Een man en een traan
‘Toen ik pa zag huilen, dacht ik: hier is iets aan de hand.’ Nog altijd vergieten mannen minder tranen dan vrouwen, maar dat lijkt te veranderen. Wordt de moderne man een snotteraar? Zelfportret van een emotiecultuur: de macht van de traan en de kwetsbare macho.
Peter R. de Vries is een huilebalk. Net als Huub Stapel en Soldaat van Oranje Erik Hazelhoff Roelfzema. Tenminste, dat vertelden ze alle drie ooit in dit blad. Sinds maart 1997 verschijnt in HP/De Tijd elke week de rubriek ‘Zelfportret’, waarin de geportretteerden een tiental zeer persoonlijke vragen wordt gesteld. Eén daarvan luidt: “Wanneer hebt u voor het laatst gehuild?” De anders altijd zo onderkoelde De Vries antwoordde onomwonden: “Ik huil regelmatig. Ik krijg in mijn vak met dramatische zaken te maken. Radeloze ouders wier kind vermist of vermoord is, bijvoorbeeld. Dat grijpt me aan.” Acteur Huub Stapel bekende dat hij na zijn burn-out bijna elke dag moet huilen. “Vooral bij emotionele scènes; dan moet echt de rem erop, anders stop ik niet meer.” Zelfs de onverschrokken oorlogsheld Hazelhoff Roelfzema liet weten dat hij geen enkele moeite heeft met het plengen van tranen: “Ik beschik over een sterke geestkracht, en als ik voortborduur op een trieste gedachte, dan komt het moment dat ik ga huilen vanzelf.”
De larmoyante stelregel ‘een man mag niet huilen’ van levensliedzanger Jacques Herb gaat bij de meeste ondervraagden in Zelfportret dus niet meer op. Slechts een enkeling, zoals Maarten Spanjer (“Zo ben ik niet opgevoed”) of Midas Dekkers (“Niet huilen, niet boeren en geen winden laten vind ik een kwestie van beschaving”) suggereren dat ze nooit huilen. Maar het nieuwe adagium luidt toch zoals dat is terug te lezen in het antwoord van cabaretier Dolf Jansen: “Ik ben een echte man, dus ik huil af en toe.”
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
