bron: anp

Henny Vrienten: ‘De wereld, daar wil ik bij horen’

Met onder anderen Tom Barman, Boudewijn de Groot en Thé Lau maakte hij een cd over het ritme van de nacht. Henny Vrienten over adrenaline, drempels en de charme van overgangen. ‘Het leeglopen van de stad, de stilte, de schemering.’

Gepubliceerd op: 05/01 | 2007 Geplaatst in de volgende categorieën:

• archief

door Ruud Meijer

• E-mail
• Twitter
• Facebook
• LinkedIn

“We gaan het alleen over de plaat hebben, hè?" De openingszin van Henny Vrienten is een als vraag vermomde mededeling: het icoon van de Nederlandstalige popmuziek heeft geen zin om pers dingen te vertellen. Ik zeg beschaafd dat dit niet helemaal de afspraak is: ik ben gekomen voor een portret van hem met als aanleiding zijn recent verschenen cd Nacht en de première van Doe Maar! - De Musical later deze maand. In een intensief mail- en telefoonverkeer met management en platenmaatschappij is bedongen dat de vragen ook over andere zaken mochten gaan. Vrienten lijkt niet op de hoogte van het compromis. Wat te doen? Jas aantrekken, of gewoon beginnen en maar zien waar we uitkomen? Ik kies voor het laatste en beloof met de tong in de wang om niet naar zijn lievelingsontbijt of de kleur van zijn sokken te vragen. De gastheer stemt, na wat gemor, aarzelend in. 

Samen met vele grote namen uit de Nederlandstalige popmuziek nam Henny Vrienten de soundtrack van de nacht op, een album met een doorlopende puls van zeventig beats per minuuut, het ritme van de hartslag van de slapende n mens. De opnamesessies van Nacht werden gefilmd door Henk Hofstede. De koper krijgt die muziekfilm gratis bij de cd. De opnamen vonden plaats in de ruimte waar we ons nu bevinden: Studio Krom, de begane grond van een Amsterdams grachtenpand waar Vrienten op de overige verdiepingen domicilie houdt. De gastheer, kleiner dan hij op televisie oogt, gaat ons voor in een studio die nog het meest lijkt op een keurige en stijlvol ingerichte toonzaal van een handel in muziekinstrumenten. Bierblikjes, stinkende asbakken en rondslingerend afval, de parafernalia van de rock-’n-roll, zul je hier niet aantreffen. Vrienten, ooit een popster maar nu een gerespecteerd componist van filmmuziek, is een heer op loafers bij wie het begin van een embonpoint nog wat schuchter tegen de binnenkant van het colbert aan drukt.