Spring naar de content

HP/De Tour: Uit koers, in koers

De Tour de France heeft Frankrijk jaarlijks drie weken volledig in haar greep. Tourkenner en journalist Jeroen Wielaert reist de renners drie weken lang achterna en vertelt u in zijn Tourkronieken het verhaal achter de Ronde.

Gepubliceerd op: Geplaatst in de volgende categorieën:
Geschreven door: Jeroen Wielaert

“Kopgroep bergop met Robert Gesink.” Dat klonk ouderwets opwekkend, bij het begin van de Slag in de Alpen. Het bal van de sprinters was voorbij, nu was het aan de klimmers – en danseuse.

Het was voor het eerst dat ik weer iets uit de Tour hoorde, na zware uren van andere contacten. Een opeenvolging van pechhulpgesprekken was het, met functionarissen, wachtstandmuziekjes, functionarissen, wachtstandmuziekjes en functionarissen. Een renner in de Tour is sneller op weg na een lekke band.

Voiture Presse 1111 had slechte benen gekregen. Het is volslagen bizar wat er daarna plaats vindt aan gebrek aan snelheid in het leveren van vervangend vervoer. Tussen het optreden van de motorstoring en het weer op weg kunnen richting de Tour zaten 17 uur, een nacht in een ongewild hotel inbegrepen.

Ik waardeerde zeer hoe ze hun best deden bij de Internationale Assistance, maar het schoot niet op. Malheur du Tour, niet van invloed op het klassement.

Luistert u liever de hele kroniek? Jeroen spreekt iedere aflevering in. De tekst loopt zelf hieronder door.

De opgewekte vrouw achter het stuur van de taxi vertelde me op weg naar de vervangende auto dat ze precies wist met welke merken het mis was na een zekere hoeveelheid kilometers. Ze noemde ook mijn Franse auto. Ter vervanging kreeg ik een Franse auto.

Onder het doden van de tijd had ik inmiddels een commentaar gelezen in Le Figaro, over het fantastische onthaal van de Franse Wereldkampioenen op de Champs Elysées.

‘Het voetbal is meer dan het voetbal,’ was de vaststelling, ‘de straten van steden en dorpen, gekleurd door blauw, wit, rood zijn het bewijs. Frankrijk zoekt een ‘wij zijn een’, een gedeelde trots, een collectief avontuur. In de tijd die een wedstrijd duurt, heeft een gefragmenteerd land zichzelf hervonden. Het immense talent van Griezmann, Mbappé, Lloris en alle anderen heeft een bejubelde verbinding geopend. Maar zoals de recente geschiedenis leert, duren dit soort wonderen niet langer dan een ogenblik.’

Tot zover Le Figaro.

Ik begon direct te verlangen naar de enorme kracht van Ronald Koeman, met zijn totaal vernieuwde, alles verbindende, multiculturele Oranje.

Eerst maar weer de Tour in, ik was mentaal danig uit koers geraakt met de autoperikelen. In L’Isle d’Abeau ben ik een bar met een televisie gaan zoeken, om de finale naar Le Grand-Bornand te zien. Het werd Le Verone, een knap verlopen café in het centrumpje van de gloednieuwe gemeente uit de jaren tachtig van de vorige eeuw.

Nóg had deze eerste bergrit niet de suspense van een echte strijd van leiders, het miste avontuur. Robert Gesink had inmiddels moeten lossen, Greg Vanavermaet handhaafde zich opvallend in de leiderstrui en Julian Alaphilippe maakte er een nieuw Frans feest van met zijn eigen eerste ritzege in de Tour. Ieder land kreeg zijn deel, zoals elke etappe. Niet iets voor een commentaar in Le Figaro.

Op kamer 304 in het Hotel d’Angleterre in Grenoble heb ik een fraai uitzicht op de bergen. Laat de strijd echt beginnen. Het volk heeft zich vereend in een verlangen naar ouderwetse heroïek.

Lees en luister hier alle Tourkronieken van Jeroen Wielaert.