Uitvaart voor uw dode cavia: doen?
De rouwcultus rond dode huisdieren is iets van deze tijd. Maar hoe verdrietig mag je als volwassene worden om het verlies van een cavia? “De genodigden verzamelen zich in de kamer waar de cavia opgebaard ligt.”
We presenteren u eerst de onderstaande citaten, afkomstig van website De Grote Cavia, zonder begeleidend commentaar.
”Er zal een dag komen dat je even niet aan je cavia denkt. En die perioden worden steeds langer, tot je alleen nog aan je cavia denkt als je dat wilt, en niet omdat je zoveel pijn hebt dat je daarom steeds aan hem moet denken.”
”Wat moet je doen ‘s avonds als je naar een film kijkt? Normaal neem je je cavia op schoot, maar nu lijkt de handeling ‘film kijken’ al bij voorbaat ongezellig. Idem dito voor een boek lezen. Zonder zo’n knuffelig diertje in je nek is het boek opeens niet meer interessant. Als je opstaat, hoef je niet eerst de lichten, de radio en de kachel aan te doen. Als je thuiskomt hoef je niet eerst de cavia eten te geven. Als je boodschappen doet, is het mandje of de kar opeens een stuk leger.”
”Niets is vreemd. Ook niet het boos zijn op je cavia omdat hij er niet meer is. Uiteindelijk is híj degene die is gestorven, die jou dit heeft aangedaan, die jou in de steek heeft gelaten. Híj is de schuldige. Hij is degene waardoor je je nu voelt zoals je voelt.”
”Maar als je wel veel van je cavia hield, maar niets voelt en ook niets gaat voelen, kan het zijn dat je je gevoelens onderdrukt. Eigenlijk is de term ‘niets voelen’ dan ook niet terecht, want je voelt alleen maar niets omdat je het overlijden van je cavia zó erg vind dat je denkt dat als je wèl iets voelt, je dat niet overleeft.”
”Het is moeilijk om afscheid te nemen van de spulletjes van je cavia. De kooi is dan wel leeg, maar zonder kooi is het helemaal vreselijk leeg. Als je de spullen een poosje wilt laten staan, dan moet je dat doen. En voel je behoefte om groenvoer of hardvoer te kopen, dan moet je dat ook doen.”
“Je hoeft niet in een bepaalde religie of in (een) God te geloven om wel te kunnen geloven dat je cavia voortleeft na zijn dood, ook al is het dan in een andere gedaante; een gedaante zonder zijn lichaam, maar met datgene wat hem maakte tot wat hij was: een levend, ademend, voelend wezen dat toevallig in het lichaam van een cavia geboren werd.”
“Er is geen wet die het verbiedt om een uitvaart voor je cavia te houden. Een uitvaart kan er ongeveer zo uitzien: de mensen die uitgenodigd zijn verzamelen zich in de kamer waar de cavia opgebaard ligt of waar het kistje staat. Er klinkt muziek die het caviabaasje uitgekozen heeft. Het caviabaasje pakt het kistje op en gaat de anderen voor naar de tuin. Voor het graf blijft iedereen staan. Het caviabaasje kan een paar woorden zeggen of een gedicht voordragen. Het kistje wordt in het graf gelaten en de aanwezigen gooien er ieder een handje aarde op. Na afloop komen de aanwezigen nog bijeen in de huiskamer om koffie te drinken.”
Nou, zegt ú het maar. Wat moeten we hiervan vinden?
