Ik ga dood
Ik ben verslaafd, ik ben transseksueel, ik heb kanker, en nu ook: ik ga binnenkort dood. Steeds vaker geven mensen, bekende Nederlanders incluis, onbehaaglijke zaken aan de openbaarheid prijs die je vroeger voor je hield. Maar wie is er nu precies gebaat bij al die eerlijkheid?
Toen Martin van Amerongen, hoofdredacteur van De Groene, onlangs in zijn eigen blad een stuk over de dood schreef en daarin als een bijna terloops slotakkoord zijn eigen naderende dood aankondigde (hij heeft ongeneeslijke slokdarmkanker), overheersten in de gedempte reacties ontzetting en mededogen. Iets anders valt er ook moeilijk over te zeggen. Een publiek persoon heeft van het lot een doodvonnis gekregen en dat is erg — zonder verdere discussie. Door openheid van zaken te geven, bleef Martin van Amerongen de onvermijdelijke speculaties voor die de ronde hadden gedaan, ware hij stilletjes van het toneel verdwenen. Een verstandige actie. Het is altijd beter de regie zelf in handen te houden.
Openheid over een wisse dood is tamelijk zeldzaam, omdat zo'n dood-op-afzienbare-termijn weinig voorkomt, maar openheid over ziekten wordt steeds gebruikelijker, zeker wanneer er genezing is opgetreden. Eelco Brinkman sprak openhartig over zijn (overwonnen) kanker met Andries Knevel. Ex-burgemeester Schelto Patijn liet zich interviewen over hetzelfde onderwerp en zelfs de RVD doet mededelingen over de depressies van prins Claus, de kwakkelingen van prins Bernhard en de pinda-allergie van Willem-Alexander. Een ongelooflijke verbetering vergeleken bij het gelieg en gedraai in het verleden rondom de ziekten van Pompidou, Kennedy, Mitterrand, Mao en recentelijk nog Jeltsin. Deze lieden waren lichamelijk helemaal niet in staat tot regeren, maar gingen daar gewoon mee door alsof er niets aan de hand was.
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
