Sterren, helden, heiligen
Lady Di, de Spice Girls, moeder Teresa, Winnie Mandela, Tony Blair: in 1997 leek de wereld meer dan ooit te draaien rond een handvol ‘celebrities’. De mens als geboren volgeling, of de onverwoestbaarheid van de persoonsverheerlijking.
Na een eindeloos lijkende tocht door de woestijn, met Downing Street 10 als fata morgana, heeft de Britse Labour Party dan toch de oasen van de macht weten te bereiken. Dat wil zeggen: als New Labour. Om succes te hebben, moest de partij duchtig afrekenen met heel het progressief-radicale erfgoed.
Maar al heeft Labour zichzelf de tanden uitgetrokken, het kreeg er big smile-Tony Blair voor in de plaats. Hoewel premier voor Labour, is hij inmiddels door de hele natie omarmd: 93 procent van de Britten heeft te kennen gegeven zeer tevreden te zijn over de manier waarop Blair zijn werk doet.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
