bron: pexels

Grachtengordeldam

De hoofdstad roept opvallend emotionele reacties op. Er bestaan weinig plekken in Nederland waarover met zoveel verachting en afgunst wordt gesproken. Is Amsterdam inderdaad een bolwerk van zelfingenomen ijdeltuiten die op de rest van het land neerkijken of lijden de achterlanders aan een provinciecomplex?

Gepubliceerd op: 14/04 | 1995 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Matt Dings

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

Frits Bolkestein met zijn gevoel voor het volkse ongenoegen haalde er de voorpagina's mee, en je zag de krantenlezers van Baarlo tot Heerhugowaard en van Oude Tonge tot IJlst instemmend knikken: dit kabinet leed aan 'randstedelijke arrogantie'. Het ging over de Limburgse Rijksweg 73, en Bolkestein vond dat het Binnenhof bij de keus voor het tracé maar moest luisteren naar de provincie waar die weg kwam te liggen. Nu was dat argument er duidelijk eentje uit de categorie pour besoin de la cause: maar stellig was de sneer over het verwaten westen electoraal raak. 'De Randstad' immers wordt in 'de provincie' veelal gezien als een bolwerk van zelfbevlekkende ijdeltuiten die zich oneindig veel slimmer, kundiger, artistieker, moderner en belangrijker vinden dan die bleue, trage achterlanders. Dat steekt natuurlijk, en een politicus die dit ongenoegen verwoordt, krijgt dankbaar applaus. 

Het ergste van 'de Randstad' is de hoofdstad, en het ergste van de hoofdstad 'de grachtengordel'. Er bestaan weinig plekken in Nederland waarover met zóveel verachting wordt gesproken. In clichés als Tietjerksteradeel of Staphorst klinkt tenminste nog meelevendheid door, maar de Amsterdamse grachtengordel is goed voor regelrechte haat. De oorzaak is het boemerangeffect. De grachtengordeliaan gaat door voor een opgeblazen leeghoofd vol gebakken lucht en dédain, dat op het terras van het grand café bij een modedrankje door een modeblad bladert en zo het patent op het wereldse leven opeist en ieder ander wegschampert als een provinciaal aan wie het eigentijdse geheel ontgaat — en dat beeld roept natuurlijk een responderend, zelfbeschermend hoongelach op.