Dierenemancipatie
Droefstemmende verkiezingen, inderdaad, maar ook een internationale primeur. Sinds vorige week zijn alleen in Nederland de dieren in het parlement vertegenwoordigd. We zijn weer eens gidsland.
Het zijn de dames Marianne Thieme en Esther Ouwehand die hun dierlijke achterban een stem zullen geven, in het bijzonder natuurlijk de kansarmen en gemaltraiteerden onder hen, van goudvissen tot circusolifanten.
De nieuwe Partij voor de Dieren plaatst zich onvervaard in de geschiedenis van eenwenlange emancipatiestrijd. Thieme in Trouw: “Na de bevrijding van de slaven en later de vrouwen is de tijd rijp voor de bevrijding van de dieren. Want het dier is de arbeider van de 21ste eeuw.”
Retorisch een knappe zet. Ze had naast de arbeiders ook de gereformeerden en katholieken kunnen noemen, die nog maar een eeuw geleden volop bezig waren hun maatschappelijke achterstand door middel van partij-politieke machtsvorming in te halen. Wie kan er dan iets tegen hebben dat nu de dieren aan de beurt komen?
Dat ze er niet om gevraagd hebben, is geen argument. Ook heel wat arbeiders moesten destijds door sociaal bewogen burgerpolitici wakker gemaakt worden, en de priester-politicus Herman Schaepman noemde zijn katholieke achterban de luiste Nederlanders die hij kende.
Maar toch: het zijn de drie emancipatiepartijen geweest — de socialistische, antirevolutionaire en katholieke — die tussen 1890 en 1960 het politieke spel met de meeste inzet en met het grootste succes hebben gespeeld.
Zou het kunnen zijn, begon ik mij af te vragen, dat de parlementaire democratie het best floreert indien er getalsmatig royale minderheden zijn die zich achtergesteld voelen en dus hun toevlucht nemen tot politieke representatie? Die stevig gemotiveerd zijn, bereid zich te organiseren en hun leiders door dik en dun te volgen?
Indien dat juist is, verklaart het iets over de huidige politieke malaise, die dergelijke groepen niet meer kent, zodat verkiezingen alle structuur missen en ontaarden in een onwezenlijke zoektocht naar aansprekende politieke standpunten.
Helaas zal de Partij voor de Dieren in deze lacune niet kunnen voorzien. Ze heeft geen achterban die te mobiliseren is. Ze is een in het parlement verdwaalde actiegroep.
