Het debuut van Tineke Vroman
Ze ontmoette hen op dezelfde avond. Aan de een, de gestorven dichter Max de jong, heeft ze slechts herinneringen. Met de ander deelt ze het daagse bestaan. Aan beiden is haar dichtbundel gewijd. Het debuut van Tineke Vroman.
(—) Zo weinig stof om hem uit op te bouwen,
toch blijf ik op zijn wederkeer vertrouwen,
hoe moeizaam ook. Hij bleef een deel van mij.
Ik ken zijn handschrift en ik ken zijn woorden
en weet wat hem verveelde of bekoorde.
Ik ken hem goed; ik weet wat hij eens zei.
(Evocatie)
„Ik begon met dichten toen ik een jaar of zestien, zeventien was — zoals waarschijnlijk driekwart van alle mensen. In het begin van de oorlog, toen ik nog in Utrecht studeerde, heb ik een keer aan Max de Jong laten zien wat ik geschreven had. Ik gaf hem de verzen in zijn handen, hij keek ernaar, gaf ze me terug en zei: laten we daar maar niet over praten. Het was afdoend, niet eens beledigend. Ik dacht: o, zo is het dan dus.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
