De studiejaren van Adriaan van Dis: ‘Ik kon er veel van mijn onrust in kwijt’

Schrijver Adriaan van DIs: ‘Ik ben een typische laatbloeier, ik heb in totaal elf jaar over mijn studie gedaan.’

Gepubliceerd op: 29/08 | 1999 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Annejet van der Zijl

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

“Ik was vooral de eerste jaren van mijn studietijd érg ongelukkig en herinner me het als een zeer verwarrende periode. In die jaren — ik kwam in 1967 aan — lag Hilversum, waar ik vandaan kwam, nog ver van Amsterdam. Ik ging alleen maar naar de grote stad om schoenen te kopen omdat ik maat 48 had en zulke grote schoenen verkochten ze alleen bij Zwartjes. Bovendien kwam ik uit een zeer beschermd milieu, ik was bijvoorbeeld absoluut geen alcohol gewend. Dus in de grote stad kwam het opeens allemaal op me af: laat naar bed gaan, drinken, vrijen, vlees eten. 

"Ik was geen lid geworden van een studentenvereniging, want dat vond ik 'rechts' en dat deed je dus niet. Maar het betekende wel dat ik geen enkel houvast had en geen lotgenoten om op terug te vallen. Behalve mijn medestudenten Nederlands, maar dat waren er dat jaar heel veel. Bovendien had ik verschrikkelijke kamers: eerste hospita was eng en zat aan me te friemelen, en daarna heb ik op de treurigste hokken en kamertjes gezeten. Dus ik verdronk. Ik stond elke dag in Hoppe bier te drinken, want ik dacht dat dat zo hoorde, en werd in vreemde bedden wakker omdat ik nog geen nee kon zeggen.