Kinderen? Hou op!
Collega's met kinderen die de kantjes ervan aflopen. Vrienden die alleen nog over hun 'kindje' kunnen praten. Gezinnen die overal de rust komen versjteren. De overlast van kinderen en hun ouders — `kindervrijen' pikken het niet langer. 'De buggy helpen tillen? Ze redden zich maar.'
Ergens halverwege de jaren negentig moet het zijn geweest. Wij, twee prille dertigers zonder kinderen, zouden naar New York. Voor het eerst, een week lang maar liefst. Met als uitvalsbasis Hotel New York Palace, een van de mooiste en duurste hotels op Manhattan, vlak bij Central Park. Een geweldig vooruitzicht, vonden wij. We waren, eufemistisch uitgedrukt, goed gemutst.
Helemaal toen we ons hadden neergevlijd in het wat aftandse vliegtuig van Iceland Air. We zaten in een rijtje van drie en de stoel naast ons bleef onbezet. Dat betekende extra been- en armruimte, en geen verplichte social talk - onze dag kon niet meer stuk. Tot een van de stewardessen, een al wat oudere dame, zich met een glimlach tot ons wendde. Of we er bezwaar tegen hadden dat op de vrije stoel naast ons een baby zou worden geparkeerd. We calculeerden razendsnel: acht uur lang naast een poep- en plasproducerende zak zout, die, als het even tegenzat, ook nog onophoudelijk kon gaan blèren! We bedankten — vriendelijk. Helaas, de stewardess bleek van het standvastige type. Waarom we dan geen baby naast ons wilden hebben, vroeg ze. Omdat we het eenvoudig niet zo hadden op baby's, antwoordden we, bedeesd en lichtelijk geïrriteerd — waar bemoeide ze zich mee, die bitch!
Paywall
Wilt u dit artikel lezen? Word abonnee, vanaf slechts 5 euro per maand.
Lees onbeperkt premium artikelen met een digitaal abonnement.
Kies een lidmaatschap
