezen is door de regering van Australië en ook Artsen Zonder Grenzen werd de toegang tot het terrein geweigerd door de lokale autoriteiten.

Een dag of twee geleden werd duidelijk dat de 387 overgebleven vluchteling van het gesloten detentiecentrum overgeplaatst zijn naar een nieuw centrum, op hetzelfde eiland in de plaats Lorengau. De vluchtelingen zijn nu weer terug bij af, en het is wachten op de volgende humanitaire crisis.

Kritiek

Ondertussen wordt de kritiek op het beleid van de Australische regering steeds luider, minister van Immigratie Peter Dutton probeert zich uit de situatie te redden door leugens te verkopen en de mishandelingen en mensenrechtenschendingen te ontkennen. In steden als Melbourne en Sydney vinden steeds meer protestacties plaats.

Echter, de regering blijft bij haar no-nonsense beleid, dat in onderstaande videocampagne uit 2014 heel erg duidelijk gemaakt werd. ‘No way.  You will not make Australia home’ is de boodschap aan bootvluchtelingen. Vooralsnog doet de regering van het land liever zaken met corrupte regimes als Cambodja om geïnterneerde vluchtelingen op te nemen.

De tekst gaat hieronder verder. 

Nou ligt Australië op zo’n 16.000 kilometer van Nederland, aan de andere kant van de wereld. Maar ook hier wordt de stem om ‘gelukszoekers’ harder aan te pakken luider. Ook hier vinden mensenrechtenschendingen plaats. Misschien niet direct bij ons, maar op de Griekse eilanden of aan de grenzen van de Europese Unie vinden bijna dagelijks incidenten plaats.

Incidenten die in de EU niet thuis horen. En ook daar sluiten wij onze ogen voor, net als Australië. En net als Australië doen we liever zaken met dubieuze figuren, in ons geval de Turkse president Erdogan.

In Brandpunt was deze week te zien hoe een groep vluchtelingen hardhandig gearresteerd werd. De tekst gaat hieronder verder. 

Het Australische beleid is een wanstaltig voorbeeld van hoe snel een land kan afglijden en al haar democratische principes overboord gooit. En nee, dit stuk gaat ditmaal eens niet over wel of niet ‘deugen’, niet over linkse borstklopperij of rechts geschreeuw. Het gaat ook niet over iedereen zonder meer ons land binnenlaten.

Neen, het gaat om iets dat zowel in Australië als in Europa ingebakken zou moeten zijn: het basisbeginsel genaamd menselijke beschaving. Laat Manus daarom een les zijn voor Europese regeringen over hoe het vooral niet moet. Een streng immigratiebeleid mag nooit ten koste gaan van mensenrechten.

Rechten waarvoor wij in Europa ook gebloed hebben, nog niet eens zo heel lang geleden.

Onderwerpen